Ένα μεγάλο κρίμα, κατά τη γνώμη μου, είναι ότι κάποτε ο Λαζόπουλος ήταν ένας πολύ καλός κωμικός. Προτού αποφασίσει να...
μας σώσει.
Είχε αληθινό χιούμορ, απεικόνιζε ανάγλυφα και αποδομούσε ιδανικά τονελληνικό μικροαστισμό με την τέχνη του, και δεν προσπαθούσε με το ζόρι να γίνει φίλος μας. Όταν αποφάσισε να αναμείξει το ταλέντο του με την ανάγκη του για την δόξα του opinion leader, το αποτέλεσμα ήταν μία άτεχνη πολιτική προπαγάνδα με πολύ πρόχειρο και κακόγουστο εικαστικό context. Ένα μπαρόκ θέαμα που βάζει εύκολους στόχους, κατακεραυνώνει προφανείς παθογένειες και χρησιμοποιεί πεθαμένες μανιέρες για να αναμασήσει κάτι δεδομένο, χωρίς να σε σκουντήξει για να ξεβολευτείς.
Παράλληλα, είναι ιδιαίτερα δυσάρεστος ο τρόπος με τον οποίο οι παλιοί ήρωες του Λαζόπουλου ανασταίνονται και “εκπορνεύονται”, για να εξυπηρετήσουν την βεβιασμένη και πραγματικά άστοχη σάτιρά του. Ο ίδιος μοιάζει πρόθυμος να εκμεταλλευτεί κάθε σύμβολο των αλλοτινών του επιτυχιών (από τους υπέροχους χαρακτήρες των Μήτσων, μέχρι τους ηθοποιούς που τον πλαισίωναν εκείνη την εποχή), σε κακοστημένα θεατρικά που σε κάνουν να κοκκινίζεις από ντροπή.
Και όλο αυτό είναι τόσο κακό για τον ίδιο, γιατί αλλοιώνει μία όμορφη ανάμνηση από τη δουλειά του, στον βωμό ενός κενόδοξου στόχου, που κανείς δεν χρειάζεται. Ούτε εμείς, ούτε αυτός. Γιατί πρέπει να είναι αυτός που θα μας υποδείξει τους κακούς και τους καλούς, τους αξιογέλαστους και τους εμβληματικούς της χώρας; OK, ξέρουμε πια τη γνώμη του – ας κρίνουμε τώρα μόνοι μας.(...)
Ένα πολύ ωραίο άρθρο από τον Άρη Αλεξανδρή στο Vice εδώ.
parapolitiki.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου