Κήδεψα τη μάνα μου χτες και μαζί της κήδεψα την ελπίδα μου για αθανασία.
Ναι, είχα αυτή την ελπίδα ότι σε μένα δε θα συμβεί ποτέ αυτό, όπως την είχε και η...
μάνα μου.
Το μόνο που μπορεί να μείνει πια αθάνατο από εκείνη, είναι μια πλαστική σακούλα του 70, που έχει τυλίξει μέσα ένα υφαντό του αργαλειού, από τη δική της μάνα.
Το μόνο που θα μείνει αθάνατο από μένα όταν φύγω εγώ, θα είναι το μπουζί του αυτοκινήτου μου.
Ο Γούντυ Άλεν έχει πει πως δεν τον τρομάζει η ιδέα του θανάτου του, αρκεί να μην είναι κι αυτός εκεί όταν συμβεί.
Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε είπε ότι καλός άνθρωπος, είναι ο νεκρός άνθρωπος.
Εγώ πάλι, πιστεύω πως πεθαίνουμε όταν γεννιόμαστε, άρα και οι δυο δεν έχουν ψαχτεί και πολύ με το θέμα.
Βέβαια ο Πόε τώρα έχει γίνει εξπέρ, μόνο που δεν είναι σε θέση να μας πει τι έμαθε.
Για την ακρίβεια, δεν είναι σε καμία θέση να μας το πει, διότι έχει προ πολλού γίνει κοπριά για λάχανα, λασπίτσα στο πόδι ενός μυρμηγκιού ή μέλι στο ψωμάκι κάποιας κυρίας που τρώει πρωινό μπροστά στον Σηκουάνα.
Πώς να γνωρίζει η κυρία πως το σκουλήκι που τον έφαγε κατέληξε στα έντερα ενός πουλιού, κι από κει ξανά στο χώμα όπου φύτρωσε λουλούδι, έκανε γύρη, πέρασε η μέλισσα το τρύγησε, το πήρε ο μελισσοκόμος, ύστερα ο έμπορος, μετά ο ιδιοκτήτης του καφέ που παίρνει το πρωινό της η κυρία, η οποία σε 3 ώρες θα το χωνέψει, εκείνο θα βρεθεί στη θάλασσα κι ύστερα στα χέρια του Ιάπωνα αυτοκράτορα ίσως, ως διάφανο νεράκι στο ποτήρι του.
Αν την πας μακριά αυτή τη βαλίτσα, βλέπεις πως τελικά είμαστε όλοι μια μεγάλη οικογένεια που εμπλουτίζεται διαρκώς από νέα μέλη τα οποία γεννιούνται, τρέφονται, ζουν και αναπαράγονται από όσα μέλη πεθαίνουν, τα οποία θα ξαναγενηθούν από πολύ νεότερα μέλη που θα προκύψουν ως κύτταρα και ιστοί, από τις ζωτικές ουσίες παλαιοτέρων, αλλά ίσως και δικών τους...
Με άλλα λόγια, όλοι έχουμε υπάρξει άνθρωπος, σκουλήκι, κουτσουλιά, γύρη, μέλισσα, μέλι, σύννεφο, νερό, και μάλιστα ποιος ξέρει πόσες φορές, μέσα από την ατέλειωτη ανακύκλωση που υφίστανται όλα τα οργανικά στοιχεία του πλανήτη.
Τρομερό σενάριο, αυτός που το σκέφτηκε είχε εκπληκτικό μυαλό, αλλά όπως συμβαίνει με πολλούς σεναριογράφους, δυσκολεύεται να βρει το τέλος.
Διότι είναι κουραστικό να τρέχεις σε μια πίστα που δεν έχει τέρμα και έπαθλο.
Και μη μου πει κανείς πως σημασία έχει το ταξίδι και όχι ο προορισμός, γιατί θα απαντήσω πως αν δεν είχε σημασία το πού πας, κανείς δεν θα ξεκίναγε να πάει ταξίδι.
Το μόνο ταξίδι στο οποίο δεν έχει σημασία ο προορισμός, είναι αυτό που ξεκίνησε η μάνα μου.
Στους ενδιάμεσους σταθμούς θα γίνει όλα όσα είπα παραπάνω, και δεν θα φτάσει σε κανένα προορισμό, ποτέ.
Ελπίζω μια μέρα να ξανασυναντηθούμε ως διπλανά ψωμάκια με μέλι πάνω σε ένα πιάτο μπροστά στο Σηκουάνα, γιατί δεν πρόλαβα να τη ρωτήσω σε ποιο καθαριστήριο πήγε το παλτό μου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου