Κρατάω πολύ λίγα πράγματα στη ζωή μου, μόνο όσα με ευχαριστούν, μόνο όποιους με αγαπούν επειδή τους αγαπώ, μόνο ό,τι μου χρησιμεύει και ό,τι είναι όμορφο, όπως η...
παλιά ραπτομηχανή της γιαγιάς μου.
Η αλήθεια είναι πως τη μεγαλύτερη χαρά μου τη δίνουν τα ζώα, οι τέχνες και οι λίγοι φίλοι.
Αλλά πιο πολύ τα ζώα.
Όποτε βλέπω σκύλο ή γάτα να τρέχει κατά πάνω μου με χαρά, καθώς τα αυτάκια του πεταρίζουνε στον άνεμο και η κοιλίτσα πάει πέρα δώθε, βρίσκομαι στον παράδεισο και πίνω γκιουλ σερμπέτ με τον Κύριο.
Αν κάποιος δεν έχει νοιώσει την ευτυχία, μπορώ να του περιγράψω πώς είναι, κάθε φορά που έχω αγκαλιά ένα ζωάκι.
Τα zanax μου έχουν μουστακότριχες και ουρές.
Θα ρωτήσει κάποιος «από έρωτα, παίζει τίποτα;».
Να σας πω, αν και σιχαίνομαι τις προσωπικές ερωτήσεις.
Δεν έχει λείψει ο έρωτας στη ζωή μου, ούτε οι κολακείες, ούτε τα πάθη και οι χυλόπιτες.
Less is more και στον έρωτα.
Κάποτε τον έβλεπα κόκκινο, τώρα τον βλέπω σομόν.
Το σομόν δεν μου πολυαρέσει σαν χρώμα. Αλλά θεωρείται κλασικό και είμαι εντάξει.
Αυτή η λιτότητα που έχει κατακλύσει τις επιθυμίες μου, έχει διεισδύσει στον τρόπο που σκέφτομαι και εκφράζομαι.
Δεν μπορώ τα πολλά μπιχλιμπίδια στις συζητήσεις, τις προθέσεις, τα σχέδια, τους προγραμματισμούς, τις συνεννοήσεις, τις αγκαλιές.
Με ενδιαφέρει η ουσία, ο πιο γρήγορος και απλός τρόπος να προσεγγίσεις το αποτέλεσμα.
Επίσης, δεν εντυπωσιάζομαι πλέον από την έκφραση μεγάλων εννοιών και συναισθημάτων, όταν τα ακούω γύρω μου από στόματα, τα διαβάζω σε άρθρα, οπουδήποτε.
Less is more και στην έκφραση. Όσο λιγότερα λες, τόσα πιο πολλά νιώθεις.
Γιατί αν νιώθεις πολλά, δεν τα εκθέτεις σε θερμοκρασία περιβάλλοντος, τα κρατάς στον αμνιακό σάκο της ψυχής σου ασφαλή.
Κι αν τα γεννήσεις, θα΄ναι πράξεις.
Γίνομαι πληθωρική μόνο όταν έχω να διαμαρτυρηθώ για κάτι κι αυτό μόνο όταν πιστεύω ότι έχει περιθώρια βελτίωσης.
Αν δω ότι δεν έχει, δεν μιλάω καθόλου. Less is more.
Τους ανθρώπους τώρα.
Δεν τους πολυπάω, πλην εξαιρέσεων βεβαίως.
Καμία σχέση με το less is more. Πολλή μανούρα και από ουσία τίποτα.
Κάθονται σπίτι τους και στέλνουν απλώς τα σαρκία τους σε κοινωνικές, πολιτικές και φιλανθρωπικές εκδηλώσεις.
Σαρκία πάνε, σαρκία έρχονται.
Εγώ δεν πάω πουθενά, κάθομαι και τα σκέφτομαι όσα γίνονται, σαν να πήγα.
Less is more.
Πολιτικά, δεν ξέρω πλέον πού ανήκω.
Μου έλεγε ένας καλός φίλος και συνάδελφος, ότι δεν υπάρχουν πλέον ιδεολογίες, πως από δω και πέρα σημασία έχει πώς θα μπορέσουμε να στήσουμε σωστές κοινωνίες και ανθρώπινες οικονομίες.
Less is more, γιατί κι αυτό μόνο απ΄ το μηδέν γίνεται να χτιστεί.
Αν διώξουν όλοι από πάνω τους τη ματαιοδοξία. Αλλά εδώ, more is less.
Περιουσία; Τίποτα. Τον υπολογιστή μου μόνο. Και το πατρικό μου.
Τα κοσμήματά μου τα χάρισα σε φιλοζωικά μπαζάρ, ρούχα ψωνίζω ελάχιστα, τα καλλυντικά μου σπάνια τα χρησιμοποιώ.
Δουλειά; Συντηρούμαι όπως μπορώ, σύνταξη δεν θα πάρω, ασφάλιση δεν έχω.
Ξέρεις τι είναι να μην έχεις να χάσεις τίποτα; Τα πάντα.
Less is more.
Ξεφλούδισα το φραγκόσυκο και τώρα πια με γεύομαι.
Μου αρέσει που μεγαλώνω έτσι.
Που δεν έχω εξαρτήσεις, ανάγκες, ουτοπίες, πεταμένο χρόνο.
Που μια τόσο μικρή φράση μπορεί να περιγράψει όλη τη ζωή μου.
Less is more.
Έλια Ζερβού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου