Τα απερίσκεπτα αντανακλαστικά μερικών που προσβλήθηκαν απ' τα γκέι φιλιά διαμαρτυρίας στον Αγιασμό του Πειραιά.
Έγινε...
αυτό
Μια απόλυτα ειρηνική, συμβολική κίνηση διαμαρτυρίας εναντίον του πιο ομοφοβικού δημόσιου άνδρα της Ελλάδας - ενός ιεράρχη της Αγάπης, δήθεν, που με τη στάση του οδηγεί ανθρώπους στο ρατσισμό και το μίσος - και δεν αποκλείεται να οδηγήσει άθελά του νέα παιδιά στην κατάθλιψη ή την αυτοκτονία - όπως συμβαίνει με ιεράρχες στο εξωτερικό.
Το βάλαμε στο Facebook και μέσα σε λίγα λεπτά μάζεψε εκατοντάδες λάικ και share και θετικά σχόλια - και όχι άδικα.
Εξεπλάγην με μερικές αντιδράσεις - που οι περισσότερες ξεκινούσαν με το "δεν έχουμε τίποτα με τους γκέι" (πού και να είχαν!) και συνέχιζαν με οχετό υπερβολών.
Πράγμα που μου θύμισε, φυσικά, αυτό:
Πολλοί στεναχωρέθηκαν με την "αμαύρωση του μυστηρίου". (Λες και όντως συντελείται ένας μαγικός αγιασμός των υδάτων -σε ιδιωτικό χώρο, και όχι μια συμβολική θρησκευτική πράξη σε δημόσιο χώρο.)
Άλλοι δεν κατάλαβαν γιατί πρέπει να κάνουν τέτοια και να προκαλούν και να διαμαρτύρονται (ΕΠΕΙΔΗ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΙΣΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΑΚΟΜΗ ΜΗΠΩΣ;! Όταν πάψουν να υπάρχουν λόγοι διαμαρτυρίας, θα πάψουν να υπάρχουν και διαμαρτυρίες.)
Στην καλύτερη περίπτωση διάβασα πράγματα του στυλ, "εντάξει, ας υπάρχουν, αλλά ας μη μας το λένε κιόλας".
Είναι μια μεγαλόψυχη εκδοχή που λέει ότι Σου Κάνω τη Χάρη να σε Αφήνω Να Υπάρχεις (δηλαδή δεν σε σκοτώνω / δεν σε φυλακίζω) αρκεί ποτέ να μη διαμαρτυρηθείς για τίποτα, και ποτέ να μη διεκδικήσεις κανένα ανθρώπινο δικαίωμά σου και να μην πεις ποτέ δημόσια ότι είσαι γκέι. "Υπάρχουν αξιοπρεπέστατοι γκέι που δεν δίνουν δικαιώματα: κάνε ό,τι κάνεις στο κρεβάτι σου, απλά αυτό" έγραψε μία που για αβατάρ της είχε ξεκωλέ φωτογραφία της.
Δεν έχουν καταλάβει μερικοί ότι το κρεβάτι είναι ένα απ' τα πολλά στοιχεία της ζωής του γκέι, όπως είναι ένα απ' τα πολλά του στρέιτ.
(ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΠΛΑ ΑΥΤΟ: ''Και τι μας νοιάζει τι κάνετε στο κρεβάτι σας; Μη το φωνάζετε κιόλας!'': Η Πενταγιώτισσα δίνει την καλύτερη απάντηση στην "αθώα" χιλιοειπωμένη, κλισέ ερώτηση...)
Σε άλλες περιπτώσεις βέβαια υπάρχουν βρισιές και διάφορα του στυλ "είναι γνωστό ότι τους αρέσει να επιδεικνύονται" (Ναι οπωσδήποτε, γι' αυτό είμαστε out μια χούφτα άνθρωποι κι όχι όλες οι εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες γκέι, που κρύβονται από φόβο, και εξαιτίας ανθρώπων σαν τον Σεραφείμ Πειραιώς!) Οι περισσότεροι που αντιδρούν πάντως είναι, κατά τη γνώμη μου, αυτοί που δεν μπαίνουν καν στον κόπο να διαβάσουν την είδηση. Που δεν έχουν ιδέα για τις ακραίες δηλώσεις μίσους του Πειραιώς - και γι' αυτό δικαιολογούνται, σε ένα βαθμό.
Για τους υπόλοιπους με τον οχετό μίσους θα μπορούσα να πω: "Δεν με πειράζει να είστε μισάνθρωποι και ρατσιστές, αρκεί να μην το δείχνετε στο FB και να το κάνετε μόνο στο σπίτι σας, πίσω από κλειστές πόρτες". Καλώς ή κακώς όμως με πειράζει, ειδικά η υποκρισία, όταν γράφει κάποιος "ΟΥΣΤ ΘΡΑΣΟΠΟΥΣΤΕΣ ΠΟΥ ΒΓΗΚΑΤΕ ΠΑΓΑΝΙΑ, ΕΡΧΌΜΑΣΤΕ ΝΑ ΣΑΣ ΣΚΟΤΩΣΟΥΜΕ, ΠΙΣΩ ΣΤΙΣ ΤΡΥΠΕΣ ΣΑς" και στο προφίλ του έχει τον Άγιο Τάδε ή Δείνα της Αγάπης. Κυρίως επειδή νομίζει ότι είναι καλός άνθρωπος (καλύτερος απ' αυτούς που αγαπούν και αγαπιούνται), και επειδή δεν πιστεύει καν ότι είναι ρατσιστής.
Η ψευδαίσθηση και η έλλειψη αυτογνωσίας, σε όλο τους το μεγαλείο!
Σε κάποια σχόλια απάντησε εύστοχα ο Zak Kostopoulos:
"Είναι πρόκληση" "Βλέπουν και μικρά παιδιά". Οι συνηθισμένες γελοιότητες απέναντι σε τέτοιου είδους ειρηνικές διαμαρτυρίες...
Δηλαδή το να κάνει ο Σεραφείμ κήρυγμα μίσους και να διδάσκει στα παιδιά που τον ακούν να μισούν οτιδήποτε το "διαφορετικό" δεν είναι πρόκληση αλλά χριστιανική αγάπη έτσι;
Παλιά υπήρχε αυτό:
Σήμερα βλέπω πως το μίσος είναι για κάποιους (λίγους ευτυχώς, αλλά πολύ φωνακλάδες) πολύ πιο αποδεκτό απ' την αγάπη. Και τους λυπάμαι πραγματικά. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος, ή ηθικός - κανείς δεν είναι τέλειος. Μη κουνάς όμως το δάχτυλο στους άλλους, επικαλούμενος την ηθική όταν εσύ ο ίδιος είσαι μισάνθρωπος!
Αν αποδειχτεί κάποτε ότι υπάρχει όντως ο Θεός στον οποίο λένε ότι πιστεύουν, ας είναι προετοιμασμένοι για μια πολύ μεγάλη ανατροπή και έκπληξη στο τέλος της ζωής τους, όταν θα περιμένουν πως θα πάνε στον Παράδεισο, και ξαφνικά θα βρεθούν κάπου πολύ πιο σκοτεινά...
Aρης Δημοκίδης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου