Καψώνι...

Έχει λεχθεί πολλές φορές ότι η κυβέρνηση Σαμαρά είναι η πιο αντιδραστική που έχει γνωρίσει η χώρα από το 1974.
 Αν και…
οι  δύο προηγούμενες μνημονιακές κυβερνήσεις, Παπανδρέου και Παπαδήμου, έδρεψαν δάφνες δόξης στο πεδίο της λεηλασίας της κοινωνίας, οι σημερινοί κυβερνώντες μάλλον τους έχουν ξεπεράσει, οπότε ο χαρακτηρισμός «πλέον αντιδραστικοί» μοιάζει ακριβής.

Ωστόσο, ορισμένοι υποστηρικτές της κυβέρνησης προβάλλουν το επιχείρημα ότι μπορεί το μνημονιακό πρόγραμμα να είναι κοινωνικά άδικο, αλλά θέτει τις βάσεις για να αποκτήσει η οικονομία νέες γερές βάσεις καθώς και για να γίνει η δημόσια διοίκηση πιο λειτουργική. Σε ό,τι αφορά την οικονομία, η καθημερινότητα της μαζικής εξαθλίωσης και της καταστροφής των παραγωγικών δομών οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το Μνημόνιο λεηλατεί το παρόν την ίδια στιγμή που υποθηκεύει το μέλλον.

Ούτε όμως σε ό,τι αφορά τη δημόσια διοίκηση τα πράγματα είναι καλύτερα –το αντίθετο. Η εικόνα που παρουσίασαν οι εφορίες στο τέλος του χρόνου (αδιανόητη για οποιαδήποτε ευρωπαϊκή χώρα), καθώς και το απίστευτο σημερινό καψώνι με την πτώση του συστήματος Taxis, δείχνουν το απέραντο χάος στο οποίο είναι βυθισμένη η δημόσια διοίκηση. Μια δημόσια διοίκηση που όχι μόνο δεν είναι προασανατολισμένη στο να κάνει τη ζωή των πολιτών πιο εύκολη, εξυπηρετώντας τους γρήγορα κι αποτελεσματικά, αλλά μοιάζει να μηχανεύεται συνεχώς τρόπους για να πετυχαίνει ακριβώς το αντίθετο. Οι πολίτες που συναλλάσσονται με τη δημόσια διοίκηση (οι εφορίες αποτελούν ίσως το πιο ακραίο παράδειγμα) έχουν την αίσθηση ότι για το μόνο πράγμα που κινητοποιείται ο κρατικός μηχανισμός είναι για να τους κάνει τη ζωή δύσκολη. Για να πληρώσεις μια δόση μπορεί να χρειαστεί να χάσεις όλη τη μέρα σου, πράγμα που γίνεται ακόμα πιο εξοργιστικό, επειδή δεν ήταν και το πιο εύκολο πράγμα να βρεις τα χρήματα για αυτή τη δόση.

Οι παθογένειες της δημόσιας διοίκησης είναι γνωστές και βέβαια δεν παρουσιάστηκαν με το Μνημόνιο. Αυτό για το οποίο ευθύνεται όντως το Μνημόνιο είναι η χειροτέρευση των πραγμάτων. Οι οριζόντιες περικοπές, η συρρίκνωση των δημόσιων υπηρεσιών, η κατασυκοφάντηση των δημόσιων υπαλλήλων, η απουσία οποιουδήποτε πραγματικά μεταρρυθμιστικού σχεδίου, κι εντέλει η πλήρης υπαγωγή της δημόσιας διοίκησης στη μνημονιακή λογική της μείωσης του κόστους με οποιοδήποτε τίμημα, λειτούργησαν διαλυτικά. Το κράτος των ουρών διατηρείται ανέπαφο (μάλιστα σε χειρότερη εκδοχή) για τον ίδιο λόγο που εξαφανίζεται το κράτος της κοινωνικής πρόνοιας. Γι’ αυτό άλλωστε η ανόρθωση της δημόσιας διοίκησης έχει την ίδια ακριβώς προϋπόθεση με την αποκατάσταση της κοινωνικής δικαιοσύνης: να φύγει το συντομότερο αυτή η κυβέρνηση της προκλητικής αναλγησίας και της πλήρους αδιαφορία για το γενικό συμφέρον.

"Editorial" (left.gr)