O Αδωνις εκτός από τεράστιος πολιτικός, πάντα ήταν και τεράστιος ιστορικός-φιλόλογος-γλωσσολόγος. Όλοι εστιάζουν στο πώς παρουσίαζε τα βιβλία του, στα ουρλιαχτά του, στα ξεσπάσματα του, κτλ.
Ας αφήσουμε, όμως...
αυτή την τόσο ενδιαφέρουσα πτυχή του και ας περάσουμε και στο ίδιο το περιεχόμενο των όσων πουλάει και των όσων πιστεύει. Γιατί σου έχω μια αποκάλυψη μεσοαστή 60άρα που λες ότι «ο Αδωνις είναι πολύ μορφωμένος, τουλάχιστον ξέρει την επιστήμη του». Ο Αδωνις δεν ξέρει τι του γίνεται! Οι μπούρδες που έχει πετάξει στις διάφορες παρουσίες του στα κανάλια, το αποδεικνύουν. Πάμε να δούμε τις 5 καλύτερες φιλολογικές παπάτζες που προσέφερε στην γλωσσολογική επιστήμη ο αγαπημένος μας Υπουργός.
1) To σκηνικό είναι γνωστό. Ο Αδωνις (βουλευτής ακόμα με το ΛΑ.Ο.Σ) πλακώνεται στα τηλεοπτικά παράθυρα. Αυτή την φορά αντιμετωπίζει τη Λιάνα Κανέλλη. Και κάπου εκεί, η Λιάνα κάνει ρουά-ματ ( «οι Αρχαίοι Έλληνες δεν είχαν πληθυντικό ευγενείας, επειδή είσαι και αμόρφωτος»). Η απάντηση του ήταν αφοπλιστική («είχαν, όμως, δυϊκό!») και επαναλαμβάνεται ώστε να είναι σίγουρος ο Υπουργός ότι η μεσοαστή 60άρα κυρία που τον ψηφίζει άκουσε την ψαγμενιά του. Πράγματι, ο δυϊκός είναι όρος ψαγμένος, είναι αυτός ο αριθμός που δεν κάναμε στο λύκειο και πράγματι υπήρχε σε κάποια φάση της ελληνικής, απομεινάρι της Ινδοευρωπαϊκής για την οποία θα μιλήσουμε αργότερα. Κάποιους τύπους, τους βρίσκουμε στα Ομηρικά έπη αλλά ουσιαστικά πρόκειται για απολιθώματα. Ο δυϊκός, όπως λέει και το όνομά του, είναι ο αριθμός που έμπαινε ανάμεσα σε ενικό και πληθυντικό για να δηλώσει το ζεύγος. Η σχέση του με τον πληθυντικό ευγενείας; ΚΑΜΙΑ! Γιατί το είπε; Μα σας είπα! Για να ακούσει η ημι-μορφωμένη ψηφοφόρος του τον ψαγμένο όρο και να πει «ααα, κοίτα τον. Αχ πώς τον καμαρώνω!». Με αυτή την έννοια θα μπορούσε να πει «είχαν όμως μανιερισμό» που είναι εξίσου ψαγμένος όρος και έχει περίπου την ίδια σχέση με την κουβέντα που γίνεται. O πληθυντικός ευγενείας, ήρθε και αυτός δάνειο από τους Φραγκολεβαντίνους (ω Θεέ!), πολύ αργότερα στην γλώσσα μας και επιτελεί ακριβώς τον ρόλο που δηλώνει το όνομά του. Χρησιμοποιείται για να απευθυνθούμε σε κάποιον με σεβασμό, ευγένεια και λειτουργεί και ως μια ένδειξη της κατανόησης της κοινωνικής θέσης ή του σχετικού ρόλου των συνομιλητών και των παρισταμένων σε κάποια συζήτηση. Ο δυϊκός, όπως είπαμε, δηλώνει το ζεύγος και στις περισσότερες χρήσεις του που μας έχουν διασωθεί, αναφέρεται σε ένα ζεύγος βοδιών. Δείτε στο 1:20.
2) Το γνωστό βίντεο με το «αριστερός» και το «δεξιός». Ο «δεξιός», μας λέει ο θεάρας, είναι ο ευτυχής, ο αίσιος, ο ευοίωνος σε αντίθεση με τον «αριστερό» που είναι ο γρουσούζης, ο γκρινιάρης. Στο μεταξύ, παρεμβάλλει ανάμεσα στις σημασίες της λέξης την τεράστια ατάκα «δεν τα λέω εγώ, η ελληνική γλώσσα τα λέει». Το να του πεις ότι οι λέξεις απέκτησαν πολιτική χροιά πάνω από 20 αιώνες μετά από την φάση της ελληνικής που περιγράφει το λεξικό, δηλαδή στην Γαλλική Επανάσταση, δεν ξέρω αν έχει νόημα, αλλά ας το τονίσουμε για την αλήθεια του πράγματος. Ας τονίσουμε, επίσης, και την ατάκα «δεν τα λέω εγώ, ο Χ τα λέει», φράση που χρησιμοποιείται συχνά από τον Χαρδαβέλλα και κυρίως από τον Λιακόπουλο.
3) Η τρίτη παπάτζα έγινε αφού ο Αδωνις είχε μεταπηδήσει στη Νέα Δημοκρατία. Και δεν έγινε ούτε στην παρουσίαση των βιβλίων του, ούτε ενώ πλακωνόταν σε κάποιο τηλεοπτικό κανάλι. Έγινε μέσω της νέας του αγάπης, του τουήτερ. Ο Αδωνις έγραψε περί του σχεδίου «Δημοκίδης(sic)» και έβαλε και σε παρένθεση, πάλι για να δείξει ότι είναι ψαγμένος, ότι πρόκειται για γιατρό που έζησε τον 6ο π.Χ. Προφανώς, πρόκειται για ορθογραφικό λάθος, καθώς μιλάμε για τον Δημοκήδη (ο άλλος είναι ο δημοσιογράφος στην Lifo). Λογικό! Του ξέφυγε! Ακόμα και τα μεγάλα πνεύματα κάνουν λάθη, «Να κοίτα Κωστάκη, δεν πειράζει που πήρες 15 στο τέστ, ακόμα και ο Αδωνις κάνει λάθη», κτλ. Η μαγεία, όμως, ήταν η απάντησή του στο δούλεμα που έφαγε στο τουήτερ. «Ζευς Κρονίδης στον Όμηρο. Αρα και οι δυο γραφές ορθές. Επιλέξαμε την πιο εύκολη στο μάτι του σημερινού έλληνα», απαντά. Απάντηση που δεν θέλει και πολλά σχόλια για να καταλάβει κανείς πόσο άκυρη και εκτός τόπου είναι.
Το ενδιαφέρον στην υπόθεση είναι ότι, τόσα χρόνια στον πνευματικό κόσμο, έμαθε πώς συμπεριφέρονται οι κανονικοί φιλόλογοι ή τουλάχιστον πώς νομίζει ο κόσμος ότι συμπεριφέρονται οι κανονικοί φιλόλογοι. Στο μυαλό, λοιπόν, ενός ταξιτζή που άφησε το Λύκειο νωρίς, έχει μείνει ότι ο φιλόλογος με το μικρό μουστακάκι, εκείνος που είχε το 1969 στο 3ο Λύκειο Αμπελοκήπων, συνήθως παρέπεμπε στον Όμηρο για μια αρχαία λέξη, μέσα σε ένα εθνικιστικό παραλήρημα που είχε στον εορτασμό της 25ης Μαρτίου. Του ταξιτζή, λοιπόν, του είχε μείνει αυτή η αναλογία με τον Όμηρο, είναι και ψαγμενιά να πεις «Κρονίδης», να γιατί η απάντηση. Βέβαια, ότι ο Δημοκήδης βγαίνει από το β’ συνθετικό «-κήδος», δεν έχει καμία απολύτως σημασία. Οπότε, ας ακολουθήσουμε την θεωρία του Αδωνάρα και ας το γράφουμε Δημοκίδη κατά τον Κρονίδη και τον Ατματζίδη.
4) Για το τέλος κρατάμε το καλύτερο. Κάθε παραφιλολογική έκδοση που σέβεται τον εαυτό της, κάθε παραφιλόλογος που σέβεται την παραεπιστήμη του, θα στηρίξει την καριέρα του στο ότι η ελληνική γλώσσα δεν έχει σχέση με την Ινδοευρωπαϊκή. Πρόκειται για το δεύτερο μεγαλύτερο κλισέ μετά από την άρνηση της θεωρίας της εξέλιξης του Δαρβίνου. Οι αρνητές, συνήθως, είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αρνούνται γενικά πολλά πράγματα, χτυπιούνται κάτω και λένε ότι δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι και για τις δύο αυτές θεωρίες, καθώς δεν υπάρχουν αποδείξεις. Περιμένουν προφανώς μια φωτογραφία μιας μορφής που μοιάζει σαν τομή μιας μαϊμούς και ενός ανθρώπου να γράφει ένα μυθιστόρημα στα Ινδοευρωπαϊκά. Mε δεδομένο ότι δεν θα βρεθεί ποτέ μια τέτοια φώτο, οι αρνητές θα υπάρχουν πάντα και θα αναπαράγονται εις τους αιώνας των αιώνων. Κάποιοι ίσως, θα γίνουν κάποτε και Υπουργοί. Στην πραγματικότητα, στην συντριπτική τους πλειοψηφία, οι γλωσσολόγοι ανά τον κόσμο, έχουν ασπαστεί την θεωρία περί της Ινδοευρωπαϊκής καταγωγής της ελληνικής γλώσσας. Τα επιχειρήματα εναντίον της θεωρίας αυτής, συνήθως, έχουν ως βάση το ότι «μα η ελληνική είναι η γλώσσα του Παραδείσου, άρα είναι η αρχαιότερη όλων» που αν και είναι αρκετά επιστημονική θεώρηση, θεωρείται ξεπερασμένη εδώ και κάποιους αιώνες.
5) Οι μεταφράσεις των Εκδόσεων Γεωργιάδη έχουν καταφέρει να είναι χειρότερες και από αυτές των εκδόσεων «Κάκτος».
Νίκος Σταματίνης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου