Του δίναμε συνήθως ένα ευφάνταστο όνομα, όχι Γιώργος, Γιάννης ή Μαρία, τον συλλέγαμε είτε από τους ήρωες των αγαπημένων μας περιπετειών είτε αποκλειστικά από τη φαντασία μας και...
ζούσαμε μαζί του φοβερά και τρομερά πράγματα, σε συνθήκες που σφυρηλατούσαν την πραγματική φιλία, την τρυφερότητα και την αλληλεγγύη.
Οι κρυφές περιπέτειες που ζούσαμε μαζί του συγκροτούσαν την εσωτερική μας πεποίθηση ότι πίσω από μια πραγματικότητα μελαγχολική και κοινότοπη, όπου η πλειονότητα των νοημάτων μας διέφευγε, υπάρχει μια άλλη, στην οποία ήμασταν οι αναμφισβήτητοι πρωταγωνιστές και οι θετικοί ήρωες.
Δεν ξέρω αν υπάρχει μια ψυχιατρική ερμηνεία του φαινομένου -σίγουρα θα υπάρχει, αλλά μου διαφεύγει. Η πλησιέστερη αναφορά που περισυνέλεξα, αφορά το αποκαλούμενο «κατά Γουίνκοτ μεταβατικό αντικείμενο» και συναντάται στα βρέφη και όχι στα παιδιά. Είναι η ιδιαίτερη εξάρτηση που αναπτύσσει ένα μωρό με το πρώτο του αντικείμενο, ένα χνουδωτό αρκουδάκι για παράδειγμα, που το βοηθά να αντιμετωπίσει τις φοβίες του πριν τον ύπνο κυρίως, όσον αφορά τη σωματική επαφή ή το τάισμα. Το αντικείμενο αυτό υπάρχει και δεν υπάρχει, ταυτίζεται και δεν ταυτίζεται με τον εαυτό μας, είναι η πρώτη απόπειρα συναναστροφής με τον έξω κόσμο. Ταυτόχρονα, το βρέφος αισθάνεται δυνατό καθώς χειρίζεται τη φαντασίωσή του. Η αίσθηση αυτή, στον δυτικό κόσμο, επανεμφανίζεται σε ενήλικες, σε περιόδους μεγάλης συναισθηματικής στέρησης.
Ο Γιάννης Πρετεντέρης είναι πια μεγάλο παιδί. Δεν έχει φανταστικούς φίλους. Έχει όμως ένα φανταστικό κόμμα. Αυτές είναι φαντασιώσεις για ενήλικες! Έχει ένα φανταστικό κόμμα, εξιδανικευμένο με έναν απλοϊκό τρόπο, όπως ακριβώς οι παλιοί φανταστικοί φίλοι μας. Ένα κόμμα όπως ακριβώς θα το ήθελε μια εξαϋλωμένη κοινωνία σαν αυτή που ο Γιάννης υποθέτει ότι υπάρχει, μια που την πραγματική δεν την έχει δει ποτέ, όπως ακριβώς ένα παιδί που φαντασιώνεται τις περιπέτειες με τον φανταστικό του φίλο αγνοεί τις πραγματικές αντιθέσεις, τις αντιφάσεις, τις συγκρούσεις και τα διλλήματα της κοινωνικής ζωής.
Το κόμμα του Γιάννη, αντίθετα με τα υπάρχοντα, είναι κατά της πόλωσης. Με ένα μαγικό τρόπο την αποκλείει. Κάνει μεταρρυθμίσεις, αλλά είναι δίκαιες, σαν τους βασιλιάδες των παραμυθιών. Τιμωρεί μόνο τους κακούς και τους άδικους και επιβραβεύει τους υπόλοιπους (το κακό και το άδικο είναι σαφώς προσδιορισμένο για τον Γιάννη, όπως ακριβώς και για τα παιδιά), χωρίς όμως να προκαλεί με την αυστηρότητά του. Σίγουρα έχει εσωτερική δημοκρατία, αλλά όχι ασυδοσία και καταδικάζει τον ολοκληρωτισμό χωρίς να επιτρέπει την αναρχία. Αν ήταν γαμπρός, θα ήταν ψηλός, ευγενικός, με όμορφο χαμόγελο και χιούμορ. Μια που είναι κόμμα, είναι κεντροαριστερό.
Η πορεία του κόμματος του Γιάννη δεν είναι στρωμένη με ροδοπέταλα. Όπως κατέδειξε η δημοσκόπησή του, στην αρχή έχει σίγουρο μόνο 11%. Βέβαια στην πραγματικότητα 30% είναι μαζί του. Και ακόμα 45% είναι κατά βάθος μαζί του -άσε που 65% καταλαβαίνει ότι αυτό χρειάζεται, αλλά από ινάτι δεν το ψηφίζουν όλοι. Αν δεν έχει 100% το κόμμα του Γιάννη, είναι ότι οι φανταστικές ιστορίες μας πρέπει πάντα να αφήνουν ένα υπόλοιπο για να τις συνεχίζουμε το βράδυ στο κρεβάτι.
Επίσης, το κόμμα του Γιάννη δεν υπάρχει, δεν έχει όνομα ούτε στελέχη. Αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες στον κόσμο της φαντασίας, όπου πάντα η πλάκα βρίσκεται στην επινόηση προσώπων και καταστάσεων - κλειδιά. Θα μπορούσε για παράδειγμα πρόεδρος του κόμματος να είναι ο Αρίστος Κανταφτραγιάννης, ένας Έλληνας του εξωτερικού που διέπρεψε στην διοίκηση μιας τράπεζας με κοινωνική ευαισθησία -ή κάτι λιγότερο συνωμοσιολογικό, γιατί ο Γιάννης δεν είναι κανένας κουραμπιές σαν αυτούς στα εθνικιστικά μπλογκ, έχει μια πγιότητα.
Ο Γιάννης Πρετεντέρης είναι πια μεγάλο παιδί. Αλλά παραμένει πάντα παιδί. Δυσκολεύεται να απογαλακτιστεί από την αγκαλιά της μάνας του, που ας πούμε -βάζοντας κι εμείς τη φαντασία μας να δουλέψει-, στην προκειμένη περίπτωση θα μπορούσε να είναι η εξουσία και η θερμή της αγκαλιά προς τα χρεοκοπημένα ΜΜΕ και τα ξεπεσμένα golden boys μιας επιχρυσωμένης εποχής. Και επινοεί μια πραγματικότητα το ίδιο τρυφερή και ασφαλή σαν την αγκαλιά της μητέρας του, χωρίς κουραστικές αντιθέσεις, χωρίς συγκρουόμενα συμφέροντα, έναν χαμένο κεντροαριστερό παράδεισο, όπου όλα θα πηγαίνουν καλά και ο ίδιος θα συνεχίζει να βγάζει δεκάδες χιλιάδες ευρώ το μήνα. Ενα κεντροαριστερό αρκουδάκι που θα τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει την αίσθηση της απώλειας.
Μακάρι να ήμασταν όλοι παιδιά, σαν τον Γιάννη. Τώρα δεν θα χρειαζόταν να ασχολούμαστε με παιδιά 13 χρονών που πεθαίνουν από αναθυμιάσεις μαγκαλιού σε σπίτι με κομμένο ρεύμα.
Θα ήμασταν ξέγνοιαστοι, ανέμελοι και -προπάντων- κεντροαριστεροί...
Γιάννης Ανδρουλιδάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου