Κώστας Σκανδαλίδης καυτηρίασε ευθέως την απουσία κάθε συνεννόησης ανάμεσα στον πρωθυπουργό και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Και είχε το θάρρος, παρότι συμπολιτευόμενος βουλευτής, να τονίσει ότι η αποκατάσταση αυτής της συνεννόησης αποτελεί πρωτίστως ευθύνη του Πρωθυπουργού. Τους λόγους τους αντιλαμβάνεται ο καθένας.
Έμπειρος στην πολιτική ο Σκανδαλίδης, με πρωταγωνιστικό ρόλο σε παλαιότερες περιόδους, δεν συναισθάνεται απλώς πόσο αναγκαίο είναι σε μια χώρα – αλλά και σε μια Δημοκρατία- να υπάρχει επαφή ανάμεσα στον εν ενεργεία και τον εν δυνάμει πρωθυπουργό. Να υπάρχει ανοικτή γραμμή ανάμεσα στο πρώτο και στο δεύτερο σε δύναμη κόμμα, παρά τις όποιες διαφωνίες τους, για την αξιολόγηση των οποίων ο τελικός αρμόδιος είναι ο ελληνικός λαός. Ξέρει κιόλας ότι αυτά τα στοιχεία στο παρελθόν υπήρχαν στον δημόσιο βίο της χώρας.
Π.χ. ακόμη και στις πιο σκληρές εποχές της αναμέτρησης του Ανδρέα Παπανδρέου με τον Κώστα Μητσοτάκη υπήρχε μεταξύ τους, εκ του σύνεγγυς, επαφή. Για εθνικούς λόγους αντάλλασσαν τις πληροφορίες που έπρεπε να ανταλλάξουν. Γιατί αισθάνονταν ότι η χώρα δεν είναι τσιφλίκι του εκάστοτε πρωθυπουργού. Ούτε δικαίωμά του κα κρατάει στο σκοτάδι τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, επειδή είναι πολιτικός του αντίπαλος. Σε τελευταία ανάλυση κινείται ο αρχηγός του δεύτερου κόμματος στον διεθνή χώρο και πρέπει να παίρνει πληροφόρηση από την κυβέρνηση, αλλά και να δίνει...
Αυτή η πολιτική παράδοση της διακομματικής επαφής, δεν διακόπηκε απλώς, αλλά πήρε και χαρακτηριστικά απόλυτης απαγόρευσης από τον Αντώνη Σαμαρά έναντι του Αλέξη Τσίπρα- με τη συνδρομή του Βαγγέλη Βενιζέλου που ακολουθεί και σ' αυτό τον αρχηγό της ΝΔ. Παρότι βάσει αυτής της νοοτροπίας ο Σαμαράς τον στραπατσάρησε όταν τον απέκλεισε από την επίσκεψή του στον Ομπάμα κατά την οποία συνοδευόταν μόνο από μετακλητούς υπαλλήλους!
Πού ακούστηκε από τέτοια επίσκεψη -λες και ήταν ιδιωτική- να απουσιάζει ο υπουργός Εξωτερικών; Να μην ξέρει κανείς τι συζήτησε ο Πρωθυπουργός, αφού δεν ενημέρωσε ούτε τη Βουλή, ούτε την αντιπολίτευση; Ποτέ έχουν ξαναγίνει αυτά;
Είναι δυνατόν να προχωρήσει μια χώρα, ή να σταθεί ένα δημοκρατικό πολίτευμα, αν ο πρωθυπουργός δεν συναντάται ποτέ κατ' ιδίαν με τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης; Όταν δεν ενημερώνει τον ενδεχόμενο διάδοχό του για τα δεδομένα και τις προτεραιότητες της χώρας; Όταν δεν δίνει όσα στοιχεία είναι απαραίτητα για τις επαφές του στον διεθνή χώρο, τις απειλές, τους κινδύνους και τις ευκαιρίες; Είναι δυνατόν να κηρύσσεται ο πολιτικός αντίπαλος του κυβερνώντος κόμματος εχθρός… της χώρας και να κόβονται οι γέφυρες επικοινωνίας;
Άλλο η πολιτική σύγκρουση που μπορεί να είναι αδυσώπητη και άλλο η δυνατότητα επικοινωνίας που δεν μπορεί να διακόπτεται. Εδώ οι εμπόλεμοι επικοινωνούν μεταξύ τους, αλλά στην Ελλάδα δεν ανταλλάσσει ούτε τηλεφώνημα ο Πρωθυπουργός με τη μείζονα αντιπολίτευση.
Πότε άλλοτε συνέβαινε αυτό; Σε ποια άλλη χώρα συμβαίνει; Ποιος άλλος πρωθυπουργός έκλεινε τελείως στην πόρτα στην αντιπολίτευση; Από πού προκύπτει ότι η χώρα είναι ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος και οι υπόλοιποι είναι αποσυνάγωγοι - σχεδόν όσο και οι χρυσαυγίτες; Από πότε μπορεί ένα κόμμα που βρίσκεται στην κυβέρνηση να καταργεί την εθνική συνεννόηση που πάντα υπήρχε, ανεξάρτητα από τις διαφορές που είχαν τα κόμματα;
Το θέμα δεν είναι ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο - αυτό θα κριθεί στις εκλογές. Και φυσικά σοβαρές είναι οι ευθύνες του Τσίπρα για αυτή τη διακοπή επικοινωνίας - λόγω της συμπεριφοράς τους, σε πολλές περιπτώσεις.
Αλλά η βασική ευθύνη και άρα και η πρωτοβουλία αποκατάστασης ανήκει στον Πρωθυπουργό. Αυτός παραβιάζει παλαιούς άγραφους πολιτικούς κανόνες με την αποκοπή του επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ από κάθε ενημέρωση - και αυτό είναι το λιγότερο. Γιατί υπάρχουν υπουργοί του Σαμαρά που ζητούν από ξένους να βοηθήσουν… για να μην έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ. Τέτοιος εξευτελισμός.
Εν πάση περιπτώσει, μπορεί μέχρι σήμερα να μη μιλούσε κανείς και το θέμα να μην υπήρχε στην ατζέντα του δημοσίου διαλόγου. Αποτελεί συνεισφορά του Κώστα Σκανδαλίδη ότι το έβαλε με καθαρό και ευθύ τρόπο. Στο εξής ας πάρουν όλοι τις ευθύνες τους απέναντι σε αυτή τη διχαστική πρακτική, που αναδύει την ιδιοκτησιακή αντίληψη για τη χώρα που έχει η ΝΔ - και όχι μόνο.
Γιώργος Λακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου