Σβάστικα και παραλλαγή...

Σε «προφητικό» κείμενο του 2006, ελληνικό εθνικοσοσιαλιστικό περιοδικό υποδεικνύει τρόπους δράσης ναζιστών που αντιμετωπίζουν προβλήματα με τη Δικαιοσύνη και τις Αρχές.
Ο τρόπος που αντιμετωπίζουν τα στελέχη της Χρυσής Αυγής τη Δικαιοσύνη έχει προκαλέσει ...
εντύπωση σε όσους δεν είναι εξοικειωμένοι με τη δράση των ναζιστικών οργανώσεων. Προξένησε για παράδειγμα έκπληξη το γεγονός ότι στις απολογίες τους οι βουλευτές της οργάνωσης όχι μόνο απαρνήθηκαν τον εθνικοσοσιαλισμό, αλλά δεν δίστασαν να «δώσουν» με ευκολία ο ένας τον άλλο, ρίχνοντας λ.χ. την ευθύνη για το «εγέρθητω» σε αυθαίρετη πρωτοβουλία του Γερμενή, κατηγορώντας τον Κασιδιάρη ότι αυτός μόνος του αποφάσισε τη στρατιωτική παράταξη στο Μελιγαλά, αποκηρύσσοντας τον ναζιστικό χαιρετισμό («Δεν είναι επίσημος», «Δεν τον χρησιμοποιούμε», «Είναι αρχαιοελληνικός»), αποδίδοντας τις επιθέσεις στους μικροπωλητές σε έμπνευση του «Καιάδα» ή του «Καραϊσκάκη» και διαψεύδοντας ότι τα Τάγματα Εφόδου προμηθεύονταν υποχρεωτικά στολές παραλλαγής, καθώς και ένα σωρό άλλα.

Γνωρίζουμε ότι όλοι αυτοί οι ισχυρισμοί διαψεύδονται εύκολα από πληθώρα στοιχείων, τα οποία αποτελούν πλέον μέρος της ογκώδους δικογραφίας που σχηματίζεται εις βάρος τους. Είναι επίσης γεγονός ότι αυτό το ήξεραν και οι ίδιοι, όταν πρόβαιναν σε αυτές τις δημόσιες δηλώσεις «αντιναζιστικής μετανοίας». Και το σημαντικότερο: τα ίδια τα μέλη του ηγετικού πυρήνα της οργάνωσης, την ίδια ώρα που διαψεύδουν μετά βδελυγμίας κάθε σχέση με τον εθνικοσοσιαλισμό και τον Χίτλερ, δεν σταματούν να στέλνουν κωδικοποιημένα μηνύματα εμμονής στη ναζιστική «κοσμοθεωρία». Αυτά τα μηνύματα απευθύνονται βέβαια μόνο στους μυημένους του κλειστού πυρήνα. Γιατί μόνο αυτοί καταλαβαίνουν ότι η κραυγή του Μιχαλολιάκου «Ζήτω η Νίκη» έξω από το γραφείο του ανακριτή δεν είναι τίποτα άλλο από μετάφραση του χιτλερικού «Sieg Heil». Την ίδια φράση χρησιμοποιεί άλλωστε στο κλείσιμο των κειμένων του ο «θεωρητικός» (τρομάρα του) της οργάνωσης Γιώργος Μάστορας (κατά κόσμον Μισιάκας), διορισμένος από τον Αρχηγό στο γραφείο του στη Βουλή. Ακόμα και το «τρισάγιο» στη μνήμη των δυο χρυσαυγιτών στολίστηκε με το ρουνικό σύμβολο του θανάτου Yr, το σήμα των χιτλερικών Ταγμάτων Εφόδου. Και την ίδια ώρα που οι έμπιστοι του Αρχηγού αρχίζουν να αλλάζουν τις μαύρες μπλούζες και τα παντελόνια παραλλαγής με καθωσπρέπει κουστουμάκια, κάθε τόσο μοστράρουν και πάλι τα εμβλήματα των Βάφεν Ες Ες και τις ονομασίες «ηρωικών» μεραρχιών της Βέρμαχτ.

Πώς εξηγείται, λοιπόν, αυτό το κρυφτούλι;

Την εξήγηση αυτής της φαινομενικά αντιφατικής και αλλοπρόσαλλης συμπεριφοράς βρίσκουμε στις «πρακτικές οδηγίες» που έχουν συντάξει κάποιοι ανώνυμοι «εθνικοσοσιαλιστές» προκειμένου να κωδικοποιήσουν τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να αντιμετωπίζουν οι «συναγωνιστές» τον νόμο και τη Δικαιοσύνη.

Αποκαλύπτουμε σήμερα ένα εξαιρετικά επίκαιρο και διαφωτιστικό ντοκουμέντο. Πρόκειται για το κείμενο που δημοσιεύτηκε σε ένα από τα ελληνικά φιλοχιτλερικά περιοδικά το 2006, το «Γαμμάδιον» (πληροφορίες για το περιοδικό αυτό βλ. στην τρίτη σελίδα του «Ιού»). Το κείμενο είναι ανυπόγραφο και επιγράφεται «Ακου 19χρονε Εθνικοσοσιαλιστή». Σύμφωνα με την παρουσίαση του ίδιου του περιοδικού, το κείμενο αυτό στάλθηκε ανώνυμα στην ηλεκτρονική διεύθυνση του «Γαμμάδιου» ανωνύμως, αλλά θεωρήθηκε σημαντικό το περιεχόμενό του, γι’ αυτό δημοσιεύεται.

Το κείμενο απευθύνεται βέβαια σε πρωτόπειρους ναζιστές, αλλά σημασία έχει ότι είναι γραμμένο από κάποιους «βετεράνους» του πεζοδρομίου και περιλαμβάνει πρακτικές οδηγίες για την παραπλάνηση των Αρχών και της Δικαιοσύνης.

Συμβουλή 1: Να κρύβετε τα σύμβολα

Η πρώτη συμβουλή του κειμένου είναι ότι ο εθνικοσοσιαλιστής δεν πρέπει να παρασύρεται από τα ναζιστικά σύμβολα και να μη διστάζει να τα αποχωρίζεται όταν έτσι πρέπει:

«Εχουμε να σου πούμε κάποια πράγματα που μπορεί να σε στενοχωρήσουν. Αλλά είναι ειλικρινή πράγματα, γιατί δεν έχουμε να κερδίσουμε κάτι από σένα.

Αμα θες, άκου τα. Αμα δε θες, μην τ’ ακούς.

Ο Calvin Κlein είναι Εβραίος μόδιστρος. Ο Αδόλφος Χίτλερ δεν ήτανε Εβραίος ούτε μόδιστρος. Ο Calvin Κlein κολλάει το σύμβολο CΚ στα ρούχα του για να πουλήσει. Ο Αδόλφος Χίτλερ καθιέρωσε τη σβάστικα στο κίνημά του για να θυμίζει στους συντρόφους του για ποιο σκοπό πολεμάνε. Καταλαβαίνεις τη διαφορά;

Για τον Calvin Κlein, το σύμβολο είναι το παν, γιατί το σύμβολο δίνει μούρη στον πελάτη και φέρνει χρήμα στον Calvin. Για τον Αδόλφο Χίτλερ, ο σκοπός είναι το παν και το σύμβολο υπάρχει για να υπηρετεί τον σκοπό.

Οι σημαίες και τα σύμβολα έχουν τη σημασία τους. Οταν παρατάσσονται οι αντίπαλοι στρατοί στο πεδίο της μάχης, οι σημαίες και τα σύμβολά τους εμπνέουν θάρρος και τους θυμίζουν ότι υπάρχουν και μερικά πράγματα πιο σημαντικά από το τομάρι μας. Και ποια είναι αυτά τα πράγματα;

Είναι οι αξίες. Οταν πολεμάμε για μια σημαία, δεν πολεμάμε για το χρωματιστό ύφασμα αλλά για τις αξίες που η σημαία αυτή συμβολίζει. Οταν πολεμάμε για τη σβάστικα δεν πολεμάμε για τέσσερις ορθές γωνίες, αλλά για τις αξίες που η σβάστικα συμβολίζει.

Το πρώτιστο καθήκον του πολεμιστή είναι η νίκη. Γι’ αυτό, όταν χαιρετάμε τους συναγωνιστές μας, λέμε “Ζήτω η νίκη”. Ή Sieg Heil. Για να μην ξεχνάμε ποτέ το καθήκον μας».

Συμβουλή 2: Επιβίωση όχι ηρωισμός

Παρά τις μεγαλοστομίες των ναζιστών περί αυτοθυσίας και την προσπάθειά τους να ταυτιστούν με τους ήρωες του 1821, όταν μιλούν μεταξύ τους, λένε ακριβώς τα αντίθετα:

«Κάποιος Γιαπωνέζος είχε γράψει ότι καθήκον του πολεμιστή είναι ο θάνατος. Αλλά αυτός μάλλον δεν ήξερε τι του γινόταν, γιατί στον καιρό του δεν γίνoνταν πόλεμοι και ο ίδιος δεν είχε ποτέ στη ζωή του τραβήξει σπαθί. Αμα ο θάνατος ήτανε το πρώτιστο καθήκον του πολεμιστή, τότε δεν θα χρειαζόταν να εκτελούμε περίπλοκα στρατηγικά σχέδια ούτε να εφαρμόζουμε τακτικές μάχης ούτε να κρατάμε όπλο ούτε να προχωρούμε έρπειν ούτε να μαθαίνουμε υφαρπαγές ούτε να στήνουμε ενέδρες ούτε να φοράμε στολές παραλλαγής. Απλά θα πηγαίναμε στη μάχη άοπλοι, κάνοντας θόρυβο και φορώντας φωσφοριζέ στολές για να μας πετυχαίνει ευκολότερα ο εχθρός.

Ο πόλεμος είναι δράση με έναν σκοπό. Την επιβολή της δικής μου βούλησης επί του αντιπάλου. Δηλαδή: εγώ θέλω κάτι, ο αντίπαλος θέλει κάτι άλλο, οπότε πολεμάω τον αντίπαλο για να περάσει το δικό μου. Αμα περάσει το δικό μου, τότε νίκησα. Ασχέτως μεθόδου και κόστους. Αμα περάσει του αντιπάλου, τότε έχασα. Πάλι ασχέτως μεθόδου και κόστους.

Οταν στις 9 Νοέμβρη 1923, οι στρατόμπατσοι της Βαυαρίας ανοίξανε πυρ κατά των Εθνικοσοσιαλιστών, ο Χίτλερ έπεσε στο έδαφος για να μην τον πετύχουνε οι σφαίρες. Κάτι άκαπνοι Εβραίοι χαρτοπόντικες που δεν είχανε πιάσει ποτέ όπλο στη ζωή τους βγήκανε και αρχίσανε τις ποντικιές: “Είναι δειλός! Είναι δειλός!”. Ομως ο Χίτλερ δεν ήταν Εβραίος χαρτοπόντικας. Ο Χίτλερ ήταν πολεμιστής.

Και όντας πολεμιστής είχε τα ένστικτα του πολεμιστή, τα ένστικτα που οι Εβραίοι χαρτοπόντικες δεν είχαν. Ηξερε από πρώτo χέρι, από τα χαρακώματα του Α΄ Παγκοσμίου, πως όταν πέφτουν οι σφαίρες, δεν παριστάνουμε το κυπαρίσσι αλλά αμέσως αναζητούμε κάλυψη. Γιατί άμα φάμε τη σφαίρα, θα μας φάει το χώμα. Και θα νικήσει ο εχθρός.

Αμα ο Χίτλερ εκείνη τη μέρα παρίστανε το κυπαρίσσι, τότε θα είχε σκοτωθεί από το 1923 και σήμερα δεν θα μιλάγαμε ούτε για εθνικοσοσιαλισμό ούτε για σημαίες ούτε για Χίτλερ. Οταν ο Χίτλερ χρειάστηκε να θυσιαστεί όταν η αυτοθυσία του είχε νόημα, τότε με πολλή άνεση τράβηξε τη σκανδάλη και τίναξε τα μυαλά του στον αέρα. Το ίδιο πάνω κάτω έκανε και ο Γκέμπελς. Αλλά μονάχα όταν η αυτοθυσία είχε νόημα. Οταν όλα γκρεμίζονταν και χρειάζονταν επειγόντως σύμβολα αuτoθυσίας, για να μπορέσει να συνεχιστεί ο αγώνας.

Ο Χίτλερ και ο Γκέμπελς δεν αυτoθυσιάστηκαν για να έχεις εσύ σήμερα την πολυτέλεια να κάνεις επιδείξεις γενναιότητας. Αυτοθυσιάστηκαν για να έχεις λόγους να ζητάς εκδίκηση για τους νεκρούς σου και για να είσαι φανατικά προσηλωμένος σε έναν και μοναδικό στόχο: τη νίκη του εθνικοσοσιαλισμού».

Συμβουλή 3: Να κινείσαι ύπουλα

Και πώς θα γίνουν όλα αυτά; Οι εθνικοσοσιαλιστές πρέπει να αντιληφθούν ότι είναι περικυκλωμένοι από τους εχθρούς και χρειάζεται να δρουν ύπουλα:

«Το ξέρουμε ήδη ότι είσαι γενναίος. Δεν χρειάζεται να το αποδείξεις. Από τη στιγμή που δεν κάθεσαι στ’ αυγά σου, από τη στιγμή που διαλέγεις τον Εθνικοσοσιαλισμό σ’ έναν κόσμο σαν τον σημερινό, είσαι ήδη γενναίος. Το θέμα είναι: Από κει και πέρα, τι; Κατανοείς ότι βρίσκεσαι σε πόλεμο;

Κατανοείς ότι πρέπει να είμαστε πολύ ύπουλοι χαρτοκλέφτες, αν θέλουμε κάποια στιγμή να έχουμε την παραμικρή πιθανότητα επιτυχίας;

Ή περιορίζεσαι στο να φαντασιώνεσαι ότι είσαι ένας SA [μέλος των Ταγμάτων Εφόδου] στο Μόναχο της δεκαετίας του ’20 και κυκλοφοράς καμαρωτός-καμαρωτός με τη “στολή” σου; Ντάξει. Νο πρόμπλεμ. Εχει κι αυτό την πλάκα του. Μόνο που ούτε SA είσαι ούτε στο Μόναχο κυκλοφορείς, ούτε ζεις στη δεκαετία του ’20. Και αργά ή γρήγορα θα καταλάβεις με άσχημο τρόπο ότι είσαι απλά ένας 19χρονος πιτσιρικάς, που κυκλοφοράει σε κατεχόμενο έδαφος, στο σιωνιστοκρατούμενο Ελλαδιστάν και δίνει βαρβάτο στίγμα στον εχθρό.

Πολλοί πιτσιρικάδες μιλάνε για πόλεμο για ZOG [Zionist Occupation Government] και για διάφορα τέτοια αγωνιστικά, χωρίς να καταλαβαίνoυvε τι λένε. Ναι, έχουμε πόλεμο με τη ZOG. Την Κυβέρνηση Σιωνιστικής Κατοχής. Ξέρεις τι σημαίνει Σιωνιστικής Κατοχής; Σημαίνει ότι αυτή εδώ η χώρα, αυτό το ξεφτιλισμένο κρατικό μόρφωμα που λέγεται Ελλάδα είναι κατεχόμενο έδαφος. Σημαίνει ότι όλες ανεξαιρέτως οι αρχές, κυβέρνηση, αστυνομία, μυστικές υπηρεσίες, στρατός, είναι όργανα του αιώνιου Εβραίου. Δηλαδή, είτε βλέπεις τον πρωθυπουργό είτε βλέπεις τον μπάτσο της γειτονιάς σου, βλέπεις έναν υπάλληλο της ZOG. Μπορεί ο ίδιος να μην ξέρει ότι είναι όργανο της ΖOG, αλλά η ουσία δεν αλλάζει. Παίρνει εντολές από τη ZOG. Και τις εκτελεί. Αρα είναι εχθρός. Δεν πάει να είναι και γαμώ τα παιδιά. Δεν πάει να ορκίζεται στη σημαία και την πατρίδα. Oπoιοσδήποτε φορέας της διοίκησης δεν είναι βαμμένος ναζί και δε μισεί θανάσιμα το κράτος και τη νομιμότητα, αυτός είναι όργανο της ZOG δηλαδή εχθρός.

Αυτό σημαίνει ότι ο εχθρός δεν είναι στην άλλη μεριά της πεδιάδας με τα λάβαρά του και τον στρατό του. Ο εχθρός είναι εδώ, γύρω σου, με στολή, με πολιτικά, είναι δημοσιογράφος είναι μπάτσος, είναι τραπεζίτης, είναι παρακρατικός, είναι ο διευθυντής του σχολείου σου, είναι ακόμα και ο γείτονάς σου που θα πάρει τηλέφωνο τους μπάτσους για να τους πει ότι είσαι ύποπτος ναζιστικών φρονημάτων.

Γιατί το θέμα δεν είναι να φας 2-3 φλώρια που την είδανε αντιφασίστες με τις πλάτες των μπάτσων κι ύστερα να είσαι εκτός κυκλοφορίας μέχρι να πεθάνεις. Το θέμα είναι και να χτυπάς τον εχθρό και να κυκλοφοράς ελεύθερος. Και να έχεις παραβεί όλους τους ποινικούς νόμους και να έχεις λευκό ποινικό μητρώο. Και να είσαι ένοχος ανατρεπτικών ενεργειών και να τη βγάζεις καθαρή.

Καλές οι εποχές που οι άντρες σπαθίζανε τον εχθρό χωρίς να κρύβονται. Καλές οι εποχές που οι επαναστάτες βγαίνανε στους δρόμους με τ’ όνομά τους και τις πιστόλες τους και τα λέγανε χύμα. Ολοι τις γουστάρουμε αυτές τις εποχές. Ιππότες, φoυστανελάδες και τέτοια ωραία.

Μόνο που τότε δεν υπήρχανε κάμερες στους δρόμους. Ούτε φωτογραφικές μηχανές. Ούτε παρακολουθήσεις τηλεφώνων. Ούτε ασφαλίτες. Ούτε παρακρατικοί. Ούτε σήμανση. Ούτε ελικόπτερα της αστυνομίας. Ούτε πινακίδες κυκλοφορίας. Ούτε ίντερνετ. Ούτε “Λίστες του Σίντλερ” και πλύση εγκεφάλου της μάζας για τα “εγκλήματα του ναζισμού και του Αουσβιτς”.

Ο πόλεμος σήμερα είναι ασύμμετρος. Μικρές ομάδες ανατροπέων μπορούν να κάνουν παπάδες για την αποσταθεροποίηση του καθεστώτoς. Αλλά με μια προϋπόθεση. Να είναι αόρατοι».

Συμβουλή 4: Απόκρυψη, παραλλαγή και πουστιά

Δεν λείπουν και τα συγκεκριμένα παραδείγματα, πώς πρέπει να φέρεται ο ναζί που οδηγείται στη Δικαιοσύνη:

«Επιβίωση σε κατεχόμενο έδαφος σημαίνει κυρίως δύο πράγματα: απόκρυψη και παραλλαγή. Και μερικές φορές σημαίνει κι ένα τρίτο: πουστιά.

Τα δύο πρώτα δεν τα εννοούμε με την τυπική έννοια που σου μαθαίνουν στο στρατό και το τρίτο δεν το εννοούμε με την τυπική έννοια που σου μαθαίνουν οι μεσημεριάτικες τηλε-κατίνες και οι κουνιστοί.

Απόκρυψη σημαίνει: Κρύβομαι μέσα στο πλήθος. Δεν ξεχωρίζω. Δεν δίνω στίγμα. Αυτό απαιτεί ουδέτερη εμφάνιση και ουδέτερη συμπεριφορά. Oπότε, άμα δεν έχω συγκεκριμένο, χειροπιαστό και αποδεδειγμένο συμφέρον για το αντίθετο, δεν φωνάζω ότι είμαι ναζί, δεν φοράω σύμβολα, δεν χτυπάω καρφωτά tattoo, δεν φωνάζω συνθήματα άνευ λόγου και αιτίας, δεν ρίχνω χαιρετούρες στον δρόμο για να δείξω ότι είμαι σκληρός. Παραλλαγή σημαίνει: Χρησιμοποιώ ανάλογα με την περίσταση διαφορετικούς κώδικες ενδυμασίας εμφάνισης και συμπεριφοράς, ώστε ο εχθρός να νομίζει ότι είμαι κάτι άλλο από αυτό που είμαι.

Πουστιά σημαίνει: Βάζω άλλους να κάνουν αυτά που με συμφέρει να γίνουν κι έτσι στέλνω μέσω τρίτων το μήνυμά μου, χωρίς ο ίδιος να εμφανίζομαι πουθενά και χωρίς να ενοχοποιούμαι.

Ακολουθούν μερικά παραδείγματα για να γίνει πιο σαφές. Πρόσεχε, είναι πολύ απλοϊκά παραδείγματα, τελείως παιδικά. Η πρακτική εφαρμογή είναι πολύ πιο σύνθετη. Απαιτείται κοινωνική εμπειρία, ταλέντο στην ψυχολογία, προσεκτικός σχεδιασμός και τριβή, για να μην πας σαν πρόβατο στη σφαγή.

α) Απλοϊκό παράδειγμα αυτοκαρφώματος

Ανακριτής: Περίγραψε, μάρτυς, τους δράστες της επιθέσεως κατά του αναρχικού.

Mάρτυρας: Ηταν κοντοκουρεμένοι, φορούσαν στρατιωτικά παντελόνια, αρβύλες, μαύρες μπλούζες με ναζιστικά σύμβολα, είχαν τατουάζ με ναζιστικά σύμβολα και φώναζαν χάιλ Xίτλερ.

Ανακριτής: Αρα οι δράστες ήτανε σίγουρα νεοναζί. Εκεί θα επικεντρώσουμε τις έρευνες.

β) Απλοϊκό παράδειγμα απόκρυψης

Ανακριτής: Περίγραψε, μάρτυς, τους δράστες της επιθέσεως κατά του δημοσιογράφου της “Ελευθεροτυπίας”.

Μάρτυρας 1: Δεν πρόλαβα να δω τους δράστες.

Μάρτυρας 2: Δεν πρόλαβα να δω τους δράστες.

Μάρτυρας 3: Δεν ξέρω αν αυτό που είδα έχει σχέση με την επίθεση, αλλά είδα κάτι σοβαρούς καθωσπρέπει νεαρούς να στρίβoυν στη γωνία του δρόμου. Διασκορπίστηκαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Είχαν συνηθισμένο κούρεμα. Ηταν αμίλητοι, φορούσαν κανονικά ρούχα. Ενας από αυτούς φορούσε γκρίζο μπουφάν. Ή μήπως ήταν γαλάζιο; Δεν θυμάμαι ακριβώς.

Ανακριτής : Μας φώτισες. Οπως το βλέπω, η υπόθεση πάει για αρχείο.

γ) Απλοϊκό παράδειγμα παραλλαγής

Ανακριτής: Περίγραψε, μάρτυς, τους δράστες της επιθέσεως κατά του αστυνομικού που εντελώς συμπτωματικά, την Τετάρτη 28 Ιουνίου, στην οδό Αγίας Γλυκερίας, στo Γαλάτσι έκανε πως δεν άκουγε “αυτός είναι, πιάστε τον”.

Μάρτυρας 1: Δεν πρόλαβα να δω τους δράστες.

Μάρτυρας 2: Δεν πρόλαβα να δω τους δράστες.

Μάρτυρας 3: Δεν ξέρω αν αυτό που είδα έχει σχέση με την επίθεση, αλλά είδα κάτι νεαρούς με εμφάνιση χούλιγκαν και μπλούζες του Παναθηναϊκού να στρίβουν στη γωνία του δρόμου. Διασκορπίστηκαν προς άγνωστη κατεύθυνση. Είχαν συνηθισμένο κούρεμα. Τους άκουσα να λένε μεταξύ τους “έτσι γαμάει ο βάζελος”.

Ανακριτής: Αρα οι δράστες ίσως να ήτανε χούλιγκαν. Εκεί θα επικεντρώσουμε τις έρευνες.

δ) Απλοϊκό παράδειγμα πουστιάς

Νονός της νύχτας: Λέγε, ρε, ποιοι μας σπάσανε το κωλόμπαρο;

Μπράβος: Δεν ξέρω αφεντικό. Δεν τους έχω ξαναδεί στην πιάτσα. Ενας από αυτoύς φώναξε “τσακίστε την εκμετάλλευση των μεταναστριών”. Τους έπεσε αυτό εδώ το φυλλάδιo.

Νονός της νύχτας: Για να το δω… Antifa, ε; Ο.Κ. μάγκες, βρήκαμε ποιοι μας την πέσανε. Μάθετε πρώτα πού μένουν δυο τρεις από αυτούς κι ύστερα στείλτε να τους καθαρίσουνε, για να πάρουνε το μήνυμα οι υπόλοιποι.

Δεν είναι μαγκιά να καρφώνεσαι από μόνος σου. Είναι βλακεία.

Πιάσε την ιστορία του δικού μας κινήματος. Δες τους Werwolf [σ.σ. οι τρομοκρατικές μονάδες που άφησε πίσω του το ναζιστικό καθεστώς καταρρέοντας]. Μια τρίχα ενός από τα δεκατετράχρονα της Werwolf κουβαλάει περισσότερα κιλά ναζισμό και μαγκιά και αντριλίκι από όλο μαζί το παγκόσμιο νεοναζιστικό κίνημα μαζί με όλους τους φωστήρες του και όλους τους θεωρητικούς του και όλους τους “μάγκες” του, εκτός από μεμονωμένες περιπτώσεις όπως π.χ. The Order [σ.σ. νεοναζιστική τρομοκρατική οργάνωση στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1980].

Κι όμως, οι δεκατετράχρονοι Werwolf δεν κυκλοφορούσανε με στολές ούτε με μπλούζες ούτε με tattoo. Δεν φωνάζανε Χάιλ στη μέση του δρόμου. Δε λέγανε καν τι είναι. Αλλά, φιλάρα, τα δεκατετράχρονα της Werwolf καθαρίζανε δημάρχους και στρατιωτικούς και κάνανε κανονικό σαμποτάζ. Και μπορεί να μη νικήσανε με την τυπική έννοια, αλλά τουλάχιστο προλάβανε και κάνανε δουλειά για τη σημαία τους.

Κι ας μην τη φόραγαν στην μπλούζα. Κι ας μην το ήξερε η γειτονιά.

Γιατί δεν αυτοκαρφώνονταν. Δεν βλέπαν το ναζισμό σαν ταμπέλα.

Δεν είχαν τάσεις αυτοκτονίας. Είχαν τάσεις δολοφονίας».

………………………………………………………………………………………………………………………..

Το «Γαμμάδιον» και η Χρυσή Αυγή

Περιοδικό τύπου «φανζίν» του ευρύτερου εθνικοσοσιαλιστικού χώρου, το «Γαμμάδιον» κυκλοφόρησε το πρώτο του τεύχος το καλοκαίρι του 2004 και έβγαλε οκτώ τεύχη μέχρι το καλοκαίρι του 2006. Χαρακτηρίζεται από την αντιγραφή της «στρασερικής», της λεγόμενης «αριστερής» εκδοχής του ναζισμού. Την ιδεολογική του αυτή απόκλιση την επισημαίνει και στον υπότιτλό του: «Αριστερό Φυλετικό Εντυπο». Ο Γκρέγκορ Στράσερ υπήρξε ηγετικό στέλεχος του χιτλερικού κόμματος, του NSDAP, μέχρι τη δολοφονία του κατά τις εσωκομματικές εκκαθαρίσεις (με την κυριολεξία του όρου) που προκάλεσε ο ίδιος ο Χίτλερ στη διαβόητη νύχτα των μεγάλων μαχαιριών το 1934. Με οδηγό τον Στράσερ και τον ηγέτη των Ταγμάτων Εφόδου, τον Ερνστ Ρεμ, που κι αυτός δολοφονήθηκε με διαταγή του Χίτλερ στις ίδιες εκκαθαρίσεις, το «Γαμμάδιον» επιχειρούσε να ανοίξει διαύλους επικοινωνίας.

Στην ίδια κατεύθυνση «εθνικοσοσιαλιστικής» κριτικής προς τη Χρυσή Αυγή κινείται σήμερα η ομάδα «Μαύρος Κρίνος» που υιοθετεί τις απόψεις του Περίανδρου για την οργάνωση του Μιχαλολιάκου και διαθέτει σε ψηφιακή μορφή τα τεύχη του «Γαμμάδιου».

Οσο για τον τίτλο «Γαμμάδιον», επιλέχθηκε ως μια ακόμα κωδική ονομασία για τη σβάστικα, η οποία επιπλέον δίνει και μια αρχαιοπρεπή αύρα στον αγκυλωτό σταυρό.

Ως «γαμμάδιον» αναφέρεται η σβάστικα και σε έντυπα της Χρυσής Αυγής. Στο τχ. 20 (Οκτώβριος 2004) του περιοδικού «Αντεπίθεση» της νεολαίας της προβάλλεται στο εξώφυλλο το άρθρο «Γαμμάδιον, το απαγορευμένο σύμβολο». Πρόκειται για κείμενο του Χρήστου Παππά, στο οποίο αναφέρεται μεταξύ άλλων ότι το γαμμάδιον «είτε τελικώς διεσώθη όπως το 1923, είτε καταπλακώθηκε στη γη στην οποία ανέμισε για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή, πνευματικά συνεχίζει να ανεμίζει και να συγκινεί τις ψυχές εκατομμυρίων πιστών σε ολόκληρο τον κόσμο».

Εκείνο που για ευνόητους λόγους αποφεύγουν να αναφέρουν οι όψιμοι θαυμαστές του γαμμαδίου, είναι ότι η ονομασία αυτή του αγκυλωτού σταυρού δεν είναι αρχαιοελληνική, αλλά βυζαντινή. Και το χειρότερο για τους ναζιστές: «γαμμάδιον» (και μάλιστα στον πληθυντικό, γαμμάδια) ονομαζόταν το σύμπλεγμα τεσσάρων γραμμάτων «γάμα», το οποίο πράγματι σχηματίζει μια σβάστικα, αλλά αποτελούσε κόσμημα στα εκκλησιαστικά άμφια των ιερωμένων στην Ανατολική και τη Δυτική Εκκλησία. Μάλιστα, συνδυασμός γαμμαδίων κοσμούσε ειδικά τα άμφια του εκάστοτε πρώτου τη τάξει Αρχιερέα (Πατριάρχη).

………………………………………………………………………………………………………………………………..

Διαβάστε

* Margitta-Sybille Fahr. «Spirit of 88. Rechtsextreme Zeichen und Symbole»

(Landeszentrale für politische Bildung, Τίρινγκεν 2005)

Μελέτη των δεκάδων τρόπων που έχουν ανακαλυφθεί στη Γερμανία, προκειμένου να ξεπεραστεί η απαγόρευση της σβάστικας και των άλλων συμβόλων του εθνικοσοσιαλισμού από το μεταπολεμικό καθεστώς. Πολλά από αυτά τα σύμβολα αντιγράφονται σε άλλες χώρες από τους σύγχρονους ομοϊδεάτες του Χίτλερ. Η ηγεσία της Χρυσής Αυγής χρησιμοποιεί κατά κόρον αυτή την «παραλλαγή», ειδικά μετά την άσκηση των διώξεων εναντίον της.

Δείτε

* «Ο δικτάτορας» («The Great Dictator») του Τσάρλι Τσάπλιν (1940).

Στην κλασική και αξεπέραστη ταινία διακωμωδείται η εμμονή του Χίτλερ στην αξιοποίηση των συμβόλων, αλλά και η ευκολία της απάρνησής τους.

* «Οι καθαριστές» («The Cleaners») του Κωνστανίνου Γεωργούση (2012).

Το ντοκιμαντέρ που προκάλεσε πανευρωπαϊκό σάλο και ήδη αποτελεί στοιχείο της δικογραφίας που σχηματίζεται για τη Χρυσή Αυγή. Η καθημερινότητα των στελεχών της οργάνωσης στο κέντρο της Αθήνας και η προσπάθειά τους να δικαιολογήσουν τα σύμβολα και τους χαιρετισμούς τους, παραπλανώντας με χονδροειδή επιχειρήματα τους υποψήφιους οπαδούς τους.

Επισκεφτείτε

* http://mavroskrinos.blogspot.gr/

Το εθνικοσοσιαλιστικό ιστολόγιο «Μαύρος Κρίνος» που ασκεί συναγωνιστική κριτική στη Χρυσή Αυγή αναδημοσιεύει το περιοδικό «Γαμμάδιον» με τις οδηγίες για διωκόμενους ναζιστές.

ΦΟΡΕΙΣ ΤΟΥ ΙΟΥ: Τάσος Κωστόπουλος, Αντα Ψαρρά, Δημήτρης Ψαρράς


"Εφημερίδα των Συντακτών"