Ανεβαίνουν και κατεβαίνουν στο βήμα της ολομέλειας της Βουλής, οι κυβερνητικοί βουλευτές, στο πλαίσιο της συζήτησης του προϋπολογισμού, και η αίσθηση που αποκομίζει κανείς είναι μία. Ότι στη συντριπτική τους πλειοψηφία διαβάζουν όλοι το ίδιο κείμενο, το οποίο ...ορισμένοι διανθίζουν με μερικές αιχμές και ατάκες, λίγο ή πολύ κεκαλυμμένες κατά του κ. Στουρνάρα.
Παράλληλα αρκετοί φροντίζουν και να πλέξουν το εγκώμιο του κ. Σαμαρά. Και πέραν ου. Ωστόσο η συγκεκριμένη τακτική πάσχει σοβαρά. Γιατί δεν χρειάζεται να είναι κανείς πρύτανης του πολιτικού ρεπορτάζ για να γνωρίζει ότι ο κ. Στουρνάρας είναι επιλογή του κ. Σαμαρά, με την έγκριση και την αποδοχή του κ. Βενιζέλου και ότι ο υπουργός Οικονομικών εφαρμόζει την πολιτική που επιθυμούν ο κ. πρωθυπουργός και ο κ. αντιπρόεδρος και υπουργός Εξωτερικών της κυβέρνησης. Άρα; Πώς είναι δυνατόν ο κ. Στουρνάρας να δέχεται όλους τους μύδρους και να μένει στο απυρόβλητο ο πρωθυπουργός; Υπάρχει ένα λογικό χάσμα που βέβαια δεν περιμένουν να το καλύψουν οι κυβερνητικοί βουλευτές.
Σε ό,τι αφορά το περιεχόμενο των περισσοτέρων ομιλητών, αυτό απηχεί την άποψη της κυβέρνησης για την οικονομία της χώρα. Άποψη που συμπυκνώνεται σε μία φράση: καταφέραμε πρωτογενές πλεόνασμα. Και τίποτε άλλο πέραν αυτού. Η σαρωτική ανεργία, το μη βιώσιμο χρέος, η επίμονη ύφεση – τίποτε από αυτά δεν έχει νόημα για την κυβέρνηση.
Και ούτε βέβαια οι περιπτώσεις, που πολλαπλασιάζονται, πολιτών που ψάχνουν στα σκουπίδια για να φάνε, πηγαίνουν στις λαϊκές για να μαζέψουν τα σάπια, ξεπαγιάζουν σε σκοτεινά σπίτια χωρίς ρεύμα, κάνουν ουρά στα συσσίτια, ή κοιμούνται σε χαρτόκουτα. Αυτές είναι οι «παράπλευρες απώλειες».
Άλλωστε όπως είχε παλιότερα ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης «αυτή την πολιτική βρήκε, αυτήν πρέπει και να εφαρμόσει», στέλνοντας στην ανεργία μερικές χιλιάδες δημοσίων υπαλλήλων, μέσω διαθεσιμότητας. Αυτές, σύμφωνα με την κυβέρνηση, είναι οι ωδύνες για να δει το φως το… πρωτογενές πλεόνασμα. Το οποίο έχει αναχθεί σε νέο εθνικό όραμα.
Τι κι αν αποδεικνύεται καθημερινά, στις παγωμένες αίθουσες των σχολείων, στα ξεχαρβαλωμένα νοσοκομεία και στις διαλυμένες δημόσιες υπηρεσίες, ότι στην πραγματικότητα δεν πρόκειται παρά για ένα άδειο πουκάμισο; Και δυστυχώς για την κυβέρνηση δεν μπορεί καν να επικαλεστεί τη δικαιολογία μίας Ελένης… Γιατί οι πολιτικές της είναι ακριβώς αυτό που προκαλούν: πόνο και καταστροφή...
Ρένα Δούρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου