...επικρατήσουν ουρλιαχτά και αποκλεισμοί...
Διαβάζοντας τη χθεσινή ανακοίνωση των 11 στελεχών του ΠΑΣΟΚ που ζητούσαν την άμεση σύγκληση των οργάνων του κόμματος εν όψει των διεργασιών της Κεντροαριστεράς, θεώρησα ότι αυτή θα είναι μια καλή ευκαιρία για...
ένα ιστορικό κόμμα να αποφασίσει στο ανώτερο θεσμικό επίπεδο τι πρόκειται να κάνει με όλες τις τάσεις του παρούσες.
Δεν περίμενα ότι την επόμενη μέρα η Χαριλάου Τρικούπη θα απαντούσε με ένα μπαράζ σχεδόν υστερικών διαρροών μπλέκοντας άσχετα πράγματα μεταξύ τους όπως τον Γιώργο Παπανδρέου, τους 58, το ΠΑΣΟΚ, τη ΔΗΜΑΡ την Κεντροαριστερά και την...κυβέρνηση.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά.
Οι 58 ξεκίνησαν ως άνθρωποι καλών προθέσεων οι οποίοι θα φέρουν κοντά το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Αριστερά, στον δρόμο για έναν ενιαίο φορέα. Μέχρι στιγμής δεν τα καταφέρνουν καθώς η Δημοκρατική Αριστερά, όχι μόνο αρνείται κατηγορηματικά κάθε σύγκλιση με το ΠΑΣΟΚ αλλά ταυτόχρονα προσπαθεί να εντάξει και στελέχη που προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ στο δυναμικό της.
Με τον Γιάννη Βούλγαρη να έχει αποκλείσει ρητώς το ενδεχόμενο να εξελιχθούν απλώς οι 58 σε «ΠΑΣΟΚ και συνεργαζόμενοι», προκύπτουν κάποια πολύ συγκεκριμένα ερωτήματα για την επόμενη μέρα του εγχειρήματος και πολλοί είναι εκείνοι που εκτιμούν ότι το ΠΑΣΟΚ ενδέχεται να βρεθεί σε κενό συνομιλητών.
Η προσωπική στήριξη του Ευάγγελου Βενιζέλου στην προοπτική απορρόφησης του ΠΑΣΟΚ από ένα ευρύτερο σχήμα έχει δημιουργήσει κάποια διαλυτικά φαινόμενα στον μηχανισμό του κόμματος ανά την Ελλάδα ο οποίος μπορεί να μην θυμίζει τα μεγαλεία του παρελθόντος αλλά είναι κάτι το οποίο υπάρχει και μάλλον το μόνο που υπάρχει έστω και τώρα στην Κεντροαριστερά.
Ο μηχανισμός αυτός φυλλορροεί στη λογική του «άλλος για Χίο τράβηξε κι άλλος για Μυτιλήνη». Άλλοι πάνε στον ΣΥΡΙΖΑ, άλλοι πάνε στη Δημοκρατική Αριστερά και πολύ περισσότερο επιστρέφουν στο σπίτι τους καθώς δεν τους ενδιαφέρει να υπάρχουν χωρίς σαφές πολιτικό περιεχόμενο. H Xαριλάου Τρικούπη δεν δείχνει να νοιάζεται γι'όλο αυτό, ίσως να το θεωρεί και αναπόφευκτο. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι όμως ένιωσαν ακόμα πιο άνετα με τις επιλογές τους από τη στιγμή που το ΠΑΣΟΚ εξέπεμψε σήμα σταδιακής αυτοδιάλυσης υπέρ των διεργασιών των 58.
Σε αυτό ακριβώς υποθέτω ότι προσπαθεί να απαντήσει και η πρωτοβουλία των 11 κι από τη στιγμή που από τη Χαριλάου Τρικούπη έγινε γνωστό ότι έτσι κι αλλιώς θα συνεδρίαζαν τα όργανα του κόμματος γι' αυτό το θέμα, δεν μπορώ πραγματικά να κατανοήσω τις τόσες αντιδράσεις. Εξάλλου, κανείς δεν αμφισβητεί αυτή τη στιγμή τις κεντρικές πολιτικές επιλογές του κόμματος κι ούτε φυσικά σκοπεύει να...ανατρέψει την κυβέρνηση.
Δίχως ιδιαίτερη αξία μου μοιάζει επίσης η προσπάθεια ορισμένων να κρατήσουν απουσιολόγιο για το ποιος πήγε και ποιος δεν πήγε στην εκδήλωση στο Ακροπόλ. Θα ήταν αυτοκτονικά ανόητη μια λογική παραταξιακής πειθαρχίας σε κάτι που ακόμα δεν υπάρχει και είναι εντελώς άγνωστο το αν θα λάβει κάποια συγκεκριμένη μορφή στο τέλος. Ούτε όποιος πήγε θα πρέπει να νιώθει ότι έκλεισε θέση για το μέλλον, ούτε όποιος δεν πήγε να θεωρείται από τους παρόντες ως εχθρός.
Καταλαβαίνω ότι στην Πολιτική είναι πάντα χρήσιμο να δημιουργείς έναν εχθρό και να κρύβεσαι πίσω από αυτόν αλλά κανείς δεν σκοπεύει να ανατρέψει κανέναν και κανείς δεν συνωμοτεί εναντίον κανενός. Εξάλλου, είναι αμφίβολο αν έχει πια μείνει στο ΠΑΣΟΚ κάτι που να αξίζει να ανατραπεί ή δεν θα σαρωθεί έτσι κι αλλιώς από τη ροή των γεγονότων των επόμενων μηνών.
parapolitiki.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου