μου έρχονται αυτόματα στο μυαλό – συνειρμηκά θα έλεγα – στις μέρες που ζούμε σε αυτήν την χώρα της λιτότητας και του μνημονίου.
«Η ΑΒΑΣΤΑΧΤΗ ΕΛΑΦΡΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ» των βουλευτών της ΝΔ που γελάνε περιπαιχτικά ενώ η χώρα καταστρέφεται και ψηφίζουν επώδυνα μέτρα για όλους εκτός από τους εαυτούς τους. (Μίλαν Κούντερα)
«ΓΙΑ ΠΟΙΟΝ ΧΤΥΠΑΕΙ Η ΚΑΜΠΑΝΑ» της διαφθοράς, της λαμογιάς, της φοροδιαφυγής;; (Ερνεστ Χεμινγουέι)
«ΟΙ ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ» της Ελλάδας, αφημένες στο ελεος των χρυσαυγιτών και των τραμπούκων τους, με τα φαντάσματα των απόκληρων της κρίσης κάτω από τις στοές , στα παγκάκια και στα πεζοδρόμια (Στρατής Τσίρκας)
«ΜΑΤΩΜΕΝΑ ΧΩΜΑΤΑ» για όλα τα θύματα της κρίσης, της βίας, της μισαλλοδοξίας και του αυταρχισμού (Διδώ Σωτηρίου)
«Ο ΠΥΡΓΟΣ» της γραφειοκρατείας και της κρατικής αδιαλλαξίας απέναντι στον πολίτη (Φραντζ Κάφκα)
«DISGRACE» (ΟΝΕΙΔΟΣ) σε εκείνους που φέρουν το τεράστιο βάρος της ευθύνης για την εξαθλίωση της χώρας και του λαού (J.M. Coetzee)
«Ο ΠΕΙΝΑΣΜΕΝΟΣ ΔΡΟΜΟΣ» για όλο και περισότερο κόσμο που έχει βρεθεί στα συσσίτια και με σηκωμένα χέρια περιμένει την διανομή τροφίμων, σε μια χώρα με αληθινή αλλά ανομολόγητη ανθρωπιστική κρίση (Ben Okri)
«ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΠΛΥΜΜΗΡΑ», μετα την καταστροφή, αναρωτιέμαι πόσο βαθειά πρέπει να μπει το μαχαίρι για να αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση; (Μαργκαρετ Ατγουντ)
«ΝΕΜΕΣΙΣ», που πάντα έρχεται τελικά σε όσους αλόγιστα και με αλλαζονεία εξάσκησαν εξουσία (Φίλιπ Ροθ)
«ΠΕΡΙ ΤΥΦΛΟΤΗΤΑΣ» όλων εκείνων εντός και εκτός συνόρων παριστάνουν τους εθνοσωτήρες (Ζοζέ Σαραμάνγου)
«ΖΗΤΕΙΤΑΙ ΕΛΠΙΣ» γιατί χωρίς αυτήν το κουτί της πανδώρας που έχει ανοιχθεί θα μας κατασπαράξει όλους με αδιάκριτη βία (Αντώνης Σαμαράκης)
«Ο ΑΠΑΡΗΓΟΡΗΤΟΣ» (The Unconsoled) που μέσα σε λίγα χρόνια είδε τις οικονομίες του να εξανεμίζονται, έμεινε άνεργος ή έχασε το σπίτι του γιατί του το πήρε η Τράπεζα με τις ευχές της τρόικα και της κυβέρνησης (Κάζουο Ισιγκούρο)
«Η ΧΩΡΑ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΠΡΑΓΜΑΤΩΝ» γιατί σε λίγο αν συνεχίσουμε σε αυτόν τον κατήφορο δεν θα μείνει τίποτα όρθιο: στην Παιδεία, στην περίθαλψη, σε όλους τους τομείς πρόνοιας αλλά και στην Τέχνη και τον πολιτισμό, την ελέυθερη ενημέρωση και την ελευθερη δημιουργία (Paul Auster)
«Η ΑΙΣΘΗΣΗ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ» (A sense of an ending) αυτήν που νιώθει συχνά ο καθένας μας όταν δεν μπορεί πια ούτε να χαρεί, ούτε να σχεδιάσει για το μέλλον, ούτε και να ονειρευτεί (Julian Barnes)
«Η ΕΞΙΛΕΩΣΗ» που κάποτε μπορεί και να έρθει – έτσι για να τελειώσω με μια νότα αισιοδοξίας (Ian Mc Ewan).
Μαρία Τριαντοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου