Σπάνε τα μούτρα τους!...

Δεν κράτησε για πολύ καιρό η κυβερνητική ανακούφιση ότι η κοινωνία αμήχανη υπομένει τη μνημονιακή επίθεση του φθινοπώρου.

Μπορεί οι κινητοποιήσεις που έχουν ξεσπάσει να είναι...
περιφερειακές, αλλά δεν είναι περιθωριακές. Στην απεργία των διοικητικών υπαλλήλων στα ΑΕΙ και τις κινητοποιήσεις των γιατρών - υγειονομικών στον ΕΟΠΥΥ καταγράφεται μαζική συμμετοχή, διαμορφώνονται συμμαχίες με άλλους φορείς των χώρων τους και αντιμετωπίζονται με κατανόηση από την ευρύτερη κοινωνία. Κι αυτό διότι τα αιτήματα που θέτουν δεν είναι στενά κλαδικά, αλλά αμφισβητούν ευθέως τη μνημονιακή πολιτική, από την οποία δεινοπαθεί το σύνολο της κοινωνίας.

Η κυβέρνηση αδυνατεί να αντιληφθεί αυτή την πραγματικότητα και υποκινεί, μέσω της τηλεοπτικής διαπλοκής, τον κοινωνικό αυτοματισμό. Σ' αυτή τη μεθόδευσή της όχι μόνον αποτυγχάνει, αλλά, όπως δείχνουν οι εξελίξεις στα ΑΕΙ, οδηγείται σε στραπάτσο. Ο υπουργός Παιδείας, αντιμέτωπος με τις Συγκλήτους, αναγκάζεται να συρθεί σε κάποιου είδους διάλογο. Κι όταν οι απεργοί επιμένουν να αρνούνται να συναινέσουν στην προτροπή "σφάξε με, αγά μου, ν' αγιάσω", δηλαδή... δεν θέλουν να απολυθούν, τότε η κρίση εσωτερικεύεται στην κυβέρνηση. Σε πολιτική εκκρεμότητα ο Αρβανιτόπουλος, είναι αντιμέτωπος τώρα με το δίλημμα να καταφύγει στα ΜΑΤ ή να παραιτηθεί.

Η αιτία του αδιεξόδου του είναι ότι αποδέχθηκε να βάλει τους διοικητικούς των ΑΕΙ στον κατάλογο των προς απόλυση, παρ' ότι δεν υπήρχε ρητή αξίωση από την τρόικα. Η τρόικα ζητεί έναν αριθμό υπαλλήλων για διαθεσιμότητα και απολύσεις, δεν ζήτησε ειδικά τους διοικητικούς υπαλλήλους των ΑΕΙ. Επειδή όμως η κυβέρνηση δεν μπορεί να απολύσει επιλεκτικά και προσωπικά δημοσίους υπαλλήλους, οδηγείται στην τακτική να καταργεί ολόκληρους τομείς, με αποτέλεσμα τα ΑΕΙ να μένουν χωρίς φύλαξη, χωρίς προσωπικό εργαστηρίων, χωρίς βιβλιοθηκονόμους, χωρίς γραμματειακή υποστήριξη κ.ά.

Την ίδια ώρα, η τρόικα αιτιάται την κυβέρνηση γιατί δεν υλοποιεί τις δεσμεύσεις της, δηλαδή ακόμη δεν έχει ανακοινώσει σε ποιες απολύσεις θα προχωρήσει έως το τέλος του χρόνου. Αυτόν τον γόρδιο δεσμό επιχειρεί να λύσει ο Σαμαράς, αναβάλλοντας για μετά την ψήφιση του προϋπολογισμού την υλοποίηση των ανειλημμένων μνημονιακών υποχρεώσεών του και τη λήψη νέων μέτρων. Πιστεύει ότι η ψήφιση του προϋπολογισμού, που λειτουργεί ως οιονεί ψήφος εμπιστοσύνης, θα συσπειρώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία του. Και μετά θα φέρει νόμο με τα αντικοινωνικά μέτρα, που είναι αναγκαία για τον προϋπολογισμό που θα έχει ήδη ψηφιστεί, θεωρώντας ότι οι όποιες πολιτικές διαφοροποιήσεις θα έχουν προεξοφληθεί πολιτικά. Και πάλι όμως, λειτουργεί χωρίς την κοινωνία! Γι' αυτό η κυβέρνηση θα σπάει συνέχεια τα μούτρα της πάνω στα κύματα της λαϊκής οργής, την οποία θα ανακαλύπτει πάντοτε με καθυστέρηση...
avgi.gr