γίνεσαι ηθικός αυτουργός; Οτι καταγγέλλοντας τα έργα και τις νύχτες της είναι σαν να δίνεις λαβές και δικαιολογίες σε όσους «παρεμβαίνουν» με κουμπούρια, επειδή τάχα η βία είναι η μαμή της επανάστασης; Και πώς τα βάζεις ταυτόχρονα, πώς συνεχίζεις να τα βάζεις με όσους κηρύσσουν αμοραλιστικές ωμότητες του τύπου «μπάτσοι-ντόνατς», ενώ εσύ εξακολουθείς να πιστεύεις ανιστόρητα στην πολιτική των πολλών, του δήμου, του κόσμου και όχι των αυτοδιορισμένων υπερεκπροσώπων, που μόνο στο όπλο τους δίνουν αναφορά και στην αυταπάτη τους ότι συνεχίζουν το έργο του μασκοφόρου V;
Ζόρικα τα πράγματα, ζόρικα και τα ερωτήματα. Αλλά δεν τίθενται τώρα πρώτη φορά. Η σκιά τους πνίγει τον δημόσιο βίο σχεδόν σε όλη τη μεταπολίτευση. Οι ίδιες συζητήσεις, η ίδια αγωνία, ο ίδιος φόβος έδιναν το «παρών» τους όποτε κάποιοι αυτολατρευόμενοι σαν «μηχανοδηγοί της Ιστορίας» έγραφαν πρώτα την προκήρυξή τους, σαν απόφαση στρατοδικείου, και πρόσθεταν στο τέλος όποιο όνομα τους φαινόταν περισσότερο πρόσφορο, δηλαδή φονεύσιμο.
«Κάντε κράτει με τον έξαλλο αντιαμερικανισμό σας, γιατί δίνετε τροφή (και θύματα) στη “17 Νοέμβρη”» ακούγαμε όταν ο δολοφονημένος ήταν Αμερικανός, λες και οι διάφορες ημιθρησκευτικές σέχτες χρειάζονται πληροφορίες και υλικό από τον πραγματικό κόσμο, με τον οποίο η σχέση τους, έτσι όπως αυτοτροφοδοτούνται και αυτονομιμοποιούνται, δεν είναι ιδιαίτερα καλή. «Μην καταγγέλλετε την αστυνομική βία γιατί θα εκθέσετε σε κίνδυνο τον απλό αστυνομικό». «Μη θίγετε το κεφάλαιο γιατί είναι σαν να εξωθείτε σε επιθέσεις κατά βιομηχάνων». «Μην το πολυψάχνετε με τις αστοχίες της Δικαιοσύνης γιατί στοχοποιείτε τους δικαστές». Από «μη» σε «μην», ο ψόγος (μεταμφιεσμένος σε σωφρονιστική προτροπή ή και σε φιλική νουθεσία) ήταν μόνιμος, ευθύς ή υπαινικτικός. Ενας ψόγος που αποσκοπούσε στην πρόκληση φόβου, ο οποίος και θα εκμαίευε την απόφαση για αυτολογοκρισία. Είναι κι εκείνο το ένστικτο της αυτοσυντήρησης βλέπετε.
Και τώρα, πάλι στον φόβο είμαστε. Και στις προτροπές. Καλοπροαίρετες ή εκ του πονηρού. Φιλικές ή ύπουλες. «Μη»... «Διότι»... Ασκεί που ασκεί βία η Χ.Α., εκφοβίζει που εκφοβίζει δημοσιογράφους, τώρα πρέπει να εσωτερικεύσουμε και να κάνουμε πράξη και την καθωσπρεπίστικη παραίνεση για «χαμηλούς τόνους»· να μην ξαναπούμε ναζιστές τους ναζιστές και ρατσιστές τους ρατσιστές, αρκεί το «ακροδεξιοί» και το «εθνικιστές». Και με το δεδομένο ότι τη δική της βία ασκεί η τρομοκρατία, που επίσης εκφοβίζει δημοσιογράφους, στο τέλος θα προστεθεί στις δέκα εντολές άλλη μία, κοινός τόπος έτσι κι αλλιώς: «Σσσστ. Διότι η σιωπή είναι χρυσός». Ε και; Αν είναι έτσι, καλύτερα να μείνουμε φτωχοί, παρά ν’ αφήσουμε τον φόβο να κυριαρχήσει.
Παντελής Μπουκάλας - Καθημερινη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου