Στο θεατρικό έργο του Αλέκου Σακελλάριου «Οι Γερμανοί ξανάρχονται», ο Θόδωρος γυρνά σπίτι του μετά τη δουλειά, στην μετακατοχική Αθήνα. Πίνοντας το καφεδάκι του στην κοινόχρηστη αυλή των σπιτιών - δωματίων της εποχής, αποκοιμιέται και...
βλέπει τον απόλυτο εφιάλτη. Οι Γερμανοί ξανάρχονται.
Ανακαλύπτουν το κρυμμένο στο πηγάδι ραδιόφωνο, από όπου οι υπόδουλοι Έλληνες άκουγαν τις εκπομπές του BBC, και τότε αρχίζει το πραγματικό δράμα. Η Γκεστάπο τους κυνηγά, κρύβονται, και προκειμένου να πέσουν στα χέρια της ετοιμάζονται να βγουν στο βουνό. Λίγο πριν αναλάβουν δράση τα όπλα, ο Θόδωρος ξυπνάει. Ήταν απλώς ένας εφιάλτης! Ευτυχώς!
Λοιπόν, δεν ξέρω αν φταίει η επαγγελματική διαστροφή μου, αλλά αυτή την περίοδο μάλλον βλέπω κι εγώ έναν παρόμοιο εφιάλτη.
Βλέπω πως, ενώ ψηφίστηκε δημοκρατικά μια κυβέρνηση, γίνονται πράγματα παρανοϊκά! Και αυτοί που τα κάνουν, οι κυβερνήτες μας, δηλαδή, είναι χαρούμενοι επειδή κόβουν μισθούς, συντάξεις, καταστρέφουν το σύστημα της υγείας, απολύουν καθηγητές από γυμνάσια και λύκεια, διώχνουν υπαλλήλους από υπηρεσίες. Δεν κατάλαβα ακριβώς μέσα στον εφιάλτη μου αν όλα αυτά ήταν προγραμματικές δεσμεύσεις αυτής της κυβέρνησης. Αν δηλαδή οι ψηφοφόροι της επέλεξαν να κοπούν μισθοί, συντάξεις και όλα τα υπόλοιπα...
Είδα ακόμη ότι υπέγραψα ένα συμβόλαιο εργασίας που έγραφε πως δεν δικαιούμαι επίδομα Χριστουγέννων και Πάσχα, και επίσης δεν δικαιούμαι άδεια.
Και -μέσα στον εφιάλτη μου- βλέπω πως οι κυβερνώντες κάνουν τα χειρότερα και για τους ψηφοφόρους τους, αλλά και για όλους τους άλλους, γελώντας! Και σαν να είχαν λέει μονιάσει μεταξύ τους ετερόκλητοι άνθρωποι. Είδα ότι το ΠΑΣΟΚ υποστήριζε τη Νέα Δημοκρατία! Η απόλυτη επιστημονική φαντασία! Πού 'σαι Βαγγέλη Γιαννόπουλε και Μένιο Κουτσόγιωργα να δείτε τι μπορεί να δει στον εφιάλτη του ο άνθρωπος δηλαδή! Και άκου να δεις, ο Κουβέλης λέει έπαιζε τάβλι με τον Βορίδη, που ήταν αρχηγός της νεολαίας του δικτάτορα Παπαδόπουλου και παρακολουθούσαν ο Λυκούδης αγκαλιά με έναν τηλεβιβλιοπώλη! Καλά, ο Λυκούδης ήταν πάντα άνθρωπος των γραμμάτων και των τεχνών. Τον θυμάμαι από τον Συνασπισμό, που ήταν υπεύθυνος του πολιτιστικού...
Είδα, λέει, ότι ήταν Νοέμβριος, καλή ώρα, και μπήκαν κάτι ανθρώπινα τανκ, όχι στο Πολυτεχνείο, αλλά στην ΕΡΤ, και την καταλάβανε. Γιατί, άραγε; Δική τους ήταν πάντα. Πόσο πιο δική τους να την κάνουν πια; Και είδα ότι ζωντάνεψε το «Λούφα και Παραλλαγή» και δεν ήτανε ταινία. Αλήθεια ήταν. Δεν έπαιζε όμως τον αντισυνταγματάρχη Μηνά Κατσάμπελα ο αείμνηστος Ανδρέας Φιλιππίδης, αλλά τον ρόλο έπαιζαν σε διπλή διανομή ένας Κεδίκογλου κι ένας Καψής, βλαστάρια υπουργών του ΠΑΣΟΚ αμφότεροι.
Και είδα ότι γινόντουσαν γκάλοπ, λέει, που επικροτούσαν και επιβράβευαν όλη αυτή την κατάσταση. Κάτι σαν το «Ναι» και το «Όχι» του Παπαδόπουλου, τότε παλιά...
Και -άκου να δεις- πούλαγαν τα λιμάνια μας στην Κίνα, λέει! Έψαχνα μέσα στον εφιάλτη να βρω την τοποθέτηση της μαοϊκής ΟΜΛΕ επί του θέματος. Ή του ΕΚΚΕ, έστω. Πήρα τηλέφωνο τον μαοϊκό Τατούλη, αλλά μου είπαν ότι είχε εκλεγεί περιφερειάρχης στην Πελοπόννησο. Τι είναι αυτό; Επικράτησε το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ και έκανε εκλεγμένες περιφέρειες; Ο αγώνας τώρα δικαιώνεται;
Και πρόβαλαν όλα τα κανάλια, είδα σε εθνικό δίκτυο, λέει, ένα σήριαλ ονόματι «Φωτιά και τσεκούρι», από το ομώνυμο λογοτεχνικό αριστούργημα του Ευάγγελου Αβέρωφ Τοσίτσα. Τη διασκευή είχαν κάνει δύο λογοτέχνες που άκουγαν στα ονόματα Φαήλος Κρανιδιώτης και Χρύσανθος Λαζαρίδης. Έναν Λαζαρίδη, θυμάμαι, από τη Β' Πανελλαδική του Ρήγα. Συνωνυμία θα είναι μάλλον. Σκηνοθέτης ο Αντώνης Σαμαράς, που είχε πάντα σχέσεις με τον πολιτισμό. Είναι κουμπάρος του Μητσιά!
Σε μια επιθεώρηση το καλοκαίρι του 1990 στο θέατρο «Παρκ», ο αξέχαστος Μίμης Χρυσομάλλης έπαιζε τον ρόλο κάποιου αριστερού που, ξυπνώντας από κώμα, αναζητεί τον κόσμο που ήξερε. Όμως εκείνη την εποχή ο κόσμος είχε έρθει τούμπα. Ο «υπαρκτός σοσιαλισμός» είχε καταρρεύσει, το «βρόμικο '89», με τις απίστευτες ανατροπές του, ήταν πρόσφατο, και ο δυστυχής νεοέλληνας δεν μπορούσε να συντονιστεί με την αμείλικτη πραγματικότητα.
Από τη μια ο Λογοθετίδης στο «Οι Γερμανοί ξανάρχονται» κι από την άλλη ο Χρυσομάλλης από την επιθεώρηση εκείνη με τον... μοιραίο τίτλο «Και Νου Δου και Λάιτ», με στοιχειώνουν επικίνδυνα...
Και κάθε μέρα πιστεύω πως θα βγω από τον εφιάλτη που πιο πάνω περιέγραψα. Κάθε μέρα...
* Ο Πάνος Σκουρολιάκος είναι μέλος της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου