Η αποκαλυπτική μέσα στον κυνισμό της δήλωση Στουρνάρα, ότι οι Έλληνες δεν υπερφορολογούνται, πυροδότησε πολλές συζητήσεις. Τέθηκε το ζήτημα, αν ο...
υπουργός Οικονομικών κατοικεί σ’ αυτή τη χώρα ή σε κάποιον άλλο γαλαξία ή σ’ ένα παράλληλο σύμπαν τέλος πάντων. Αν μπορώ να βοηθήσω σ’ αυτή την αναζήτηση του στίγματος Στουρνάρα, θα πω ότι, μην ψάχνουμε άδικα. Σε ένα μόνο σύμπαν βρίσκεται ο αρειμάνιος τεχνοκράτης: Σ’ αυτό της τρόικας και των δανειστών. Τόσο κοντά και τόσο μακριά.
Σ’ αυτούς απευθύνθηκε η δήλωσή του, η οποία προέτρεχε των επιθυμιών τους. Εκεί πατάει ο τεχνοκρατικός τσαμπουκάς του, ο οποίος, με όρους δημοκρατίας, δεν έχει πολιτική νομιμοποίηση αφού δεν είναι καν εκλεγμένος. Αυτό δεν τον εμποδίζει να βγάζει τη γλώσσα παντού και να τρέφει πολιτικές φιλοδοξίες, οι οποίες θα εκδηλωθούν ανάλογα με την κατάληξη του προγράμματος. Σε άλλες εποχές, οι δηλώσεις του για τον Καραμανλή θα είχαν προκαλέσει σεισμό στη Ν.Δ. Αυτός ήξερε πού πατάει και γιατί τις έκανε. Όχι για να υπογραμμίσει τις ευθύνες της κυβέρνησης Καραμανλή για τη χρεοκοπία, ούτε για να αθωώσει τον Γιώργο Παπανδρέου (αν ήταν ο Σημίτης, το συζητούσαμε). Το έκανε για να υπογραμμίσει την πεποίθησή τους ότι το μνημόνιο ήταν ιστορική αναγκαιότητα. Άλλωστε, ο ίδιος, με τον κυνισμό του τεχνοκράτη δήλωσε μέσα στη Βουλή ότι το μνημόνιο είναι το μόνο πολιτικό σχέδιο που διαθέτει η χώρα. Και ποιος να τον διαψεύσει από τη συγκυβέρνηση αφού, σε ό,τι την αφορά, είπε την αλήθεια…
Τα τελευταία χρόνια σ’ αυτή τη χώρα, όποιος υποστηρίζει με φανατισμό το μνημόνιο γίνεται υπουργός. Βλέπε, Άδωνις Γεωργιάδης. Και όποιος το υλοποιήσει με τον ίδιο ιερό ζήλο και πείσει τους δανειστές ότι είναι αποτελεσματικός σ’ αυτό το πεδίο, αποκτά πρόσθετες πολιτικές φιλοδοξίες. Αυτό προσπαθεί να πετύχει ο προαναφερθείς Άδωνις.
Δεν είναι χωρίς σημασία ότι ο πρωθυπουργός Αντώνης Σαμαράς άρχισε τη θητεία του με έναν κορυφαίο συμβολισμό: Τη συγνώμη προς την κυρία Μέρκελ. Ούτε σύμπτωση αποτελεί το γεγονός ότι τη δήλωση για τα «μαξιλάρια» που διαθέτει, την έκανε στο Βερολίνο. Ό,τι αφορά στους άλλους, αποτελεί αποστασία, στη δική του όμως περίπτωση η αποστασία μεταφράζεται σ’ ένα βολικό, αναπαυτικό μαξιλάρι. Ο Συμπιλίδης, φερ’ ειπείν, ένα μαξιλάρι ήταν, που κάποια στιγμή το τράβηξε από τον Κ. Μητσοτάκη και τον οριζοντίωσε πολιτικά. Γιατί αλλιώς πώς, κανείς δεν μπορεί να το πετύχει στην περίπτωση του Κρητικού πολιτικού. Στο Βερολίνο, ο κ. Σαμαράς είπε κομψά ότι δεν πέφτει (ένεκα των μαξιλαριών) και, προφανώς, είναι απαραίτητος και εγγύηση για τη συνέχιση του προγράμματος, διότι, αλλιώς, καραδοκεί το άκρον που ακούει στο όνομα ΣΥΡΙΖΑ.
Η χώρα βρίσκεται σε μια παρακμιακή, σκοτεινή φάση της ιστορίας της και σε παρόμοιες περιπτώσεις, συνακόλουθο σύμπτωμα της διαχρονικής εξάρτησής της ήταν ο γραικυλισμός της κυρίαρχης πολιτικής τάξης. Το φαινόμενο έχει τις εξηγήσεις του, που δεν ανάγονται στον τομέα της ψυχολογίας ή της… αστροφυσικής. Μια βασική εξήγηση είναι ότι η Ελλάδα δεν διέθετε εθνική αστική τάξη και οι αντίρροπες δυνάμεις δεν μπόρεσαν να σφραγίσουν τις εξελίξεις. Σε συνθήκες χρεοκοπίας, τίθεται το ιστορικό ερώτημα αν η πορεία αυτή μπορεί να αναστραφεί, χωρίς αγκυλώσεις, με εξισορροπητικές προωθητικές κινήσεις που θα οδηγούν σε υπέρβαση από το σημερινό αδιέξοδο και σε όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας του λαού.
Υστερόγραφο (που θα μπορούσε να είναι και το κυρίως θέμα): Η δήλωση Στουρνάρα ακυρώνει την προπαγάνδα περί διαπραγμάτευσης. Διαπραγματεύεται κάποιος, ο οποίος δηλώνει εις επήκοον αυτών με τους οποίους διαπραγματεύεται σκληρά, ότι οι Έλληνες υποφορολογούνται; Υπάρχει κάποιος που να το πιστεύει αυτό;
Γ. Βαρεμένος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου