Τα όμορφα μυαλά, όμορφα καίγονται...

Υπάρχει μια "περίεργη" γενιά εκεί έξω. Αδόκιμα, και εντελώς αυθαίρετα, συνηθίζω να τους αποκαλώ "Νεφωτισμένους" (από τη σύντμηση των λέξεων "νέοι" και "πεφωτισμένοι"). Τι είναι, όμως, οι "Νεφωτισμένοι"; Όπως, προφανώς, υποδεικνύει η ίδια η λέξη, πρόκειται για ...
νέους ανθρώπους, ηλικίας 25-35 ετών, οι οποίοι διάβασαν, σπούδασαν, μορφώθηκαν, μόχθησαν, βρήκαν τις ευκαιρίες, τις «άρπαξαν από τα μαλλιά» και σήμερα κατέχουν σημαντικές θέσεις σε διάφορες επιχειρήσεις και οργανισμούς, καταφέρνοντας μάλιστα να αμείβονται και καλά, για τα δεδομένα της εποχής. Άλλοι πάλι εξ αυτών έχουν έντονη παρουσία στα πολιτιστικά δρώμενα του τόπου, συμμετέχοντας σε πρωτότυπα projects και δράσεις που κάνουν πιο «ανθρώπινο» το προφίλ των μεγάλων αστικών κέντρων.

Μια συζήτηση με τέτοιους ανθρώπους είναι πάντα... απολαυστική. Έχουν φρέσκες ιδέες, τεκμηριωμένες απόψεις, στιβαρά επιχειρήματα, ανοιχτό πνεύμα και πάθος για δημιουργία. Έχουν ωστόσο και ένα αντικειμενικό πρόβλημα. Απογοητευμένοι από τις παθογένειες του εγχώριου πολιτικού συστήματος, μπέρδεψαν το «ακομματίκ» με το «απολιτίκ» και αποστασιοποιήθηκαν από την πολιτική ζωή του τόπου. Έψαχναν κάτι νέο για να στηρίξουν και να στηριχθούν, δεν το βρήκαν και, έτσι απλά, έπαψαν να ασχολούνται -ή δεν ασχολήθηκαν ποτέ.

Αυτοί οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα ψήφου. Κι όμως, δεν το αξιοποιούν. Επιλέγουν το άκυρο ή το «λευκό» -που, όσο να πεις, δεν είναι πολιτική στάση. Προκρίνουν τη «σιωπηρή διαμαρτυρία». Κι αν τους ρωτήσεις τι θα κάνουν, σε περίπτωση που τα τόσο όμορφα πλασμένα σχέδιά τους, δεν βρουν πρόσφορο έδαφος στην Ελλάδα, προκειμένου να ευοδωθούν, η απάντηση «θα φύγω στο εξωτερικό» είναι η πρώτη που τους έρχεται στο μυαλό.

Δεν είναι θλιβερό αυτό; Δεν είναι κρίμα που, αντί να κάτσουν να «στύψουν» τα υπέροχα μυαλά τους και να γίνουν οι ίδιοι, η αλλαγή που θέλουν να δουν, επιλέγουν να ρίξουν την ασπίδα, να παραδοθούν αμαχητί και να αφομοιωθούν από τη μάζα;

Κι όμως, αυτούς τους νέους χρειάζεται η Ελλάδα. Τους ευφυείς, τους αισιόδοξους, τους οργανωτικούς, που ξέρουν να ελίσσονται και να βρίσκουν λύσεις ακόμα και στα πιο δύσκολα προβλήματα. Που δεν φοβούνται να βγουν μπροστά, να πάρουν πρωτοβουλίες, να ηγηθούν. Και η ευθύνη είναι δική τους να πάψουν να μεμψιμοιρούν και να «συναντηθούν», επιτέλους, να βάλουν στην άκρη το «εγώ» και να «αγκαλιάσουν» όλους εκείνους που συμμερίζονται την ίδια απογοήτευση από το υπάρχον πολιτικό προσωπικό.

Μόνο που, αν είναι να το κάνουν, καλό θα είναι να κινηθούν γρήγορα και να προλάβουν τις επόμενες εθνικές εκλογές. Μετά, δεν αποκλείεται να είναι πολύ αργά...
Βασ. Αναστασόπουλος
protothema.gr