Αντιφασισμός της δεκάρας...

Αρχισαν οι «αριστερές» αγριότητες. Την «ανατομία» του συνήγορου υπεράσπισης του κ. Κασιδιάρη παρουσίασε χθες η...
«Εφημερίδα των Συντακτών». Την πολιτική ιστορία του δικηγόρου, τι καπνό φουμάρει, τι πολυπράγμων είναι και τα συναφή – σαν σφαγμένο βατράχι στο εργαστήριο ο συνήγορος υπεράσπισης, περάστε, κόσμε, να δείτε τι κουμάσι είναι..!

Δηλαδή ο κ. Κασιδιάρης δεν δικαιούται συνήγορο; δεν δικαιούται υπεράσπισης; Δεν κόπτεται χρόνια τώρα -απ’ την εποχή του Διαφωτισμού- κάθε πολίτης δεξιός ή αριστερός για το ιερό δικαίωμα των κατηγορουμένων να υπερασπίζονται τον εαυτόν τους;

Κι από πότε κάθε συνήγορος πρέπει να διαπομπεύεται; Από πότε ένας δικηγόρος που αναλαμβάνει την υπεράσπιση ενός πολίτη πρέπει να πληροί τις προδιαγραφές οποιουδήποτε τον κρίνει - δίκην «λαϊκού δικαστή»; Αν δεν είναι αυτό φασισμός, τι είναι φασισμός; Ή μήπως ξεχάσαμε τόσο γρήγορα την προσπάθεια διασυρμού της κυρίας Κωνσταντοπούλου απ’ το ΠΑΣΟΚ και τα παπαγαλάκια του στα ΜΜΕ, ως «συνηγόρου βιαστών;»

Ομως δεν πρόκειται για κοντή μνήμη, αλλά για αμάθεια και εμπάθεια. Ήμουνα νιος και γέρασα παρατηρώντας (και νοιώθοντας τις συνέπειες) να ενδημούν και στην Αριστερά οι εξυπνάκηδες των δύο μέτρων και των δύο σταθμών. Εκείνων των λίγων έστω, αλλά ικανών να ταλαιπωρούν την πολιτική, τη λογική και την ηθική ενός ολόκληρου χώρου, όταν στους φόνους στη Μαρφίν φέρ’ ειπείν δεν έβλεπαν την ωμή φασιστική βία, ούτε την πιθανόν κατευθυνόμενη βία από πονηρούς, αλλά κάτι το «οικείο», που θα έπρεπε να προστατεύσουν, αν το αφήσουν να υπάρχει ανάμεσά τους.

Εχουν περάσει πολλά χρόνια, η Αριστερά έχει ωριμάσει. Για όσους πιστεύουν ότι το σπάσιμο του κεφαλιού ενός φασίστα δεν είναι φασιστικό, δεν χωράνε πλέον μισόλογα. Είναι αυτοί που δίνουν λαβή στον δικομματικό μονοκομματισμό να ζητά απ’ την Αριστερά την «καταδίκη της βίας απ’ όπου κι αν προέρχεται», βάζοντας στο ίδιο τσουβάλι τη βία του κράτους (τώρα τη μνημονιακή, άλλοτε άλλη), τη φασιστική βία του παρακράτους και την κρυπτοφασιστική βία τύπου Μαρφίν, με τη βία διαδήλωσης, της απεργίας, της διαμαρτυρίας, της άμυνας υπέρ της ίδιας της νομιμότητας.

Είμαστε σε μία κρίσιμη στιγμή. Καταβάλλεται πολυεπίπεδη προσπάθεια για να ανακοπεί η τάση καταφυγής του λαού στην Αριστερά κι ακόμα περισσότερο η προσφυγή σε εκλογές.

Ακόμα και η «συζήτηση για εκλογές συνιστά εκβιασμό» διατρανώνουν τα μεγάφωνα του συστήματος. Γιατί; Διότι με τις συνέπειες της πολιτικής που ασκείται, η χώρα δεν θα αντέξει τις εκλογές.

Που, ενδεχομένως, θα άλλαζαν αυτήν την πολιτική.

Αρα, η πολιτική που κάνει τη δημοκρατία να μην αντέχει ούτε τις εκλογές (της) πρέπει να συνεχισθεί έως τελικής πτώσεως.

Ακόμα και το Σύνταγμα πρέπει να ανασκολοπηθεί (για μιαν ακόμα φορά) προκειμένου να αποφευχθούν οι εκλογές και να πάρει ο γίγαντας Βενιζέλος 2%! Κι όχι μόνον, αλλά ο γιγάντιος αυτός νάνος της πολιτικής προχωράει ένα βήμα περισσότερο, ταυτίζοντας (να ’τη πάλι η ταύτιση) στο ζήτημα των εκλογών τον ΣΥΡΙΖΑ με τη Χρυσή Αυγή, ο ΣΥΡΙΖΑ «κρύβεται» πίσω απ’ τη Χρυσή Αυγή και τον Μιχαλολιάκο» - και οι δύο ζητούν εκλογές (ασχέτως αν τις ζητούν για διαφορετικούς λόγους), άρα ράβδος εν γωνία, βρέχει βατράχια.

Πλην όμως, η στρατηγική της ταύτισης δεν περιορίζεται στις εκλογές, «όποιος δεν είναι με το Μνημόνιο, είναι με τη Χρυσή Αυγή» - υποβάλλει την ιδέα, αυτός ο νάνος της πολιτικής, ο πιο υπερτιμημένος αχρείος της ελληνικής πολιτικής σκηνής από την εποχή του Θόδωρου Δεληγιάννη.

Αλλά δεν είναι μόνος του. Όλοι οι όψιμοι αντιφασίστες, αυτοί των οποίων η πολιτική τροφοδότησε το ναζιστικό τέρας, φαίνονται τώρα να χειρίζονται το πρόβλημα που οι ίδιοι δημιούργησαν με επικίνδυνο τρόπο, στα όρια της νομιμότητας, έτοιμοι (πάλι) να κανιβαλίσουν το Σύνταγμα.

Τα κόμματα του Συνταγματικού τόξου (για να το βιάζουν) θέλουν να χρησιμοποιήσουν την εξάρθρωση της Χρυσής Αυγής το ίδιο επωφελώς με τη χρήση της.

Θέλουν να ξεχάσουμε ότι πίσω απ’ τα μαύρα πουκάμισα των φασιστών υπάρχουν τα λευκά κολάρα των αστών.

Μάλιστα όλων των αστών. Κι εκείνων που προέκριναν την «κινηματική» χρήση της Χρυσής Αυγής κι εκείνων που θα ήθελαν τη μετεξέλιξή της σε έναν «σοβαρόν» εταίρο κι εκείνοι που δεν την ήθελαν καθόλου.

Διότι οι αστοί, όλοι μαζί, ή έστω η συνισταμένη τους, είναι αυτοί που κυβερνούν, είναι αυτοί που νομοθετούν. Αυτοί έκαναν την Ελλάδα κάτεργο και των δικών τους έργων αποτέλεσμα είναι η γιγάντωση του φιδιού - και ας αφήσουν τις αηδίες ορισμένοι ότι τέτοια φίδια υπάρχουν και σε πλούσιες χώρες, διότι εκεί υπάρχουν για άλλους λόγους.

Ο εύκολος λοιπόν και φθηνός αντιφασισμός ορισμένων, και μέσα στην Αριστερά, κρύβει τον καθεστωτισμό τους. Αυτοί που εξαντλούν τα πυρά τους πάνω στο φασιστικό πρόβλημα, αφήνοντας στο απυρόβλητο αυτούς που το γέννησαν και το χρησιμοποίησαν, πριν ως φόβητρο και τώρα ως αιχμάλωτο φόβητρο, να ξέρουν ότι τα πυρά τους είναι πλέον τζούφια.

Ακόμα κι όταν συκοφαντούν προσωπικότητες όπως ο κ. Γιώργος Δελαστίκ ή ο κ. Φωτόπουλος η συκοφαντία τους κρατά μια μέρα. Διότι ο αντιφασισμός δεν είναι άλλοθι υποταγής στον καπιταλισμό, στα Μνημόνια και τον εκφυλισμό της δημοκρατίας (αυτής που έχουμε) σε ξετσίπωτη θεραπαινίδα της ολιγαρχίας - ντόπιας και τροϊκανής.

Οπως έγραφε χθες στην «Ελευθεροτυπία» και ο καθηγητής κ. Κατρούγκαλος: «ο Αντιφασισμός» δεν μπορεί να γίνει «τελευταίο στάδιο του πολιτικαντισμού». Όντως! Πολλά έχουμε ευτελίσει σ’ αυτήν τη χώρα, δεν θα μας βγει αίφνης και η αστική τάξη που εκτρέφει τον φασισμό, αντιφασιστική.

Οσο για το μέρος εκείνο των αστών που δεν είναι φασίστες, που μάλιστα είναι αντιφασίστες, δεν έχω κανένα σχόλιο. Διότι την πολιτική της τάξης τους εκφράζουν δύο κόμματα, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ, με ακροδεξιά ατζέντα, όχι μόνον επειδή «έπαιξαν» (και παίζουν) με τη Χρυσή Αυγή -τον Φραγκενστάιν που εξέθρεψαν- αλλά κυρίως διότι εφαρμόζουν μια ακροδεξιά νεοφιλελεύθερη πολιτική που έκανε την πατρίδα προτεκτοράτο, έστειλε τον λαό στον διάολο και μαζί του όσους αστούς δεν έχουν ακόμα πουλήσει την ψυχή τους σε δαύτον...

Στάθης