Η ανησυχία ως χρέος...

"Πλημμύρισε ατρόμητους αντιναζιστές ο χώρος των ΜΜΕ"...

Οσοι επέμεναν επί χρόνια (πριν ακόμα οι χρυσαυγίτες εισβάλουν στη Βουλή όχι με τα τεθωρακισμένα του έρωτά τους, αλλά με...
πολιορκητικό κριό τη λαϊκή ψήφο) ότι αντιμετωπίζουμε συμμορία και όχι ένα τυπικό νεοφασιστικό κόμμα χαίρονται φυσικά με την εξάρθρωση της συμμορίας, ταυτόχρονα, όμως, παραξενεύονται και ανησυχούν. Παραξενεύονται διαπιστώνοντας ότι ξαφνικά, σαν να γύρισε ένας διακόπτης ή να δόθηκε εντολή απελευθέρωσης συνειδήσεων και αισθημάτων, πλημμύρισε άφοβους αντιφασίστες το κομματικο-πολιτικό μας σύστημα και ατρόμητους αντιναζιστές ο χώρος των ΜΜΕ. Ξενίζονται, δηλαδή, από το γεγονός ότι η σιωπή, η αδιαφορία, η ανοχή και η συγκάλυψη έδωσαν ταχύτατα τη θέση τους στους υψηλότατους καταγγελτικούς τόνους, που δεν τους λείπει η αναιδής αυτοηρωοποιητική διάσταση.

Θα ήταν ιλαρό αυτό, αν δεν ήταν αποκαλυπτικό. Αν δεν επιβεβαίωνε πως κάποια άλλη θεωρία περί άκρων (εντελώς διαφορετική από εκείνη που με ανιστόρητο καιροσκοπισμό εξακολουθούν να πρεσβεύουν οι συγκυβερνώντες) έχει την αλήθεια της· των άκρων ως προς τη στάση κομμάτων, θεσμών, μηχανισμών, ατόμων, εξουσιών, της τέταρτης συμπεριλαμβανομένης: από τον ιδιοτελώς σιωπηρό ωχαδερφισμό στη θορυβωδέστατη διεκδίκηση αντιναζιστικών πρωτείων... Ενα μόνο δικαιολογεί την απότομη μεταστροφή: οι τύψεις. Αλλά όσοι έχουν λόγο να τις νιώθουν οφείλουν να τις ομολογήσουν. Καλό θα κάνουν. Και όχι μόνο στην ψυχή τους.

Ανησυχούν ως εκ τούτου όσοι –πολίτες και φορείς– προσπαθούσαν μάταια επί σειράν ετών να συγκινήσουν την πολιτεία στις ποικίλες υποστάσεις της. Ανησυχούν γιατί πιστεύουν ότι ο ορυμαγδός λειτουργεί αυτοδικαιωτικά· κατά συνέπεια, δεν επιτρέπει την ελπίδα ότι θα υπάρξει η έντιμη αυτοκριτική που απαιτείται ώστε να μην ξαναβρεθούμε μπροστά σε κάποιο τέρας, δημιουργημένο και με τα λείψανα του υπό αποσύνθεση τωρινού. Ανησυχούν επειδή τον χαρακτήρα στην όλη υπόθεση θα τον ξαναδώσουν οι συμφεροντολογικοί μικροϋπολογισμοί, όχι ο επώδυνος αυτοέλεγχος, όχι η τίμια απόδοση ευθυνών εκεί όπου όντως ανήκουν, ώστε η ευφορία να δώσει αυθεντικούς και ανθεκτικούς δημοκρατικούς καρπούς. Αν αρκεστούμε να μοιράζουμε συγχαρητήρια με το ένα χέρι μας στο άλλο για την αντιναζιστική και αντιρατσιστική ετοιμότητά μας, το μέλλον μας θα μοιάζει πολύ στο παρόν μας.

Ενας επιπλέον λόγος ανησυχίας: Η μαύρη Αυγή έδρασε ως συμμορία, ως εγκληματική οργάνωση. Και έτσι πρέπει να αντιμετωπιστεί. Αλλά όχι μόνον έτσι. Πρέπει να αντιμετωπιστεί και ως παραπολιτικό μόρφωμα, που απέσπασε πολύ μεγάλο ποσοστό ψήφων και όχι άπαξ. Πλην των ηγετών και των μισθοφόρων τους, πολλοί από τους υπόλοιπους την επέλεξαν για τα υπερεθνικιστικά της, τα ρατσιστικά της, τα εβραιοφαγικά της, για τη ρητορική φλούδα των «ιδεών» της δηλαδή, για τις «αξίες» της. Αν τους θεωρήσουμε μέχρις ενός πεπλανημένους, αν δεν αποδεχτούμε ότι τις φασιστικές «αξίες» αρκετοί τις υιοθέτησαν εν γνώσει τους και ασμένως, αν δεν τις πολεμήσουμε πολιτικά, θα διευκολύνουμε ίσως τους περιστασιακούς ψηφοθηρικούς υπολογισμούς μας, αλλά θα ξαναστρώσουμε να κοιμηθούμε για να δούμε ωραία νικηφόρα όνειρα και θα βρεθούμε μπροστά στον ίδιο εφιάλτη...

Παντελής Μπουκάλας