Εφαρμόζοντας μια συμβουλή του μέντορά μου Σοφιανού Χρυσοστομίδη-«τους πολιτικούς και τους διπλωμάτες τους κάνεις πηγές σου, αν τους προσέξεις την ώρα της πτώσης, της παραίτησης ή της μετάθεσης»- κάλεσα σε γεύμα τον Άκη Τσοχατζόπουλο, δέκα μέρες μετά την...
ήττα του, από τον Σημίτη, στο συνέδριο του ΠΑΣΟΚ, τον Ιούνιο του 1996.
Διάλεξε εκείνος το εστιατόριο, ήρθε στη ώρα του (!), αν και μεσημέρι, ήρεμος και χαμογελαστός και είχε την πρωτοβουλία για το μενού. Γαλαντομία παροιμιώδης. Μείναμε τρεις ώρες σε σεπαρέ ειδικά, υποθέτω, διαμορφωμένο για τέτοιες συναντήσεις. Ήταν το στέκι του.
-Λοιπόν, τι έφταιξε κι έχασες προχτές;
-Δεν έχασα προχτές. Ούτε παίχτηκε κάτι στη διάρκεια του συνεδρίου. Μπαίνοντας στην αίθουσα κατάλαβα τον συσχετισμό. Τέσσερις εμείς, έξι αυτοί. Έχασα τον Γενάρη. Έχοντας την κυβέρνηση στα χέρια του, ήταν εύκολο για τον Σημίτη να ελέγξει το κόμμα με τον Τσουκάτο και τον Πρωτόπαπα. Οι Γεννηματικοί είναι η πιο αχάριστη φάρα μες το ΠΑΣΟΚ...
-Αλλά στον Γεννηματά χρωστάς ότι βγήκες γραμματέας στο Πεντελικόν απέναντι στον Αυγερινό.
- Στον Παπανδρέου το χρωστάω. Αν δεν εκλεγόμουν Γραμματέας, θα διέλυε το ΠΑΣΟΚ και θα τους διέγραφε όλους. Ήταν η τελευταία φορά που με στήριξε ο Ανδρέας. Θυμάσαι ποιο υπουργείο πήρα το '93; Εσωτερικών. Όταν ήταν κρίσιμα για μένα τα πράγματα, ο Ανδρέας με ξέχναγε, με θεωρούσε δεδομένο. Όταν μπήκε στο Ωνάσειο, πέντε μέρες μετά, όταν επικοινωνούσε, του ζήτησα να με ορίσει αναπληρωτή πρωθυπουργό ή αντιπρόεδρο αναπληρωτή. Αν το έκανε δεν υπήρχε λόγος να παραιτηθεί, θα έλεγχα την κυβέρνηση και εν πάση περιπτώσει αν πηγαίναμε στην κοινοβουλευτική ομάδα, δε θα υπήρχε υποψηφιότητα Αρσένη. Από αυτόν έχασα, όχι από τον Σημίτη. Και στην τελική (sic) έχασα από τον θάνατο του Ανδρέα. Αν ζούσε μια βδομάδα ακόμα η εκλογή στο συνέδριο θα ήταν εκλογή αντιπροέδρου και όχι προέδρου. Ο Λαλιώτης ήταν μαζί μου τώρα. Και οι μισοί Γεννηματικοί με τους συνδικαλιστές.
-Τώρα τι γίνεται;
-Να ετοιμάζεστε για εκλογές. Αν χάσουμε, που είναι το πιο πιθανό, όλα θα παιχτούν από την αρχή. Ο τύπος δεν έχει ιδέα από πολιτική.
-Ο Σημίτης δεν έχει ιδέα;
-Φίλε μου, ξέρεις πώς διευθύνει το υπουργικό συμβούλιο; Σαν να είναι Διοικητικό Συμβούλιο εταιρείας! Eίτε ταπεράκια βγάζουμε, είτε πολιτική, ένα και το αυτό. Άψυχα, άνευρα, με ένα filofax, πώς το λέτε. Γράφει εκεί, το ξεφυλλίζει και λέει κάθε τόσο στον έναν ή στον άλλον «είχαμε πει στην προηγούμενη συνεδρίαση να κάνουμε αυτό ή το άλλο. Τι απέγινε;». Γελάει ο κόσμος σου λέω.
Στα γεύματα αυτά -μόνο σ’ αυτά- σπανίως τρώω. Ρουφάω κάθε λέξη. Εκείνη τη στιγμή έσκυψα στο πιάτο μου με την «αθηναϊκή», σαν να ήθελα να κερδίσω χρόνο, να αποστηθίσω αυτό που μόλις άκουσα. Σκέφτηκα κουτό δεν τον λες. Αφού μπόρεσε να διακρίνει και να «τυποποιήσει» με επιτυχία το στυλ διακυβέρνησης του Σημίτη, ως management, το πρόβλημα με τον τύπο δεν είναι πρόβλημα φυσικής ευφυΐας. Έχει προσβληθεί από τον ανδρεϊκό ιό πολιτικής διεύθυνσης, χωρίς, βέβαια, το παραμικρό χάρισμα. Κατά σύμπτωση(;) και ο άλλος ηττημένος του Σημίτη, ο Εβερτ, πάνω-κάτω την ίδια διαπίστωση είχε κάνει: Ο λογιστής. Χωρίς να καταλαβαίνουν και οι δυο ότι ο αστικός κόσμος και όλοι οι λογικοί άνθρωποι κουρασμένοι και αηδιασμένοι από το βασίλειο της Μιμής, μάνατζερ ή τουλάχιστον νοικοκύρη έψαχναν.
Και συνεχίζει ο Άκης: «Αμ, με τους έξω, τα ίδια δεν κάνει; Πάει, παιδάκι μου, στο State Department, όντας βουλευτής απλός, πριν βγει πρωθυπουργός και τους λέει ότι είναι κατά των εξοπλισμών και υπέρ του να τα βρούμε με την Τουρκία. Κατά των εξοπλισμών; Θες να τα βρεις με τους Τούρκους; Πάρε Ιμια να 'χεις και μετά να πεις κι ευχαριστώ. Που το είπε, δεν το είπε;».
Δεν έχω πιει γουλιά, όση ώρα μιλούσε. Όμως, με το τελευταίο ερώτημα και την αφήγηση νιώθω να κολλάω πάνω στα ρούχα μου. Γραβάτα, πουκάμισο, σακάκι να έχουν γίνει ένα και με λούζει κρύος ιδρώτας. Καταλάβαινα ότι στα Ιμια δεν παίχτηκε μόνο κορώνα-γράμματα ο πόλεμος. Παίχτηκαν κι άλλα, διόλου εθνικά θέματα. Σκεφτόμουνα ότι κορώνα-γράμματα παίχτηκε για μια ψήφο η πρωθυπουργία στη χώρα, στην άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος, το μέλλον του Έβερτ, και ενδιαμέσως μπορεί να είχαμε ολωσδιόλου άλλου είδους περιπέτειες.
Υ.Γ.: Τη στιγμή που ο Τσοχατζόπουλος, περνάει, για 20 χρόνια, στη φυλακή, διάλεξα να γράψω γι' αυτόν χωρίς να αναφερθώ στις μίζες. Ίσως για να δείξω ότι η επονείδιστη δωροδοκία να μην ήταν, τελικά, το μεγαλύτερο κακό που συνέβη με τον Άκη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου