Πλήρης έργων και προσφοράς...

Ο δικός μας Φίλιππος...

 Βασανισμένος τα τελευταία δύο χρόνια από την καταραμένη αρρώστια, αλλά ενεργός και στις επάλξεις ώς τις τελευταίες του ημέρες, ο Φίλιππος Συρίγος έφυγε από κοντά μας το βράδυ του Σαββάτου, πολύ νωρίς, στα 65 του χρόνια. Αφησε πίσω του...
βαριά κι ασήκωτη κληρονομιά, όχι μόνο για το μπάσκετ, που ήταν το πρώτο κερδισμένο στοίχημα της καριέρας, αλλά και για την ίδια τη δημοσιογραφία, την οποία τίμησε όσο ελάχιστοι. Τον αποχαιρέτησαν χθες το πρωί στον Πειραιά η αγαπημένη του οικογένεια και οι στενοί του φίλοι - σε στενό κύκλο και μακριά από τους προβολείς, όπως και ο ίδιος θα ήθελε. Η «Ε» προτίμησε χθες να ακολουθήσει τις επιθυμίες της συζύγου του, Ντίνας, και των παιδιών του, Γιώργου και Βασιλικής, που θέλησαν να κρατήσουν το τελευταίο κατευόδιο αμόλυντο από τα φώτα της δημοσιότητας. Σήμερα, δημοσιεύουμε το αφιέρωμα που αξίζει στον εκλιπόντα, ως ελαχιστότατο φόρο τιμής. Θα μείνει για πάντα ο δικός μας Φίλιππος, ο δάσκαλος, ο συνοδοιπόρος, ο μέντορας, ο φίλος.

Οχι, δεν ήταν πλήρης ημερών ο Φίλιππος Συρίγος όταν άφησε τον μάταιο τούτο κόσμο, έφηβος 65 ετών. Ηταν όμως πλήρης έργων. Και προσφοράς. Η κληρονομιά του δεν περιορίζεται στο μπάσκετ, όπως ίσως νομίζει ο ανυποψίαστος φίλαθλος, αλλά αρχίζει και τελειώνει στην ίδια τη δημοσιογραφία. Με κεφαλαίο το «Δ», κεφαλαίο το «Α», κεφαλαία και όλα τα ενδιάμεσα γράμματα.

Ο Φίλιππος, που χάσαμε, ο Φίλιππος, που επί 24 χρόνια είχε το γενικό πρόσταγμα στο αθλητικό τμήμα της «Ελευθεροτυπίας», ήταν, για πολλούς, ο τελευταίος των δημοσιογράφων. Πολέμησε τη διαπλοκή στον αθλητισμό και την πολιτική, στηλίτευσε την επέλαση του χουλιγκανισμού, ξεσκέπασε τον υπόνομο και τον υπόκοσμο του ντόπινγκ, έκρουσε το καμπανάκι τού συναγερμού όταν η χώρα πανηγύριζε για την Ολυμπιάδα, τα έβαλε με αδίστακτους, με αδυσώπητους, με κακοποιούς.

Κράτησε τη σημαία ψηλά ακόμα και όταν θρασύδειλοι κακοποιοί -ακόμη ασύλληπτοι- τον μαχαίρωσαν και τον έστειλαν -τον Οκτώβριο του 2004- στο κατώφλι του Αδη. Τότε ο Φίλιππος νίκησε, αλλά οι φύλακες του Αδη τον ζήλεψαν και επέστρεψαν δριμύτατοι...

«Τα έβαλα με τον Κοσκωτά, τα έβαλα με τον Βαρδινογιάννη, με τον Κόκκαλη, με τον Σαλιαρέλη, με τη Γιάννα, τα έβαλα με όλους χωρίς να φοβηθώ», έλεγε λίγους μήνες πριν από το θάνατό του. «Μόνο όταν βρέθηκα αβοήθητος στο κρεβάτι της εντατικής φοβήθηκα». Δεν ήταν αβοήθητος. Είχε στο προσκεφάλι του τις προσευχές της οικογένειάς του, των φίλων του, των συναδέλφων του, της αθλητικής κοινότητας, των ανθρώπων του μπάσκετ, των ανώνυμων φιλάθλων που έβλεπαν στο πρόσωπό του τη φλόγα ενός ασυμβίβαστου μαχητή.


Και τη βλέπουν ακόμη. Μπορεί ο Φίλιππος Συρίγος να μετακόμισε στους ουρανούς, αλλά ο θρύλος του θα ζει επί δεκαετίες. Είναι βέβαιο ότι κάπου μέσα τους θα στενοχωρήθηκαν ακόμα και κάποιοι εχθροί του.

Εχθροί

Ναι, είχε τέτοιους. Ανοιξε πολλά μέτωπα στην πολυτάραχη ζωή του ο Φίλιππος. Η υπόθεση Κιάππε και η έρευνα για τους στημένους αγώνες τον έφερε στα πρωτοσέλιδα το 1990, τρία χρόνια μετά την -και προσωπική- εποποιία του Ευρωμπάσκετ. Ο Συρίγος ήταν ο πρώτος -και συχνά ο μόνος- αντιρρησίας στο «εθνικό όραμα» της διεκδίκησης των Ολυμπιακών Αγώνων, όχι μόνο του 2004 αλλά και του 1997: η δικαίωσή του υπήρξε πικρή εμπειρία όχι για τον ίδιο, αλλά για τη χώρα. Υπήρξε ο μοναδικός που ψηλάφισε τα σκάνδαλα της αυλής της Γιάννας, με κορωνίδα τις αποκαλύψεις για τη διαβόητη Octagon. Σκάλισε τη σύμβαση της παραχώρησης του Σταδίου Καραϊσκάκη στον Σωκράτη Κόκκαλη («Κοκκαλισκάκη», έγραφε) και βρέθηκε στο στόχαστρο του παντοδύναμου τότε προέδρου του Ολυμπιακού. Κήρυξε πόλεμο στην επέλαση της ντόπας και αποκάλυψε τις σκοτεινές πτυχές του «ατυχήματος» των Κεντέρη-Θάνου, για το οποίο είχε τις σχετικές πληροφορίες πριν ακόμα συμβεί.

Βρέθηκε πολλές φορές στα δικαστήρια, αλλά δεν πτοήθηκε. Επειτα, τον μαχαίρωσαν. Κανείς δεν έμαθε ποιο από τα ανοιχτά του μέτωπα απείλησε να τον στείλει στον άλλο κόσμο. Δεν ήταν λίγοι αυτοί που τον είχαν σημαδέψει, ούτε άγγελοι. Ο Φίλιππος Συρίγος έζησε τη ζωή του στο στόχαστρο διαβόλων.

Εκτόξευση

Είχε τα δικά του χερουβείμ, όμως. Η εκτόξευση του ελληνικού μπάσκετ χτίστηκε πάνω στις δικές του πλάτες -από το 1984 κιόλας, με τις πρώτες τηλεοπτικές μεταδόσεις στην ΕΡΤ- και σηματοδότησε τη γέννηση μίας ολόκληρης γενιάς από συνειδητοποιημένους φιλάθλους, αθλητές, προπονητές, δημοσιογράφους. Το μπάσκετ τον είχε πατριάρχη, αλλά τον έχασε την ίδια -αποφράδα- χρονιά στην οποία αποχαιρέτησε τον Γιώργο Κολοκυθά και τον Γιώργο Αμερικάνο.

Ο Φίλιππος μας άφησε κληροδότημα έναν τεράστιο όγκο δουλειάς με υψηλότατο δείκτη ποιότητας και ευθύνης. Οι μυθικές του ατάκες από το '87, ο «τίμιος γίγαντας» και τα «κόκκινα γυαλιά», το «όχι τρίποντο» και το «θαύμα των δέκα εκατομμυρίων» δεν είναι παρά το κερασάκι μιας τούρτας πεντανόστιμης για όσους υπηρετούν την αλήθεια και την έρευνα, πικρής για εκείνους που βρίσκονται στη λάθος πλευρά της οπλισμένης κάννης.

«Είναι το τέλος», φώναξε ο Συρίγος μόλις ολοκληρώθηκε ο χρυσός τελικός του 1987. Ομως τέλος είναι το σημείο απ' όπου αρχίζουμε. Η σκυτάλη που ο Φίλιππος παρέδωσε στον γιο του, τον Γιώργο, με τρεμάμενα δάχτυλα βρίσκεται τώρα στα δικά μας χέρια. Ελπίζουμε να φανούμε αντάξιοι της μνήμης του.

**

Καλοτάξιδος

Ο Φίλιππος Συρίγος τίμησε την εφημερίδα με το ήθος του και τη μαχητικότητά του. Τίμησε τη δημοσιογραφία με το ήθος του και τη μαχητικότητά του. Τίμησε και την προσωπική του ζωή με το ήθος του και τη μαχητικότητά του. Να είναι, όπως του αξίζει, καλοτάξιδος.

«Ε»

Κομμάτι της «Ε»

Ο φίλος και συνάδελφος Φίλιππος Συρίγος δεν ήταν μόνο ένα κεφάλαιο για τη δημοσιογραφία και την «Ελευθεροτυπία». Ηταν ένα μεγάλο κομμάτι της ίδιας της «Ελευθεροτυπίας». Η θέση του είναι εδώ και παραμένει εδώ, όχι κενή, κατειλημμένη από τη μνήμη του.

Γ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΣ- ΤΕΤΡΑΔΗΣ

(Διευθυντής «Ε» και «Κ.Ε.»)

Ο ίσκιος του...

Τυχερέ, τώρα ξέρεις τα μυστικά του χάους. Εμείς εδώ λιμοκτονούμε κρεμασμένοι στο κένο της άγνοιας και των απωλειών. Σαν τη δική σου, γαμώ το, Φίλιππε.

ΥΓ. Ο Συρίγος ήταν ο ίσκιος του, οι εμμονές του, το ατσάλι που φανερώνουν τα λαϊκά παιδιά όταν βγαίνουν με φόρα στην αγορά, αλάνια και θεόθεν αλήτες, κοφτεροί σαν σπαθιά της Δαμασκού, τολμητίες που δεν μασάνε, εχθροί που δεν θέλεις να έχεις απέναντί σου, φίλοι που τους αγαπάς γι' αυτό που είναι, όπως είναι, με κάτι κρύπτες μυστικές που δικαιώνουν την ευλογία των αντιφάσεων... Στην άκρη του διαδρόμου, κάθε μεσημέρι, κάτι γνώριμα βαριά βήματα θα θυμίζουν Συρίγο. Η οριστική απουσία δεν θα σβήσει ποτέ τον ίσκιο του. Αυτόν τον ίσκιο που διαθέτουν οι ξεχωριστοί...

ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Φυντανίδης: Τρεις στιγμές θα θυμάμαι...

Τρεις στιγμές από την πλούσια και μαχητική δημοσιογραφική σταδιοδρομία του Φίλιππου Συρίγου μού έρχονται τώρα αυθόρμητα στο μυαλό. Η πρώτη: Η καταπληκτική περιγραφή που έκανε στον τελικό αγώνα Ελλάδας-ΕΣΣΔ στο πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του 1987, που ήταν το έναυσμα για την ανοδική πορεία διεθνώς του ελληνικού μπάσκετ. Σ' αυτή συνέβαλε και ο ίδιος επί χρόνια με την αρθρογραφία του.

Η δεύτερη: Οταν τον μαχαίρωσαν «άγνωστοι» βάρβαροι, δήθεν φίλαθλοι, γιατί είχε αρθρογραφήσει ενάντια στα συμφέροντα του αφεντικού τους. Τότε έδωσε την πρώτη μάχη για τη ζωή και την κέρδισε.

Η τρίτη: Οταν μπήκε ένα βράδυ στην αίθουσα συσκέψεων της «Ελευθεροτυπίας» και μας είπε χωρίς δισταγμό: «Απόψε θα γίνει τροχαίο δυστύχημα!». Δεν τον πιστέψαμε, αλλά ύστερα από 3 ώρες δικαιώθηκε. Κεντέρης και Θάνου πήγαν στο νοσοκομείο για να αποφύγουν τον έλεγχο ντόπινγκ.

Ο Φίλιππος δεν άκουγε κανένα αφεντικό. Εκανε πάντα τη δουλειά του, αδέσμευτος και ανυποχώρητος. Για μένα ήταν από τις σημαντικότερες και ωραιότερες φιλίες που είχα στη ζωή μου. Δυστυχώς για όλους μας, έφυγε πολύ νωρίς, αλλά όρθιος.

(πρώην διευθυντής της «Ε» και της «Κ.Ε.»)...
enet.gr