Cui Bono;...

Προπαγάνδα και σκοπιμότητες στη Συρία...

Το διαβάσαμε στην ιστοσελίδα του Μιχάλη Ιγνατίου (mignatiou.com) και το βρήκαμε ενδιαφέρον. Το υπογράφει ο Μάριος Ευρυβιάδης.

Για πολλαπλή φορά, γινόμαστε μάρτυρες ενός διεθνούς προπαγανδιστικού εσμού που καταφέρνει, δυστυχώς, να πείσει ένα μεγάλο μέρος της δυτικής κοινής γνώμης, ή τουλάχιστον τα μεγάλα διεθνή ΜΜΕ, ότι ένα ζώο που έχει τέσσερα πόδια, που γαυγίζει και έχει κυρτή ουρά δεν είναι σκύλος αλλά ελέφαντας, ίσως ακόμη και φάλαινα.

Το....
ερώτημα που δεν μπορούν να απαντήσουν αυτοί που επιδιώκουν σώνει και καλά να επιτεθούν στη Συρία και να ανατρέψουν το καθεστώς Άσσαντ είναι γιατί, το καθεστώς, ο ίδιος ο Άσσαντ δηλαδή, να χρησιμοποιήσει τη συγκεκριμένη περίοδο μάλιστα, χημικά όπλα εναντίον αμάχων και, όπως ηδονίζονται να διατυμπανίζουν οι δυτικοί ηθικοπλάστες, «εναντίον του λαού του» (“against his own people”).

Δεν μας λένε πως «ωφελείται» το καθεστώς και ο ίδιος ο Άσσαντ ή πιο ορθά, «ποιός ωφελείται»; Cui Bono, λοιπόν;

Οι Δυτικοί, και για να είμαστε πραγματιστές η κυβέρνηση Ομπάμα, αποφάσισε ότι στις 21 Αυγούστου το καθεστώς Άσσαντ χρησιμοποίησε νευροπαραλυτικά χημικά όπλα σε μια γειτονιά της Δαμασκού που ήλεγχαν αντικαθεστωτικοί, πέντε περίπου χιλιόμετρα από το ελεγχόμενο κέντρο της πόλης και λίγες μόλις δεκάδες μέτρα από τις θέσεις κυβερνητικών δυνάμεων. Ως αποτέλεσμα πέθαναν με φρικτό τρόπο άνδρες και γυναικόπαιδα, όχι όμως και άνδρες του καθεστώτος παραδίπλα. Πρώτα μας είπαν ότι σκοτώθηκαν περίπου 1500, ενώ τώρα επιβεβαιώνουν γύρω στα 300 θύματα. Σχεδόν αμέσως ξέσπασε παγκόσμια κατακραυγή κατά του ειδεχθούς αυτού εγκλήματος που φαίνεται να ενεργοποιεί και την «κόκκινη γραμμή» Ομπάμα. Κατά την πριν ένα χρόνο δήλωση του Αμερικανού Προέδρου, η χρήση χημικών όπλων στη Συρία από το καθεστώς δεν θα γίνει αποδεκτή και ότι θα υπάρξουν συνέπειες. Ίσως μέχρι να διαβαστούν αυτές οι γραμμές, το καθεστώς Άσσαντ να δέχεται πυραυλική επίθεση από την ισχυρότερη πολεμική μηχανή της Μεσογείου , τον 6ο Αμερικανό Στόλο.

Ωφελείται λοιπόν το καθεστώς Άσσαντ από αυτήν την εξέλιξη; Είναι τρελός ο Άσσαντ; Παρανοϊκός; ή και τα δύο; Εδώ και δυο περίπου μήνες οι κυβερνητικές δυνάμεις πήραν το πάνω χέρι σε όλα τα μέτωπα. Δείγμα γραφής της απελπισίας των αντικαθεστωτικών ήταν και η καθοδηγούμενη από δυτικούς και Τούρκους προσπάθεια της υπερφαλάγγισης του καθεστώτος με την επίθεση στην παραλιακή πόλη Λατάκεια, προπύργιο των Αλουϊτών του Άσσαντ. Η επίθεση αυτή ήταν έκδηλα μια ψυχολογική στρατηγική επιχείρηση με στόχο τη δημιουργία πανικού, διότι οι πιο αποτελεσματικές δυνάμεις του συριακού στρατού κατάγονται από την περιοχή της Λατάκειας. Η επίθεση απέτυχε και οι αντικαθεστωτικοί τράπηκαν σε φυγή.

Ο Άσσαντ δεν είχε κανένα λόγο ή κίνητρο να προκαλέσει τη μήνη του Ομπάμα και της αυτοαποκαλούμενης Διεθνούς Κοινότητας, της International Community, αλλιώς INTCOM. Εξ’ άλλου με τη συναίνεση του καθεστώτος επιθεωρητές του ΟΗΕ βρίσκονταν στη Δαμασκό (απείχαν πέντε περίπου λεπτά από την τοποθεσία της επίθεσης) και διερευνούσαν προηγούμενες καταγγελίες για τη χρήση χημικών όπλων. Θα διερευνούσαν και αυτή. Επιπλέον η Δαμασκός, κατόπιν πιέσεων από τη Ρωσία, συναίνεσε να συμμετάσχει σε διεθνή διάσκεψη στη Γενεύη υπό την προεδρία Αμερικανών και Ρώσων για μια πιθανή συμβιβαστική λύση. Γιατί λοιπόν το καθεστώς Άσσαντ να ακυρώσει τα πολλαπλά αυτά πλεονεκτήματα προκαλώντας με το συγκεκριμένο τρόπο και τεκμηριώνοντας, έτσι, την απόλυτη κατηγορία ότι χρησιμοποιεί χημικά όπλα «εναντίον του λαού του;».

Είναι προφανές ποιος ωφελείται από τη χρήση χημικών. Και δεν είναι μόνο οι αντικαθεστωτικοί –ένα συνονθύλευμα χιλίων περίπου ομάδων αποτελούμενες από φανατικούς ισλαμοφασίστες οι οποίοι όταν δεν πολεμούν τον Άσσαντ, σκοτώνονται μεταξύ τους και στα διαλείμματα σφάζουν χριστιανούς και λεηλατούν τους ναούς τους. Ωφελούνται και όλα τα μέλη της ανίερης συμμαχίας –Τούρκοι, Ισραηλινοί, Σαουδάραβες, Καταριανοί, Ιορδανοί, Εγγλέζοι, Γάλλοι. Όλοι για τους λόγους τους, που μόνο ανθρωπιστικοί δεν είναι, επιδιώκουν την ανατροπή του Άσσαντ.

Αφήνω τελευταίους τους Αμερικανούς διότι αυτοί είναι ουσιαστικά που κινούν τα νήματα, όσο και να προσποιούνται ότι δεν θέλουν να εμπλακούν κλπ κλπ .

Γιατί βρισκόμαστε στα πρόθυρα ενός ακόμη πολέμου στη Μέση Ανατολή; Επειδή το επιδιώκουν οι Τούρκοι, οι Σαουδάραβες, οι Καταριανοί, ακόμα και οι Ισραηλινοί; Όχι βέβαια. Βρισκόμαστε στα πρόθυρα πολέμου επειδή έτσι αποφάσισε η Ουάσιγκτον – ο Πρόεδρος Ομπάμα και οι σύμβουλοί του.

Στη συγκεκριμένη περίπτωση πέραν των στρατηγικών στόχων, που είναι (α) ο εκβιασμός του Ιράν στο ζήτημα του πυρηνικού προγράμματος και (β) η ταπείνωση της Ρωσίας αλλά και της Κίνας, έχουμε και έναν επιπρόσθετο λόγο που εγκλωβίζει τον Ομπάμα και τον σπρώχνει σε πόλεμο. Είναι η προσωπική του αξιοπιστία (credibility) που όπως εξελίσσονται τα πράγματα ταυτίζεται με την αξιοπιστία της Αμερικής. Ένα διπλό επιχείρημα παρουσιάζεται εδώ. Πρώτο ότι ο Άσσαντ «παραβίασε» την κόκκινη γραμμή Ομπάμα για μη χρήση χημικών και, δεύτερον, η παραδειγματική τιμωρία του Άσσαντ πιστεύεται ότι θα λειτουργήσει αποτρεπτικά εναντίον χωρών όπως το Ιράν και η Β. Κορέα, που κατηγορούνται ότι κατέχουν όπλα μαζικής καταστροφής.

Εάν τελικά εκδηλωθεί η αμερικανική επίθεση κατά τον Άσσαντ, θα βομβαρδίζεται και ο υπόλοιπος κόσμος με προπαγανδιστικά επιχειρήματα, όλα έωλα, ως προς τη νομιμότητα της επιδρομής. Το πιο έωλο από όλα αυτά είναι η επίκληση των επιθέσεων κατά της Γιουγκοσλαβίας το 1995 και το 1999. Και στις δυο περιπτώσεις καταπατήθηκαν όλοι οι μεταπολεμικοί κανόνες, θεσμοί και νόμοι για τη διατήρηση της διεθνούς ειρήνης και ασφάλειας. Αφορμή για την αμερικανο(Νατοϊκή) επιδρομή του 1995 ήταν ένα περιστατικό, όχι διαφορετικό από το προκείμενο. Ρίχθηκε επίτηδες και ακριβώς για να προκαλέσει, μια οβίδα όλμου στην κεντρική αγορά του Σεράγεβο από μουσουλμάνους – σκοτώθηκαν μουσουλμάνοι, αλλά κατηγορήθηκαν οι Σέρβοι ως υπαίτιοι. Ήταν μια καλοστημένη προβοκάτσια, οι Δυτικοί γνώριζαν σχεδόν αμέσως ότι ήταν προβοκάτσια αλλά η Ουάσιγκτον ήθελε να τιμωρήσει τους Σέρβους (και τον Μιλόσεβιτς) και άρχισε τους βομβαρδισμούς.

Το 1999 δεν υπήρχε εξόφθαλμη προβοκάτσια αλλά χρησιμοποιήθηκε το «ανθρωπιστικό επιχείρημα» ότι οι Σέρβοι έσφαζαν τους Κοσοβάρους. Στην περίπτωση του 1999 σφαγές έγιναν, αλλά μετά που άρχισαν οι βομβαρδισμοί.

Και κάτι τελευταίο. Οι Αμερικανοί και τα παρακολουθήματά τους, όπως είναι ο Εγγλέζος Κάμερον και ο Γάλλος Ολάντ, θέλουν να μας πείσουν για το εξής: η ειδοποιός διαφορά, αυτή που επιβάλλει τη δική τους πολεμική παρέμβαση λένε, δεν είναι οι θάνατοι αθώων αλλά η μέθοδος της θανάτωσής τους. Την ίδια περίοδο που η στρατιωτική χούντα της Αιγύπτου δολοφονούσε χιλιάδες διαδηλωτές, δολοφονήθηκαν και στη Συρία άλλοι τριακόσιοι με χημικές ουσίες. Επικροτούν όλοι αυτοί οι παραγωγοί ηθικής την αιγυπτιακή χούντα και συνεχίζουν να της παρέχουν οικονομική και πολιτική στήριξη. Αλλά εξανίστανται κατά της συριακής χούντας και κινούνται να την τιμωρήσουν. Είναι προφανές ότι για μόνο μια αρχή κόπτονται, απαιτούν δράση και παραδειγματική τιμωρία. Αυτή της σκοπιμότητας...

ΥΣΤΕΡΟΓΡΑΦΟ: Να τους πιστέψουμε τούτη τη φορά; Κατέχουν, διαβάζουμε,αδιάψευστα στοιχεία οι Αμερικανοί για την ενοχή του καθεστώτος διότι υπέκλεψαν τις συνομιλίες πανικόβλητων αξιωματούχων που οργάνωσαν την επίθεση. Οπως αυτά που κατέθεσε ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Κόλιν Πάουελ ενώπιον του ΟΗΕ το 2003 για τα ανύπαρκτα οπως διαπιστώθηκε όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσέιν και που τον έκαναν προσωπικά ρεζίλι; Οι υποκλεμμένες δήθεν συνομιλίες και η παραποίηση τους, doctoring, είναι παλιά τεχνάσματα των υπηρεσιών. Οταν στις 31 Αυγούστου 1983 οι Σοβιετικοί κατέρριψαν το κορεατικό επιβατικό αεροπλάνο 007 νομιζόμενοι οτι ήταν κατασκοπευτικό, οι συνομιλίες τους υπεκλάπησαν απο τους Αμερικανούς. Οι συνομιλίες παραποιήθηκαν και δόθηκαν στη δημοσιότητα με τέτοιο τρόπο ώστε οι Σοβιετικοί να φαίνονται οτι κατέρριψαν εν γνώση τους ενα επιβατικό αεροπλάνο. Μάθαμε την αλήθεια 13 χρόνια αργότερα οταν ένας απο τους αρχιτέκτονες της απάτης, ο Alvin A. Snyder, ζήτησε δημόσια συγνώμη για την απάτη. Διαβάστε την απολογία του: “Flight 007:The Rest of the Story: I Told the World the Soviets Shot it Down in Cold Blood, But I Was Wrong”. The Washington Post, September 1, 1996, C2.