Οταν φοιτητές τη δεκαετία του '50 και αργότερα έως τη χούντα βρίσκαμε τρόπο να προμηθευτούμε εισόδους για ...
τις συνεδριάσεις της Βουλής και στους εξώστες απολαμβάναμε, ανεξάρτητα από τις πολιτικές ή και τις κομματικές μας προτιμήσεις, τις αγορεύσεις των ρητόρων του Κοινοβουλίου.
Και ήταν μέγα μάθημα όχι μόνο πολιτικής σκέψης, δομής λόγου, ποιότητας επιχειρημάτων, όσο και ύψιστο μάθημα ύφους και χρήσης της γλώσσας οι αγορεύσεις του Γεωργίου Παπανδρέου, του Ηλία Ηλιού, του Παν. Κανελλόπουλου, του Κων. Τσάτσου, του Σπ. Μαρκεζίνη, του Ηλία Τσιριμώκου, του Στ. Στεφανόπουλου, του Γιάννη Πασαλίδη, του Λεων. Κύρκου και βεβαίως του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Λυρικός ο ένας, αιολικός ή ιωνικός ο άλλος, δωρικός ο τρίτος, περίπλοκος ή λιτός ο τέταρτος, λακωνικός ο νιοστός. Πρόσφατα κυκλοφόρησαν από το Ιδρυμα της Βουλής επιφανείς αγορεύσεις από την εποχή του Δεληγιώργη και του Τρικούπη έως πριν από λίγες δεκαετίες.
Ρητορική στο Κοινοβούλιο δεν νοείται με χειρόγραφο, άντε να συγχωρεθούν μια-δυο σελίδες σημειώσεις. Δεν υπήρχαν τότε επαγγελματίες των παρασκηνίων που έγραφαν τους λόγους των πολιτικών. Γι' αυτό συχνά άλλο ύφος είχαν οι αναγνώσιμες αγορεύσεις και άλλα ψελλίσματα άκουγες από τις προφορικές συνεντεύξεις τους.
Αλλά και αυτό το φαινόμενο έλλειμμα παιδείας είναι. Η παπαγαλία έφερε τα δικά της καμώματα και στη Βουλή. Να γιατί στις τηλεοπτικές συζητήσεις τα πράγματα αρχίζουν και τελειώνουν με κακαρίσματα και διακοπές.
Η ρητορική δεν έχει ρίζα του ρήματος λέγω; Κι όχι του αναγιγνώσκω;...
Κώστας Γεωργουσόπουλος (enet.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου