Στις φοιτητικές εκλογές και -σχεδόν- σε όλες τις άλλες διαδικασίες που εμπλέκονται συνδικαλιστικοί φορείς, μπορεί να ...
υπάρξει διαφωνία ακόμη και για το τι χρώμα θα έχει το πανί στο παραβάν. Όταν, λοιπόν, η συζήτηση έρχεται σε πιο σοβαρά θέματα, όπως για παράδειγμα τη μορφή που θα έχουν τα ψηφοδέλτια ή το πώς θα εκλέγεται ο κάθε δήμαρχος ή δημοτικός σύμβουλος τα λουριά σφίγγουν. Στην προκειμένη περίπτωση, έχουμε μια κυβέρνηση που εισηγείται την αλλαγή στο σύστημα διεξαγωγής των δημοτικών εκλογών και μια αξιωματική αντιπολίτευση που αντιδρά. Και οι δύο, όμως, λειτουργούν κόντρα στην πρόσφατη ιστορία τους και στην αξιακή τους καταβολή, αντίστοιχα.
Από τη μία, η Νέα Δημοκρατία θέλει να σπάσει τις κομματικές γραμμές, να διαχωρίσει τους δημοτικούς συμβούλους και την επιλογή τους από την αντίστοιχη επιλογή δημάρχου και να δώσει έναν αέρα αλλαγής στην τοπική αυτοδιοίκηση, η οποία θα εκλέγεται με βάση την ικανότητα του κάθε προσώπου και όχι απαραίτητα από τον εκλογικό του συνδυασμό. Ωστόσο, αυτό έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη στάση που είχε πριν από τρία χρόνια, όταν η σημαία κόντρα στο Μνημόνιο και στις επιλογές της τότε κυβέρνησης κυμάτιζε ψηλά. Στις τότε δημοτικές εκλογές, το δίλημμα δεν ήταν τι είναι καλύτερο για τις πόλεις και τα χωριά, για τα σκουπίδια και για τις αποχετεύσεις, για τα πάρκα και τα έργα, αλλά για το εάν ο κάθε υποψήφιος είχε την ταμπέλα του μνημονιακού ή όχι.
Και από την άλλη, ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι στα κάγκελα και να φωνάζει για αποπολιτικοποίηση της διαδικασίας. Ένα πολιτικός χώρος που θέλει να φέρει την αλλαγή στην πολιτική ζωή και επιλέγει να διαμαρτυρηθεί για κάτι που θα έπρεπε να είναι αίτημα και επιταγή που τίθεται από τον ίδιο. Κόντρα, δηλαδή, στις αγκυλώσεις του παρελθόντος και στα εκλογικά τερτίπια όλων των περασμένων ετών. Έχουμε, λοιπόν, δύο κόμματα που το ένα παίρνει τη θέση του άλλου και συμπεριφέρεται αναλόγως.
Τα χειρότερα είναι αλλού και κουβέντα καμία. Οι αλλαγές θα επιτρέπουν εκλογή δημοτικών συμβούλων από την πρώτη Κυριακή, αλλά αυτή του δημάρχου ουσιαστικά μετατοπίζεται για τη δεύτερη. Θα παρατηρηθούν φαινόμενα που κάποιος τοπικός άρχοντας ενδέχεται να μην έχει πλειοψηφία στο δημοτικό συμβούλιο και τότε θα ψάχνουμε γιατί δεν λαμβάνονται αποφάσεις. Αλλά, η απάντηση θα είναι εύκολη: Θα φταίει ο βλαχοδήμαρχος.
Υ.Γ.: Υπάρχει και η σκέψη που θέλει αυτή την αλλαγή να γίνεται για λόγους τακτικής. Για να «μπλοκάρει» τη δυναμική κάποιου ονόματος που οι δημοτικοί σύμβουλοί του δεν έχουν, όμως, το αντίστοιχο γκελ στην τοπική κοινωνία. Κάντε την αναγωγή και δείτε ποιος «κόβεται» στην Αθήνα...
Το κείμενο είναι του Τάκη Καραγιάννη και η φωτο απο το mediasoup.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου