...με φόντο μια Αθήνα που γεννά ελπίδα και αντίσταση...
“Είναι η ιστορία ενός ανθρώπου που πέφτει από κτίριο 50 ορόφων … Ο τύπος όσο πέφτει μονολογεί ασταμάτητα για να ...
καθησυχάσει τον εαυτό του: «ως εδώ όλα καλά… ως εδώ όλα καλά… ως εδώ όλα καλά». Σημασία, όμως, δεν έχει η πτώση αλλά η πρόσκρουση...”
Ναι, καλά θυμάστε… Είναι από το «άνοιγμα» του αριστουργήματος του Ματιέ Κάσσοβιτς, «Το μίσος». Η πρόσκρουση και η επόμενη στιγμή… Και ποια είναι αυτή; Είναι το «στιγμιαίο κλικ» κατά το οποίο έρχεσαι μπροστά σε ένα… ρεαλιστικό κάδρο ζωής και που προσπαθείς να «δεις» πως θα μεταμορφώσεις την ενέργεια που «αφήνει» η πρόσκρουση! Όσο σύνθετο ακούγεται άλλο τόσο απλό είναι. Γιατί πολύ απλά πρόκειται για μια στιγμή…
Την στιγμή αυτή «φυλακίζει» στον φακό του ο Γιάννης Καραμπάτσος και στην συνέχεια την «ξερνά» πάνω σε φωτογραφικό χαρτί! Το αποτέλεσμα; Εξαιρετικό! Φωτογραφικές στιγμές που συνθέτουν ένα ανατρεπτικό ταξίδι στην Αθήνα της κρίσης, αλλά και στην Αθήνα της ανατροπής, στην Αθήνα της ανησυχίας…
«Ανάσα» θέλησε να ονομάσει ο Γιάννης το ταξίδι αυτό. Γιατί όπως ο ίδιος λέει: “Αν έλειπε κάτι την στιγμή που τραβούσα αυτές τις φωτογραφίες αυτό ήταν η ανάσα. Έλειπε είτε γιατί πολλές από αυτές ήταν τραβηγμένες μέσα σε σύννεφα χημικών ουσιών που προκαλούν ασφυξία, είτε γιατί η ανάσα δυσκολεύει σε συνθήκες ανασφάλειας, φόβου και απελπισίας.
Ταυτόχρονα όμως με έναν τρόπο αν εμφανίζεται κάπου η ανάσα στα χρόνια αυτά της κρίσης είναι σε αυτές ακριβώς τις λίγες στιγμές που η αίσθηση της απόλυτης αδυναμίας, η κατάθλιψη της μοναξιάς και το αίσθημα ματαιότητας έδωσαν για λίγο την θέση τους στην ελπίδα της συλλογικής δράσης.
Έδωσα λοιπόν αυτόν τον τίτλο σε αυτή τη μικρή έκθεση, σε αυτό το μικρό φωτορεπορταζ στην Αθήνα της κρίσης, ακριβώς για αυτή την περίεργη συνύπαρξη, την παρουσία και την απουσία ανάσας, που ένιωθα να διαπερνά τις εικόνες αυτές. Τις αποτύπωσα στις πλατείες και το πολυσυζητημένο κίνημα των αγανακτισμένων, στις μεγάλες συγκεντρώσεις, σε απεργιακούς χώρους, στην ΕΡΤ και όπου ένιωθα ότι κάτι «κινείται» και μία ανεξήγητη δύναμη με παρέσυρε στην αποτύπωση αυτής της κίνησης.
(Το σίγουρο είναι ότι θυμάμαι να κρατάω την δικιά μου ανάσα πριν από το κάθε «κλικ»)”
Είναι περίεργο πράγμα η εικόνα… σε μελαγχολεί και σε «ξυπνάει» ταυτόχρονα! Δεν ξέρω πως διάολο γίνεται αυτό (έχω την αίσθηση πως είναι κάποιο… «φοβερό» κόλπο του φωτογράφου), αλλά γίνεται! Και τούτες εδώ οι εικόνες έχουν πολύ από αυτή την ανεξήγητη κατάσταση…
Το ταξίδι τελειώνει και με βρίσκει να σκέφτομαι, κινηματογραφικά…, στιγμές με φόντο την Αθήνα των τελευταίων χρόνων. Σύνταγμα, ΕΡΤ, Κερατσίνι, δολοφονίες, αυτοκτονίες, πλατείες, πηγαδάκια, δακρυγόνα, αγριεμένοι αλλά και φοβισμένοι μπάτσοι, χημικά, ελπίδα, αντίσταση…
Ο χώρος (IPPO bar) ζεστός και φιλόξενος, τόσο για το φωτογραφικό υλικό όσο και για τον παρατηρητή. Μέχρι τις 10 Οκτωβρίου (η έκθεση ξεκίνησε ήδη από την Παρασκευή 20/9) οι φωτογραφικές στιγμές του Γιάννη Καραμπάτσου θα «στολίζουν» τους τοίχους του bar και θα περιμένουν να συναντηθούν με το βλέμμα του… παρατηρητή!
Μερικές στιγμές από τις φωτογραφικές… «ανάσες» του Γιάννη Καραμπάτσου:
left.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου