Κάποιοι αγωνίζονται ακόμα να κρατήσουν ζωντανό το σήμα της αυτοδιαχειριζόμενης ΕΡΤ στο Ιντερνετ, ενώ...
την ίδια ώρα κάποιοι άλλοι διαγκωνίζονται για τα πόστα στο Διάδοχο Τερατούργημα της κυβέρνησης. Μεγάλη συναυλία απόψε στο προαύλιο του Ραδιομεγάρου στην Αγία Παρασκευή
Συμπληρώνονται σήμερα τρεις μήνες από το «μαύρο» στην ΕΡΤ, από την 11η Ιουνίου, όταν η κυβέρνηση εφάρμοσε τη δημοκρατία της, εκείνη δηλαδή του «αποφασίζομεν και διατάσσομεν», στολίζοντας με ανοίκειους χαρακτηρισμούς τους 2.500 εργαζομένους και πετώντας τους κυριολεκτικά στον δρόμο.
Το πρωτοφανές κίνημα υποστήριξης που εκδηλώθηκε σε ολόκληρη την Ελλάδα από τους πολίτες, οι οποίοι συσπειρώθηκαν γύρω από τους σταθμούς της ΕΡΤ, αποτύπωσε το κοινό περί δικαίου και δημοκρατίας αίσθημα. Το μοντέλο έστω, μιας στα πρώτα της βήματα, αυτοδιαχείρισης είχε ήδη διαμορφωθεί, με ανοιχτούς διαύλους με την κοινωνία και τα προβλήματά της, με ελεύθερες συζητήσεις, σε κλίμα μιας δυνάμει επαναστατικής μεταμόρφωσης της ΕΡΤ.
Ομως ένα φλας μπακ στις «ηρωικές και πένθιμες μέρες» έχει τη δική του αξία, αφού οι εποχές είναι αντιηρωικές και οι μικροί ή μεγάλοι ήρωες έχουν ατυχώς για μας ημερομηνία λήξεως.
«Δεν θα αφήσει το ΠΑΣΟΚ»
Το κλείσιμο της ΕΡΤ είχε προαναγγελθεί από δημοσιεύματα της «Εφημερίδας των Συντακτών» και της «Real News» και στο Ραδιομέγαρο το κλίμα ήταν τεταμένο. Είναι χαρακτηριστικό ότι ο διευθυντής ειδήσεων Βασ. Θωμόπουλος, ο οποίος παρακολουθούσε ανελλιπώς τις συνελεύσεις των εργαζομένων, διερρήγνυε τα ιμάτιά του ότι το «μαγαζί δεν κλείνει, αφού δεν θα το επιτρέψει το ΠΑΣΟΚ». Υπενθυμίζεται ότι ο κ. Θωμόπουλος ήταν επιλογή του ΠΑΣΟΚ, στενός φίλος του Χρ. Πρωτόπαπα, «κολλητός», όπως έλεγε, της Φ. Γεννηματά και απηνής διώκτης τού τότε γενικού διευθυντή Αιμ. Λιάτσου. Ομως σε κατ” ιδίαν συζητήσεις (παρακαλώ μην υπάρξει διάψευση), τόσο με τον στενό κύκλο των «κολλητών του» (αν προκληθούμε για ονόματα πολύ ευχαρίστως να τα αναφέρουμε) όσο και με όσους από το τμήμα ειδήσεων συνομιλούσαν μαζί του, άφηνε να του «ξεφεύγουν» σχόλια του τύπου «στηρίξτε με για να μην κλείσει το μαγαζί» ή σε κρίσιμες ψηφοφορίες ψιθύριζε «δεν είναι ώρα να σπάσει η απεργία, δεν μπορείτε να κάνετε πίσω».
Αλλαγή στάσης
Οι υπηρεσίες του αμείφθηκαν στο Δ(ο)Τ(ο) εξάμβλωμα, με τη θέση του διευθυντή ειδήσεων, μόνο που πρέπει να απαντηθεί ένα απλό ερώτημα: Διευθυντής που επί της θητείας του έκλεισε η ΕΡΤ, δεν διαθέτει τη στοιχειώδη επαγγελματική ευθιξία να μην «περνάει» ούτε απ” έξω; Το ίδιο ισχύει και για όσα στελέχη δήλωναν σε συζητήσεις ότι «στο μεταβατικό σχήμα ούτε απέξω», μόνο που το ξέχασαν μέχρι το λεωφορείο από τα ΚΤΕΛ να φτάσει στον Ισθμό!!!
Οπως και εκείνοι που μπροστά στις κάμερες αγκάλιαζαν τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλ. Τσίπρα, πουλούσαν «επαναστατιλίκι», και πριν αλέκτορα φωνήσαι βρέθηκαν πρώτες και πρώτοι στις λίστες επιτυχόντων. Ούτε πανελλαδικές να έδιναν…
Το μεσημέρι που τα ιδιωτικά κανάλια ανακοίνωναν το «λουκέτο», πολιτικοί συντάκτες επέμεναν ότι… δεν αφορά την ΕΡΤ (!) και καλούσαν σε ψυχραιμία και νηφαλιότητα. Το γεγονός ότι είναι οι ίδιοι που την έκαναν με πλάγια βήματα μετά το πρώτο 15νθήμερο και σήμερα φιγουράρουν στο Δ(ο)Τ(ο) τερατούργημα μάλλον τυχαίο πρέπει να θεωρείται.
Οι πρώτες ημέρες κύλησαν σε «επαναστατικούς» ρυθμούς, μόνο που οι ίδιοι άνθρωποι που έκαναν και πριν κουμάντο εξακολουθούσαν να ελέγχουν τη ροή των ειδήσεων, να σχεδιάζουν το ίδιο δελτίο, να «κλαίν” και να οδύρονται μπροστά στις κάμερες», και όταν ο κόσμος πλημμύριζε τους διαδρόμους να διακρίνονται από μια υπερκινητικότητα ιδεών και απόψεων (πολύ σύντομα αποδείχθηκαν δημοσιοσχεσίτικες) που τρόμαζε όσους ήξεραν πρόσωπα και πράγματα.
Εργασιακές επιτροπές
Στο Ραδιομέγαρο λειτουργούσαν εργασιακές επιτροπές, τα μέλη των οποίων βρέθηκαν από τη μια στιγμή στην άλλη να διαχειρίζονται μια διαφορετική ΕΡΤ, με αντιθέσεις ανάμεσά τους, με διαγκωνισμούς, αφού καθένα από αυτά όφειλε να υπερασπιστεί κατά το δοκούν το κομματικό του «μερτικό», αποκλείοντας άλλους, με αποκορύφωμα τον σταδιακό εξοβελισμό των «συμβασιούχων δημοσιογράφων» και όσων δεν είχαν την τιμή «να αντιληφθούν το κρίσιμο της κατάστασης»! Ομως το «ξέσπασμα της ελευθερίας, δημοσιογραφικής και προσωπικής», που διατείνονταν ότι βρήκαν εκείνες τις μέρες, δυστυχώς γι” αυτούς κράτησε λίγο, όσο διαρκεί η απόσταση από την Αγ. Παρασκευή στην Κατεχάκη.
Μελλοντικά ίσως θα έχει ενδιαφέρον να μελετηθεί το πώς αισθάνονται οι χθεσινοί «προνομιούχοι, κηφήνες, τεμπέληδες», όπως έλεγε η κυβέρνηση τους εργαζομένους της ΕΡΤ, οι οποίοι σήμερα έχουν μετατραπεί σε θεραπαινίδες της και ακραιφνώς κομματικούς δημοσιογράφους – υπαλλήλους.
Και από κοντά σε νέο ρόλο, φορώντας το κουστουμάκι της αντίστασης, συνδικαλιστές και «συνδικαλιστές» έτρεξαν να αγκαλιάσουν την αντιπολίτευση στον νυν υπέρ πάντων αγώνα για να μείνει ανοιχτή η ΕΡΤ. Οι ίδιοι άνθρωποι που μέχρι «χθες» όμνυαν στον ΠΑΣΟΚισμό τους, βρήκαν τη χρυσή ευκαιρία να θέσουν τις υπηρεσίες τους στα κόμματα της αντιπολίτευσης, ελπίζοντας να μην οδηγηθούν στη λήθη. Φευ!
Το «έσω» της ΕΡΤ ήταν διαφορετικό από το «έξω» του Ραδιομεγάρου. Αποκλεισμοί, κομματικές ισορροπίες, «καλοί και κακοί», «οι δικοί μας και οι άλλοι» είχαν αποδοθεί σε έναν αγώνα για να πλασαριστούν στην καλύτερη θέση για το διάδοχο σχήμα. Οπερ και εγένετο!
Η ιστορία εκδικείται
Συνήθως στην ιστορία τα πρόσωπα παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο, στην ιστορία της ΕΡΤ πολλές και πολλοί διεκδίκησαν μερίδιο. Μόνο που ξέχασαν ότι είναι η ίδια η ιστορία που εκδικείται όσες και όσους προσπάθησαν να την ξεγελάσουν ή, στη χειρότερη περίπτωση, να τη χρησιμοποιήσουν ως προσωπικό όχημα μιας αμφίβολης καταξίωσης.
Η ΕΡΤ εξακολουθεί να εκπέμπει. Οχι, δεν εκδικείται εκείνους που έφυγαν. Εξάλλου ο καθένας τραβάει τον δρόμο του και είναι υπεύθυνος για τα επίχειρα των πράξεών του. Εκπέμπει για την κοινωνία που στήριξε και στηρίζει όχι τους εργαζομένους, αλλά την ίδια της την ανάγκη για ενημέρωση και δημοκρατία.
Και η ΕΡΤ μπορεί να τους το προσφέρει, σε πείσμα όσων, και από συνδικαλιστικούς θώκους πλέον, έχοντας αντιστρέψει την έννοια του πραγματισμού, δηλώνουν ότι δεν έχουν ψευδαίσθηση ότι το νέο σχήμα θα λέγεται ΝΕΡΙΤ! Γιατί σε τελική ανάλυση ΕΡΤ είναι η ίδια η κοινωνία…
Φώτης Παπούλιας (efsyn.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου