Τα καλοκαίρια φροντίζει πάντα να είναι στην πόλη, το κλειστό αθηναϊκό πέλαγος είναι πάντα πιο καθαρό χωρίς τα θολά κύματα που σηκώνουν οι εξατμίσεις. Το ποτάμι της Κηφισίας στεγνώνει, στην γυμνή ...
κοίτη του ξεψυχούν μόνο κάτι κομμένα εισιτήρια πλοίων που δεν χώρεσαν στις βαλίτσες της επιστροφής. Στο δέλτα της Αλεξάνδρας, που για να θυμίζει το μεγάλο δέλτα του Νείλου το είπαν πλατεία Αιγύπτου, τρεις Αφγανοί κολυμπούν ζαλισμένοι, σαν να τους ξέβρασαν τα γαλαζοπράσινα δέντρα της λίμνης του πεδίου του Άρεως. Τρικυμία συναντάει μόνο στην Πατησίων, τα κύματα από τις ερπύστριες θα πέφτουν πάντα μανιασμένα στον μώλο του Πολυτεχνείου και το μπετό θα ξερνά μεταπολίτευση και τηλεοπτική ανθρωποφαγία. Στην βραχονησίδα της Ομόνοιας λιάζονται κάτι σύριγγες πόρνες, κανείς ποτέ δεν έβαλε φάρο εδώ και τα καράβια βυθίζονται αύτανδρα. Στην οροσειρά της Αθηνάς οι κορυφές των μαγαζιών ρίχνουν την σκιά τους στις τρύπιες καλοκαιρινές του τσέπες – ευτυχώς που υπάρχουν και τα βουνά για να ευελπιστεί ο χειμώνας.
Μοναστηράκι. Κάθε κλειστό πέλαγος έχει μια δίνη που τα καταπίνει όλα, κάπου πρέπει να καταστρέφονται τα ξερόκλαδα από τον χείμαρρο της Ερμού. Στην όαση του Θησείου ξεκουράζονται διψασμένοι νομάδες και όσοι έρωτες άντεξαν την έρημο χωρίς να αλληλοφαγωθούν. Από το κρουαζιερόπλοιο της Ακρόπολης ξεχύνονται μνήμες-τουρίστες και πεθαμένες ιστορίες για ξεβαμμένα φωτορομάντζα. Οι βάρκες της Πλάκας ρίχνουν παραγάδι στο ημίφως και από τα Αναφιώτικα ακούγεται πάντα το ίδιο τραγούδι για το μεγάλο ψάρι που τρώει το μικρό.
Λυκαβηττός. Κανένας δεν υπολόγισε ποτέ το πραγματικό ύψος αυτού του κύματος. Και το μόνο που έμενε σε εκείνον να κάνει ήταν να προσπαθήσει να ισορροπήσει στην κορυφή του, για να δει έστω μία φορά όλο το πέλαγος...
*Στη φωτογραφία έργο του Wilhelm Thony
Πηγή: Τα Χαμένα Επεισόδια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου