Το παλαμάρι του βαρκάρη...

Ο Φελνίκος διερευνά, ποιοι εκβιάζουν και πιέζουν τον Σαμαρά...

Είναι η δεύτερη φορά, σε λιγότερο από 20 ημέρες, που ο Αντώνης Σαμαράς θέτει θέμα πιέσεων και εκβιασμών. Προφανώς προς τον ίδιον και την κυβέρνησή του.
Η πρώτη ήταν ...
στις 17 Ιουλίου, με το διάγγελμά του για τη μείωση του ΦΠΑ στην εστίαση. Χωρίς, τουλάχιστον ορατή, αφορμή προειδοποίησε πολιτικούς και διαμορφωτές της κοινής γνώμης ότι έκοψε τα «παλαμάρια» με το χθες και δεν πρόκειται να δεχθεί αλλαγή πορείας.
Χθες, ήταν η δεύτερη. Σε συνέντευξή του στα ΝΕΑ δήλωσε ότι δεν πρόκειται να δεχθεί πιέσεις και εκβιασμούς. Μάλιστα έθεσε ο ίδιος θέμα εκλογών σε περίπτωση που επιχειρηθεί να τον πιέσουν ή να τον εκβιάσουν.
Το ερώτημα λοιπόν που προκύπτει είναι ποιους προειδοποιεί ο πρωθυπουργός; Ποιοι είναι αυτοί που τον πιέζουν; Γιατί ξαφνικά νιώθει την ανάγκη, έστω και «κωδικοποιημένα», να τους στείλει μήνυμα ότι δεν πρόκειται οι πιέσεις και οι εκβιασμοί τους να αποδώσουν; Και ότι, σε περίπτωση που επιμείνουν, θα προσφύγει στη λαϊκή ετυμηγορία;
Σίγουρα, ο μόνος και αποκλειστικά αρμόδιος να απαντήσει είναι ο ίδιος. Και έχει χρέος να το κάνει. Όχι μόνον για λόγους προστασίας του πολιτικού συστήματος, αλλά και αυτοπροστασίας της κυβερνήσεώς του. Μόνον δια της αποκαλύψεως -εφόσον όντως υπάρχουν εκβιασμοί και πιέσεις- μπορεί να αποκρουστούν.
Σίγουρα, εφόσον οι εκβιαστές είναι πολιτικοί, δεν μπορεί να είναι της αντιπολιτεύσεως. Η αντιπολίτευση οφείλει να πιέζει και να «εκβιάζει» την κυβέρνηση. Σε θεμιτά βέβαια πλαίσια. Κοινοβουλευτικά και κοινωνικά αποδεκτά. Και τουλάχιστον προσώρας οι αντιδράσεις της, εξαιρουμένων κάποιων υπερβολών, είναι «εντός πλαισίου».
Εάν δεν είναι λοιπόν της αντιπολιτεύσεως, οι υποψίες πέφτουν στους βουλευτές που συγκροτούν τη συμπολίτευση και τη συγκυβέρνηση. Υπάρχουν τέτοιες πιέσεις; Σίγουρα, ναι. Και εκβιασμοί; Πιθανότατα, ναι. Όμως είναι πιέσεις και εκβιασμοί είτε για να μην υπάρξουν νέα μέτρα που δεν μπορούν να ψηφίσουν είτε για αυξημένη συμμετοχή τους στην άσκηση της εξουσίας.
Είναι όμως τέτοιας έκτασης και έντασης που να ανησυχούν τόσο τον πρωθυπουργό ώστε να αναφέρεται δύο φορές σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Δεν ξέρω τι γίνεται παρασκηνιακά, αλλά δημοσίως μάλλον ως ελέγξιμες εκλαμβάνονται.
Και εκπορεύονται από που; Από τη Νέα Δημοκρατία; Από το ΠΑΣΟΚ; Εάν είναι της Ν.Δ. είναι πρόβλημα του Σαμαρά το πως θα το αντιμετωπίσει. Εάν είναι από το ΠΑΣΟΚ το θέμα είναι διαφορετικό. Και όταν λέμε από το ΠΑΣΟΚ, εννοούμε κάποιους βουλευτές ή και την ηγεσία του;
Εάν πάντως πιέζει και εκβιάζει ο Βενιζέλος, τότε θα πρέπει να ετοιμάζουμε γρήγορα τα εκλογικά μας βιβλιάρια. Γιατί όμως να εκβιάσει ο Βενιζέλος; Τι έχει να κερδίσει από μια ανατροπή της κυβερνήσεως και προσφυγή στις κάλπες; Σε βάρος του δεν θα είναι;
Εκτός κι αν πιστεύει κι αυτός, όπως κάποιοι κουφιοκεφαλάκηδες σύμβουλοί του, ότι αν ανατρέψει τον Οκτώβριο τον «δεξιό» Σαμαρά, το ΠΑΣΟΚ: Πρώτον, θα ξανασυσπειρωθεί και θα βγει ωφελημένο από τα αριστερά, όπου έχει και το μεγαλύτερο πρόβλημα. Δεύτερον, δεν θα ψηφίσει νέα μέτρα που θα το κονιορτοποιήσουν κυριολεκτικά. Τρίτον, θα προλάβει τη δημιουργία (;) νέου κόμματος από τον Παπανδρέου. Τέταρτον, θα αποφύγει τη χαλαρή ψήφο των ευρωεκλογών που μπορεί να του δώσουν ποσοστά κομματικής διάλυσης και μετά όχι η κυβέρνηση ή το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο ίδιος θα εξαφανιστούν, σε αντίθεση με τον Σαμαρά και τη Ν.Δ. που πιθανότατα θα επωφεληθούν.
Είναι δύσκολο πάντως να πιστέψει κάποιος ότι οι προειδοποιήσεις Σαμαρά έχουν ως αποδέκτη τον Βενιζέλο. Εκτός κι αν ο πρωθυπουργός ξέρει κάτι που οι υπόλοιποι αγνοούμε.
Ποιος άλλος μπορεί να πιέζει και να εκβιάζει τον Σαμαρά; Αυτοί που διαμορφώνουν την κοινή γνώμη. Ποιοι είναι αυτοί; Τα Μέσα Ενημέρωσης και όσοι τα ελέγχουν ή τα επηρεάζουν μέσω της οικονομικής βοήθειας -εμφανούς ή αφανούς- που τους παρέχουν.
Εδώ, όντως μπορεί να υπάρχει «ψητό». Σχεδόν όλα τα ΜΜΕ, και σίγουρα τα θεωρούμενα «μεγάλα», αντιμετωπίζουν προβλήματα επιβίωσης. Οι σκοτεινές πρακτικές του χθες, με την πίεση και της τρόικας, έχουν τελειώσει. Η εποχή όντως άλλαξε. Τα «παλαμάρια» πραγματικά κόπηκαν. Το «τσιτσί» πλέον δίνεται με φειδώ και κατόπιν εγγυήσεων.
Οι δεύτεροι, μετά τους μιντιάρχες, που μπορεί να εκβιάζουν είναι οι «σάπιοι» επιχειρηματίες που, λόγω της κρίσης, αλλά και των αυστηρών ελέγχων από τους δανειστές μας, αποκαλύπτονται και οδηγούνται ενώπιον των ελεγκτικών αρχών, της Δικαιοσύνης καθώς και στις φυλακές.
Γι’ αυτούς το πάρτι της διαπλοκής δεν μπορεί να συνεχίζεται με όρους πλιάτσικου. Τα δημόσια έργα και οι κρατικές προμήθειες περιορίζονται, ενώ στο παιχνίδι των αποκρατικοποιήσεων τον πρώτο λόγο τον έχουν οι ξένοι.
Άλλους εκβιαστές, πέραν όσων προανέφερα, δεν μπορώ να δω. Εκτός κι αν ο Σαμαράς, βλέποντας τα δύσκολα που έρχονται, στήνει μόνος του ένα σκηνικό πιέσεων προκειμένου να έχει το πρόσχημα να οδηγήσει τη χώρα, αιφνιδιαστικά, σε εκλογές.
Δεν το αποκλείω, αλλά και δεν μου φαίνεται πιθανό. Και ο λόγος είναι ότι η μόνη ελπίδα να κερδίσει τις εκλογές είναι να αρχίσει η πολιτική του να αποδίδει. Για να συμβεί όμως αυτό θα πρέπει να μακροημερεύσει η κυβέρνησή του…

Φελνίκος