Τα ντιβάνια της εξουσίας...

Η Κατερίνα και η Ελένη είναι άνεργες. Ανήκουν στη μεγάλη ελληνική πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν στη σκιά. Πίσω από τον ήλιο.

Επιβιώνουν με τη ...
σύνταξη της μητέρας τους.

Η Κατερίνα κι η Ελένη έχουν κι από ένα παιδάκι. Χώρισαν πριν από λίγα χρόνια κι έτσι μένουν όλοι μαζί με τη μητέρα τους στο πατρικό τους σπίτι. Ο πατέρας τους έχει φύγει από τη ζωή κι οι πατεράδες των παιδιών τους αποσύρθηκαν διακριτικά από τις ευθύνες και τα.. βάρη.

Τα απογεύματα βγαίνουν έξω. Κάθονται στο πεζοδρόμιο παρέα με τους γείτονες. Η περιοχή όπου κατοικούν διαθέτει ακόμα αυτή την πολυτέλεια. Να μπορείς να κάθεσαι στο πεζοδρόμιο και να μιλάς με τους άλλους ανθρώπους. Δεν πληρώνεις ακόμα κάτι για αυτό. Είναι τζάμπα!

Θα πρέπει βέβαια να έχεις πληρώσει το ενοίκιο ή το χαράτσι για να μπορείς να μένεις σε κάποιο σπίτι, αφού το πεζοδρόμιο συνοδεύεται κι από σπίτια συνήθως. Κι επειδή το πεζοδρόμιο είναι δημόσιος χώρος, άρα ανήκει πιθανά στο δήμο, ίσως να ζητήσουν και γι’ αυτό κάτι – για τη συντήρησή του – οπότε τελικά ακόμα και το να καθίσει κανείς σε ένα πεζοδρόμιο δεν είναι και τόσο τζάμπα τελικά.

Άσε που μπορεί να εμποδίζεις την κυκλοφορία των πεζών.

Σε αυτή την περίπτωση δύσκολα θα αποφύγεις τον έλεγχο από κάποιον διορισμένο ελεγκτή, που έχει επιφορτιστεί με το έργο της ομαλοποίησης της πεζοπορίας, εξουσιοδοτημένου μάλιστα να ρίχνει και πρόστιμα διότι ο παρανομών πληρώνει κι αυτό είναι νόμος του κράτους εκ παλαιόθεν!



Η Ανθή, η μητέρα των γυναικών, βρίσκεται στο νοσοκομείο. Αναρρώνει από μια εγχείριση. Ευτυχώς όλα πήγαν καλά.

Προχτές ένα μηχανάκι σταμάτησε έξω από την πόρτα τους. Είχα ανοιχτό το παράθυρο κι είδα έναν άντρα γύρω στα τριάντα, να πηγαίνει προς το ρολόι της ΔΕΗ. Άνοιξε το κουτί, κάτι πείραξε κι αμέσως ακούστηκε από μέσα η φωνή του Ηλία, του γιου της Κατερίνας.

«Μαμά, γιατί δεν παίζει η τηλεόραση;»

«Τί έκανες;» του φωνάζω, «έκοψες το ρεύμα; Ζει οικογένεια μέσα».

Αδιάφορος ο νέος για τις φωνές του πιτσιρικά, αδιάφορος και για τη ερώτησή μου. Και γιατί να ενδιαφερθεί εξάλλου;

Κανένας νόμος δεν τον υποχρεώνει να απαντά σε ερωτήσεις γειτόνων ή να νοιάζεται για τις φωνές ενός παιδιού.

Κανένας νόμος δεν μπορεί να τον υποχρεώσει να αποκτήσει συνείδηση. Πηγαίνει να ανέβει στο μηχανάκι του για να φύγει.

«Για κάτσε ρε φίλε» του λέω και βγαίνω έξω. Ακούει τις φωνές η Κατερίνα, βγαίνει κι εκείνη.

«Το έχουν απλήρωτο. Τί θες να κάνω;» είπε σα να ήθελε να δικαιολογηθεί ο άνθρωπος που έκοψε το ρεύμα.

«Έχω κάνει διακανονισμό, γιατί το έκοψες;» του φώναξε η Κατερίνα.

«Έχω εντολή!» της είπε κι έκανε να φύγει.

Αδιάφορος ο ελεγκτής. Το ύφος του παγωμένο. Νεκρό! Λες και δεν απευθυνόταν σε ανθρώπους. Αυτός, αν είχε άλλη εντολή να εκτελέσει, αν η εντολή του ήταν να σε εκτελέσει, θα μπορούσε να το κάνει. Τέτοια αποφασιστικότητα, να εκτελέσει το καθήκον! Να κόψει το ρεύμα. Εξάλλου όπως λένε οι υπεύθυνοι, όταν κάποιοι δεν πληρώνουν το ρεύμα, τότε αυτό βαραίνει όλη την κοινωνία. Άρα; Τί; Τζάμπα ρεύμα θέλετε;

Τί είναι το ρεύμα; Κοινωνικό αγαθό;

Μήπως το νερό είναι κι αυτό κοινωνικό αγαθό;

Το φαγητό;

Η μόρφωση;

Η εργασία;

Οι διακοπές;

Η ασφάλιση;

Η υγεία;

Οι συγκοινωνίες;

Η ζωή; Πόσο κοστίζει η ζωή;

Ποιος είναι ο λογιστής της κι ο εισπράκτορας; Ο ελεγκτής της;

Πιθανά αυτός που δίνει την εντολή!

Μα κι ο εντολοδόχος χρειάζεται αυτούς που θα εφαρμόσουν τις εντολές. Έτσι κάποιοι αναλαμβάνουν να κάνουν αυτή τη δουλειά. Να εκτελούν τις εντολές. Να κόβουν, ας πούμε, το ρεύμα! Να κόβουν το νερό. Να δέρνουν όσους διαμαρτύρονται. Να λένε διάφορα ψέματα στις τηλεοπτικές συχνότητες, για να μας εξηγούν πως δεν μπορεί κανείς να ζει «τζάμπα» κι ότι οι «τζαμπατζήδες» της ζωής θα παταχθούν αμείλικτα, για το καλό της χώρας!

Διότι αυτή η χώρα, αγαπητέ μου, κινδυνεύει από κάποιους ανθρώπους σαν την Κατερίνα και την Ελένη που δεν είναι συνεπείς στις υποχρεώσεις τους!

Οι εντολοδόχοι ξέρουν! Ό,τι κάνουν το κάνουν για μας! Εμάς σκέφτονται κάθε πρωί που ξυπνάνε! Πόσο θα μας κοστολογήσουν!

Ευτυχώς για τη χώρα που υπάρχουν κι οι ελεγκτές, γιατί τί θα κάναμε χωρίς ελέγχους;

Πολλοί άνθρωποι μάλιστα που είναι και υπεύθυνοι πολίτες - όχι σαν κι εμάς - κατατάσσονται εθελοντικά στα σώματα των ελεγκτών. Η πολιτεία για να τους ανταμείψει για τις κοινωνικές τους «ευαισθησίες», τούς δίνει μπόνους κι έτσι αναπτύσσεται ένας «υγιής» ανταγωνισμός!

Ο σαδισμός στην εξουσία, οι άνθρωποι στα ψυχιατρεία.

Κι αυτό κοστίζει κάτι τις όμως, διότι η υγεία, και μάλιστα η ψυχική υγεία είναι ακριβή πολυτέλεια. Εδώ δεν έχεις να πληρώσεις το ρεύμα, την υγεία θα κοιτάξεις;

Θυμάμαι πριν από πολλά πολλά χρόνια, τότε που στην Ελλάδα είχαμε κατοχή, κάποιοι άνθρωποι δεν είχαν για να ζήσουν και - τί να έκαναν; - πήγαν κι έγιναν καταδότες, για να ζήσουν κι αυτοί τα παιδιά τους. Μια δουλειά ήταν κι αυτή! Ελέγχανε ποιοι κάθονται φρόνιμα και ποιοί όχι κι αν έβλεπαν κανέναν πολύ ανήσυχο τον πέταγαν από το τραμ, να μη ξεσηκώνει κι άλλους.

Ο ελεγκτής έσπρωχνε, ο οδηγός άνοιγε την πόρτα στην πλάτη του «ανήσυχου» και παρ’ τον κάτω!

Πάντα πρέπει να πληρώνεις εισιτήριο στις αρχές!

Γιατί ποτέ δεν ξέρεις!

Μπορεί κάποια μέρα, να ανοίξει η πόρτα πίσω σου και να πέσεις! Ύστερα θα πουν ότι πήδηξες από το παράθυρο.

Μπορεί να έρθουν να σε ελέγξουν οι «εθελοντές»!

Για αυτό συμμορφώσου! Κάθισε φρόνιμος!

Μη ζεις, γιατί κοστίζει!

Έτσι λένε όσοι κοιμούνται στα ντιβάνια της εξουσίας.

Χρήστος Τσαντής