Σε καιρούς εθνικής απομόνωσης, κοινωνικού διαμελισμού και συλλογικής κατήφειας η απειλή να εκφυλιστεί η συνείδηση σ” έναν μνησίκακο πατριωτισμό είναι όχι μόνον ορατή, όχι μόνο γίνεται πράξη, αλλά...
διαβρώνει την κάθε μέρα, αλλοιώνει τη σκέψη και τον στοχασμό, γίνεται η νέα επικίνδυνη, εθνικιστική συνείδηση.
Η δημιουργική σε άλλους καιρούς αυθάδεια της νεολαίας γίνεται απόλυτος αρνητισμός, ρέπει στην ευκολία του συνθήματος, καλυπτόμενου με «ριζοσπαστικές» κορόνες, τάχα μου αντισυστημικές. Τούτα τα παιδιά πάνε ανύποπτα στα πιο σκοτεινά μυαλά της ανθρώπινης, πολιτικής συμβίωσης και παρασέρνουν και τους γονείς, που ούτε ξέρουν πού πατάνε μετά τις τόσες ενέσεις νεανισμού που έχουν δεχτεί τις τελευταίες καταναλωτικές δεκαετίες και τη λαχτάρα (αποκτημένη) να παραμείνουν νέοι, αδιαφορώντας για το αν αυτή τους η λαχτάρα τούς εμφανίζει σαν καρικατούρες που δεν διστάζουν να φαίνονται γελοίες και απωθητικές· ένα τίποτε. Βέβαια είναι καλύτερα να είσαι ένα τίποτε, παρά να μην είσαι τίποτε.
Η απίσχνανση της νεανικής ικμάδας έχει σχέση με τις νερουλιασμένες ιδέες των γονέων, είτε οι τελευταίοι νιώθουν (συν)ένοχοι για την κατάντια της χώρας είτε νομίζουν ότι η δική τους στάση ζωής ήταν αυτή που διαφύλαξε τον τελευταίο σπόρο αμφισβήτησης, άμυνας και εξέγερσης στην επίθεση του κεφαλαίου στη χώρα μας. Τι να κάνουμε κι εμείς οι δόλιοι γονείς, όταν ο κόσμος όλος θεωρεί ότι πολιτική σημαίνει κράτος και ότι άμα ελέγχουμε κάπως τους θεσμούς και τον μηχανισμό του κράτους θα μπορέσουμε να του εμφυσήσουμε κοινωνία και άνθρωπο. Απατώμεθα οικτρά, όταν μαζί με θεωρητικούς και άλλους αναλυτές έχουμε πειστεί ότι το κράτος είναι το κέντρο της ζωής κοινωνιών, κρατών, εθνών και λοιπών μορφωμάτων ζωής. Το βλέπουμε σαν μια λειτουργική μηχανή ειδικών, που φροντίζουν τάχα για το καλό μας, εάν είναι ποτέ δυνατόν.
Ο προορισμός του ανθρώπου δεν είναι η διοίκησή του από ανθρώπους του κράτους, είναι -όπως φώναζε από νέος ο Μαρξ- η αυτοπραγμάτωσή του, η αυτοοργάνωσή του θα λέγαμε με νέους πολιτικούς, εναλλακτικούς όρους. Πολλοί είναι εκείνοι που δεν θέλουν δοσοληψίες με το κράτος, αλλά απλώς υπεκφεύγουν να παραδεχτούν ότι είναι φυγόπονοι και άτολμοι να αντιμετωπίσουν τη γραφειοκρατία του και τη βία του· είναι οι γνωστοί βολεμένοι.
Οταν όμως τους μιμούνται αυτούς τους βολεμένους οι νέοι, έστω με διαφορετικά κίνητρα, τότε ο Αύγουστος χάνει τη δυναμική του, παύει να είναι το εφαλτήριο για ένα άλμα στην ανελέητη κατά πάντων κριτική.
Ευτυχώς η στάση των νέων δεν αναδεικνύει τη φυσιογνωμία ή τη βούληση του λαού, ούτε φυσικά τον ιδεατό ραγιαδισμό του, αν και το Μνημόνιο ευνοεί τέτοια παραστρατήματα. Απλώς οι νέοι ψάχνουν τη φωνή τους όχι μέσα από τη δική μας (των γονιών) φωνή, αλλά μέσα από την έλλειψη νοήματος στις καθημερινές τους σχέσεις. Σχέσεις ανίας και ηττοπάθειας, ατονίας και τυχαιότητας· σχέσεις οργής, θα “λεγαν οι κοινωνιολόγοι.
Διότι οι στιγμές των νέων είναι δικές τους όταν συναντούν τον ενθουσιασμό και όχι τις οικονομικές συναλλαγές. Για τις τελευταίες υπεύθυνοι είναι οι γονείς, αλλά τα κάναμε μαντάρα. Και δεν έχουν και καμιά όρεξη να ανοίξουν διάλογο μαζί μας. Και μάλλον ορθώς πράττουν. Ποιος από μας είναι σε θέση να δώσει μια πειστική ερμηνεία για το τεράστιο αυτό πολιτιστικό έλλειμμα, για την πρωτοφανή πολιτισμική (μας) κρίση; Αλλα λόγια· ν” αγαπιόμαστε.
Γιώργος Σταματόπουλος
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου