Είχα νιώσει την ίδια ανάγκη να γράψω κάτι υπερασπιζόμενη έναν άνθρωπο τελείως άγνωστό μου πριν από λίγους μήνες. Τότε ήταν η ...
τραγουδίστρια Μόνικα, τώρα είναι η παρουσιάστρια Αννίτα Πάνια. Κι ο διάολος ο ίδιος να ήταν, θα ξαναέβγαινα να τον υπερασπιστώ χωρίς ενδοιασμούς.
Η Μόνικα ναυάγησε και κόντεψε να πνιγεί, η Αννίτα έχασε τη μητέρα της. Κι οι πικρόχολοι, οι μικρόψυχοι, οι ανεγκέφαλοι, οι ελεεινοί, βρήκαν την ευκαιρία να ρίξουν τη χολή τους. Το πιο ανώδυνο σχόλιο είναι το «ψόφα», που δεν ξέρω ποιος διάολο το πρωτολανσάρισε κι έβαλε αυτή την εμετική λέξη για τα καλά στο δημόσιο λόγο μας, πλέον. Διότι, εάν δεν το καταλαβαίνετε, στα social media είμαστε σαν να βγαίνουμε στο μπαλκόνι του σπιτιού μας και να τσιρίζουμε.
Κάτω από τη δημοσίευση της είδησης σε σελίδα του facebook που δεν τσιγκουνεύεται σε ειδήσεις από την εγχώρια (ο Θεός να την κάνει) showbiz τα σχόλια είναι για να παίρνεις τα βουνά και να καταριέσαι όσους σκέφτονται με αυτόν τον τρόπο. Κι όχι μόνο σκέφτονται, δεν ντρέπονται να τα γράφουν με το όνομά τους. Ευτυχώς δεν είδα ούτε έναν απ’ τους 5.000 φίλους μου στο facebook, αν έβλεπα θα τον διέγραφα αμέσως αφού τον έβριζα δεόντως. Πάρα πολλά και τα αρνητικά σχόλια και δεξιά κι αριστερά. Όσο για το επιχείρημα «τόσος κόσμος πεθαίνει κάθε μέρα, γιατί πρέπει να με νοιάζει η μητέρα της Αννίτας Πάνια;» να σου πω ότι έτσι είναι το σύστημα. Κάποιοι είναι πιο προβεβλημένοι και ο θάνατος κάποιου δικού τους γίνεται είδηση. Βρες εσύ έναν άλλο τόπο όπου δε συμβαίνει αυτό, να μου τον δείξεις.
Πότε γίναμε έτσι; Από πότε και με ποιο δικαίωμα περιφρονούμε με τόση έμφαση τον πόνο του άλλου; Πάντα έτσι ήμασταν και, απλώς, τα social media μας δίνουν τη δυνατότητα να δείχνουμε τον πραγματικό μας εαυτό για τον οποίο δεν ντρεπόμαστε, κιόλας;
Δεν έχω καμιά απάντηση, ειλικρινά. Ούτε και θλίβομαι, όμως. Απλώς πεισμώνω ακόμη περισσότερο. Όχι, ρε μάγκες, όλοι εμείς που δε γουστάρουμε την αηδιαστική συμπεριφορά σας δε θα σας κάνουμε τη χάρη να αλλάξουμε χώρα. Εδώ θα μείνουμε, να σας κάτσουμε στο σβέρκο.
Είναι αδύνατο το «ψόφα» του τύπου που δε σέβεται το θάνατο της μητέρας του άλλου να είναι πιο δυνατό από ένα «συλλυπητήρια». Μπορεί να είναι πιο ηχηρό. Πιο δυνατό, όμως, δεν είναι. Και ξέρεις γιατί; Γιατί ο «ψόφας» δε θα τολμήσει ποτέ να το πει στην οποιαδήποτε Αννίτα κατάμουτρα. Μη σου πω ότι θα της κάνει και τεμενάδες άμα τη δει. Αντίθετα, ο «συλλυπητήριας» θα το πει ακόμα και στον οποιονδήποτε «ψόφα».
Όσο περίεργο και να σου φαίνεται εσένα, γελοίε «ψόφα», αυτό που χρειάζεται η εποχή μας είναι ευγένεια. Ακόμα και απέναντι σε σένα...
Χριστίνα Ταχιάου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου