Η είδηση δίχως την προϊστορία και τις συνεπαγωγές της είναι βέβαια αξιομνημόνευτη: «Ο πρωθυπουργός υποδέχτηκε στο Μέγαρο Μαξίμου τον νεαρό μπασκετμπολίστα Γιάννη Αντετοκούνμπο», για...
να τον συγχαρεί που, αν και τόσο μικρός και δίχως καν επαγγελματικά παιχνίδια στα χέρια και στο μυαλό του, έπεισε με το ταλέντο του τους Μιλγουόκι Μπακς του ΝΒΑ ότι δεν θ’ αργήσει να λάμψει. Αν δεν τον παστώσουν στα «βελτιωτικά», όπως τον άλλον Ελληνα του ΝΒΑ, τον Κώστα Κουφό, για να τον «χτίσουν», οπότε ίσως χάσει την τωρινή χάρη του ελαφιού.
Οταν σε προσκαλούν κάπου, είθισται να πηγαίνεις με κάτι στα χέρια -γλυκά, λουλούδια, ένα κρασί. Στου Μαξίμου δεν συνηθίζεται να εμφανίζεσαι φορτωμένος. Αλλωστε, πας για να σε τιμήσουν και, κυρίως αυτό, να δείξουν διά της τηλεοράσεως ότι σε τιμούν (να, κάτι τέτοιες στιγμές ο κ. Σαμαράς μετανιώνει που έκλεισε την ΕΡΤ, γιατί θα τον έβλεπαν τιμώντα και οι ομογενείς αλλά και οι Ελληνες των παραμεθόριων περιοχών, που δεν πολυπιάνουν ιδιωτικά κανάλια). Κι ωστόσο, ένα δώρο θα μπορούσε να το κάνει ο Γιάννης κι ο Θανάσης μαζί, ο μεγαλύτερος αδερφός του, κι αυτός σπουδαίο ταλέντο: Ενα cd. Οχι από αυτά που πουλούσαν μικροί, μαζί μ’ άλλα ψιλοπράματα, για να βοηθήσουν το σπίτι τους. Αλλά ένα cd με υλικό από την παρουσία στην Ελλάδα της Generation 2, της δεύτερης γενιάς μεταναστών. Με μαρτυρίες και ντοκουμέντα.
Θα έβλεπε έτσι και θα άκουγε ο πρωθυπουργός (ή μάλλον θα ξανάβλεπε και θα ξανάκουγε) ότι δεν έχουμε να κάνουμε με εκατό ή χίλια παιδιά που δεν έχουν στον ήλιο πατρίδα. Αλλά με δεκάδες χιλιάδες. Θα άκουγε, μέσα από αφηγήσεις παιδιών της γενιάς αυτής, ότι δεν είναι απλώς άδικο αλλά ταπεινωτικό και παράλογο να σε βαφτίζουν λαθρομετανάστη, όταν εσύ δεν έχεις περάσει κανένα σύνορο· εδώ γεννήθηκες, δύο ή τρεις δεκαετίες πριν· εδώ γεύτηκες την παιδεία των Ελλήνων με τα καλά και τα κακά της· εδώ πρωτόπαιξες μπάλα ή μπάσκετ, στο τσιμεντένιο προαύλιο του σχολείου· εδώ παντρεύτηκες κι έχεις ήδη το πρώτο σου παιδί, της Τρίτης Γενιάς αυτό, επίσης άνευ πατρίδας και εθνικότητας, τυπικά ανύπαρκτο.
Αλλά θα τα ξέρει αυτά ο κ. Σαμαράς. Πρωθυπουργός είναι. Και μάλιστα ένας πρωθυπουργός που δίχως να ρωτήσει τους εταίρους του, ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ, έδωσε την εντολή να παγώσει ο νόμος Ραγκούση. Κι αυτό πριν από την απόφαση του ΣτΕ, που, συγχέοντας το έθνος με τον λαό και τον υπήκοο με τον πολίτη, έκρινε ότι δεν δικαιούνται να ανήκουν στο ελληνικό έθνος όσοι γεννιούνται εδώ. Αλλά το αίτημα και το δικαίωμά τους δεν είναι αυτό. Είναι να αποκτούν τα δικαιώματα του πολιτογραφημένου προσώπου, όπως τα αποκτούν όσα Ελληνόπουλα γεννιούνται στην Αγγλία λ.χ. ή στον Καναδά.
Μακάρι να τα αναλογίστηκε όλα αυτά ο πρωθυπουργός και δίχως να του προσφέρει ο Γιάννης το cd «Generation 2». Μακάρι να μην ενέταξε την επίσκεψη στο παίγνιο της μικροπολιτικής και των εντυπώσεων. Θα ’ταν κρίμα...
Παντελής Μπουκάλας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου