Στην ταινία “Λούφα και Παραλαγή” ένας από τους “πλακατζήδες” φαντάρους απαντά στον διοικητή του στρατοπέδου την 21η Απριλίου: “Κάναμε επανάσταση”... και το γέλιο πέφτει άφθονο. Τώρα μια σειρά αναλύσεις σπεύδουν να...
ερμηνεύσουν τα τελευταία γεγονότα στην Αίγυπτο παραπλήσια: “Κάνανε πραξικόπημα”, λένε... αλλά (ουπς!) εδώ το γέλιο δεν ξεσπά τόσο εύκολα. Κι όμως, θα έπρεπε.
Οι εξελίξεις στην Αίγυπτο μοιάζουν δύσκολα κατανοητές, αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, παρά μια σειρά διαστρεβλωμένες ερμηνείς που εκπέμπουν παράσιτα.
Είναι τουλάχιστον άδικος, τυφλός, ή εμπαθής όποιος δεν βλέπει ότι τα 15 εκατομμύρια των διαδηλωτών είναι η δύναμη που επέβαλε την καθαίρεση Μόσι στην Αίγυπτο.
Τον έναν... εμπαθή τον είδαμε.
Την Πέμπτη το μεσημέρι, μετά την ορκωμοσία του νέου προσωρινού “υπό εποπτεία” προέδρου της Αιγύπτου και στη σκιά των γεγονότων της εξέγερσης στη γειτονική Τουρκία, ο υπ. Εξωτερικών Αχμέτ Νταβούτογλου και δεξί χέρι του Ταγίπ Ερντογάν έκανε λόγο για «στρατιωτικό πραξικόπημα» και παράνομη ανατροπή του προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι στην Αίγυπτο.
Προφανώς δεν τον έπιασε ο πόνος για το Μόρσι, αλλά για το τι μπορεί να πάθει ο ίδιος... αναζητώντας “νομιμοποίηση”.
Το ίδιο ισχύει και για άλλες παρόμοιες περιπτώσεις που αισθάνονται να απειλούνται από τέτοιου είδους... “πραξικοπήματα” εκατομμυρίων στους δρόμους, σε κάθε γωνιά της γης.
Μέχρι και η Κομισιόν σε ανακοίνωση, απέφυγε να χαρακτηρίσει “πραξικόπημα” την ανατροπή του Μόσι από τον στρατό.
Άλλωστε οι ιστορία είναι γεμάτη από “πολιτικές επαναστάσεις”, που έφτασαν στην πολιτική αλλαγή καθεστώτων αλλά σκόνταψαν ή περιορίστηκαν ως εκεί χωρίς να αγγίζουν τη ρίζα... της κρίσης.
Τελευταίο μεγάλο ιστορικό παράδειγμα είναι οι “πολιτικές επαναστάσεις” που γκρέμισαν τα καθεστώτα των χωρών του κρατικού καπιταλισμού στις χώρες του λεγόμενου “Ανατολικού Μπλοκ”.
Ήταν μήπως κι αυτά “πραξικοπήματα”; Όχι φυσικά, ήταν μισές... επαναστάσεις. Το ίδιο ισχύει για το καθεστώς του Απαρντχάιντ στη Ν. Αφρική , δεν σταμάτησαν οι κοινωνικές εντάσεις κόντρα στη νέα πολιτική ηγεσία του κόμματος του Μαντέλα
Ελεγχος
Στην πραγματικότητα, ο στρατός ήρθε να “διασώσει” την κυρίαρχη ελίτ της Αιγύπτου από το ενδεχόμενο να χάσει ολοκληρωτικά τον πολιτικό και οικονομικό έλεγχο.
Αυτό που ο κόσμος έλεγε στην Ταχρίρ και μεταδίδουν τα ρεπορτάζ των διεθνών ειδησιογραφικών πρακοτρείων, αλλά και των blogger, είναι: “ρίξαμε τον Μουμπάρακ και δεν θα διστάσουμε να διώξουμε οποιονδήποτε τον διαδεχθεί και δεν ικανοποιεί τη βελτίωση της ζωής μας.
Δεν σταμάτησαν στο γεγονός ότι έφυγε το απολυταρχικό καθεστώς Μουμπάρακ, διότι το νέο καθεστώς δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει τα αιτήματα για “περισσότερη δημοκρατία” και κυρίως για “ψωμί”.
Κι αυτό συσπειρώνει εκατομμύρια, πέρα από διαχωριστικές θρησκευτικές γραμμές που βαραίνουν σίγουρα ακόμα, αλλά δεν καθορίζουν, όσο κι αν το επικαλούνται “ειδικοί” αναλυτές χάνοντας τη μεγάλη εικόνα
Πρωταγωνιστές των αντιδράσεων εκτός από τους νέους ήταν και εργαζόμενοι και συνδικάτα στα μεγάλα βιομηχανικά κέντρα της Αιγύπτου.
Η οικονομική κρίση στην Αίγυπτο βαθαίνει και το ΔΝΤ εκβιάζει με νέες θηλιές δανείων. Γνωστές άλλωστε και ορατές δια γυμνού οφθαλμού είναι οι τεράστιες κοινωνικές ανισότητες στην μεγαλύτερη χώρα του αραβικού κόσμου, με ανάλογες καταστάσεις και στις άλλες αραβικές χώρες που συγκλονίζονται από εξεγέρσεις.
Η κυβέρνηση της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και ο Μούρσι ήρθαν στην εξουσία εκφράζοντας πολιτικά τις ελπίδες της πλειοψηφίας για αλλαγή όταν έδιωξαν τον Μουμπάρακ. Αλλά μπροστά στην οικονομική κρίση επέλεξε να παίξει την τακτική της “εφόδου προς τα εμπρός”, μια εκδοχή του “success story”, χωρίς αποτέλεσμα με αποτέλεσμα να αρχίσει να ψάχνει για συμμάχους στα δεξιά. Κλιμάκωσε τις συντηρητικές επιθέσεις σε βάρος των γυναικών, των χριστιανών και άλλων μειονοτήτων, συμμαχώντας πολιτικά με τους Σαλαφίτες.
Ωστόσο, γρήγορά η διάψευση των προσδοκιών έφερε αυτό που έγινε: Την τρίτη φάση της επανάστασης... και συνεχίζεται...
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου