Σήμερα όλοι μας ξαναγεννηθήκαμε!...

Τι πραγματικά συνέβη αυτές τις μέρες στην Τουρκία;...
Πολλά μπορούν να ειπωθούν για τις εξελίξεις των τελευταίων ημερών. Ο δημόσιος χώρος βρίθει από «μακροπολιτικές αναλύσεις». Τι πραγματικά συνέβη όμως αυτές τις μέρες;



Το...
κίνημα του Πάρκου Γκεζί, ανέδειξε, με τρόπο εκρηκτικό, τη δυνατότητα των καθημερινών ανθρώπων, δηλαδή όλων μας, να οργανωθούμε και να δράσουμε συλλογικά. Μία σπίθα ήταν αρκετή: Είδαμε όλοι μας το κυρίως σώμα των διαδηλωτών να διασχίζει με ομοψυχία τη γέφυρα του Βοσπόρου και να διαδηλώνει δυναμικά στην οδό Ιστικλάλ αψηφώντας την ωμή αστυνομική βία. Είδαμε ανθρώπους να αγκαλιάζουν και να βοηθούν τους συναγωνιστές τους που έπεσαν αναίσθητοι από τα δακρυγόνα, μαγαζάτορες να προσφέρουν δωρεάν φαγητό στους διαδηλωτές και να ανοίγουν τις πόρτες των καταστημάτων τους στους τραυματίες, καθώς και πλήθος εθελοντών από τον ιατρικό κλάδο να παρέχουν τις πρώτες βοήθειες.



Η αστυνομία μας κήρυξε πόλεμο από την πρώτη στιγμή. Όταν τους τελείωσαν τα δακρυγόνα, άρχισαν να χρησιμοποιούν πλαστικές σφαίρες. Κι όμως δεν κατάφεραν να ανακόψουν την ορμή του κινήματος. H πρώτη σπίθα δυνάμωσε και μέρα με τη μέρα θεριεύει. Οι εμπειρίες αυτών των ημερών καταγράφηκαν στη συλλογική μνήμη· φώλιασαν μέσα μας και άρχισαν να κυλούν στις φλέβες μας. Το καταστάλαγμά τους ήρθε να επιβεβαιώσει την απλή αλήθεια που προκύπτει από κάθε μορφή λαϊκής αντίστασης: διαμορφωτές της μοίρας μας είμαστε εμείς οι ίδιοι. Το κίνημα αντίστασης για την προάσπιση του πάρκου Γκεζί ως κοινού αγαθού, με την αποφασιστικότητα, την επιμονή, την πίστη στο δίκιο του και την δημιουργικότητά του μας γέμισε αυτοπεποίθηση.



Σε μικρό χρονικό διάστημα το κίνημα αντίστασης απλώθηκε από το πάρκο στην πλατεία Ταξείμ, από το Ταξείμ στην Πόλη, και από την Πόλη σε όλη την Τουρκία. Το πάρκο Γκεζί έγινε ο χώρος όπου εκφράσαμε την αγανάκτησή μας απέναντι σε οτιδήποτε προσπαθεί να μας επιβάλει το πώς θα ζούμε και να διαφεντεύει την μοίρα μας. Ύστερα από αυτήν την εκδήλωση οργής και αλληλεγγύης τίποτε δεν θα είναι πια το ίδιο. Κανένας μας δεν θα παραμείνει ο προ του κινήματος εαυτός του. Είναι σαν να ξαναγγενηθήκαμε όλοι. Και αυτό γιατί στο κίνημα είδαμε κάτι πρωτόγνωρο. Όχι απλά το είδαμε, αλλά το ζήσαμε κιόλας, το δημιουργήσαμε εμείς οι ίδιοι. Είδαμε το σώμα μας να γιγαντώνεται από μια μικρή σπίθα σε μαζικό σώμα αντίστασης.



Το κίνημα του Γκεζί πυροδότησε μία εξέγερση της νεολαίας. Το πάρκο έγινε ο χώρος και ταυτόχρονα το σύμβολο της διαμαρτυρίας ενάντια στην παρούσα εξουσία και κάθε μορφή εξουσίας, από μέρους μίας ή δύο γενιών που μη έχοντας βιώσει τη διακυβέρνηση από κάποιον άλλο πολιτικό σχηματισμό πέραν του Κόμματος Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚP), έχουν ταυτίσει το όνομα του Ερντογάν με την καταπίεση. Η γενιά αυτή θα εμπλουτίζει τον κάθε νέο αγώνα στο άμεσο μέλλον. Παράλληλα το κίνημα αντίστασης στο πάρκο Γκεζί και στην πλατεία Ταξείμ, ανέδειξε σε όλους την πολιτική σημασία του δημόσιου χώρου. Από εν δυνάμει χώρο εστία της ηγεμονίας του AKP κατέληξε να γίνει το επίκεντρο του αγώνα εναντίον της. Είδαμε τη σπίθα της αντίστασης στη γέννησή της. Ξέρουμε ότι μπορούμε να ξαναδημιουργήσουμε «σπίθες». Συνειδητοποιήσαμε τη δύναμη του συλλογικού σώματος απέναντι σε όσους επιχειρούν να εκμεταλλευτούν τους δημόσιους χώρους. Πήραμε μια γεύση από την αντίσταση και δεν πισωγυρίζουμε.



Η σπίθα κρατιέται ζωντανή στο συλλογικό μας σώμα. Γνωρίζουμε πλέον ότι μπορεί να φουντώσει ανά πάσα στιγμή.



Αυτό ήταν μόνο η αρχή! Ο αγώνας συνεχίζεται!



[Δίκτυο για τα Κοινά]

Müştereklerimiz