τρεις καλοί αυτοί κύριοι είναι προφανώς σίγουροι ότι το ΔΝΤ, μετά την αυτοκριτική του, θα καταφέρει να μας σκοτώνει με τον σωστό τρόπο!
Παράδοξον, αλλά δεν είναι το μόνον παράδοξο. Στην Ελλάδα εφαρμόζεται από την εντολοδόχο της Τρόικας ιθαγενή κυβέρνηση μια άκρως ακροδεξιά πολιτική η οποία, εκτός απ’ το σοκ και το δέος που έχει προκαλέσει στην ελληνική κοινωνία, ταυτοχρόνως τροφοδοτεί στους κόλπους της και μια ακροδεξιά αντίδραση - την οποίαν εκφράζει η Χρυσή Αυγή (καθώς και άλλα κυοφορούμενα ακροδεξιά σχήματα). Συνελόντι ειπείν δηλαδή η ασκούμενη ακροδεξιά πολιτική απ’ την κορυφή συναντά την ακροδεξιά αντίδραση απ’ τη βάση! Ούτε στα πιο τρελά του όνειρα τέτοια τρελή χαρά ο καπιταλισμός.
Σοφόν παράδοξο για την κατασκευάστρια εταιρεία Αστική Τάξη & CIA, θανατηφόρο παράδοξο για τον λαό. Αλλά και για την Αριστερά που έχει έτσι βρεθεί στριμωγμένη «στα Τρίκαλα στα δυο στενά».
Πώς όμως φθάσαμε ως εδώ; Τριάντα τόσα χρόνια δικομματισμός, αλλά τόσα χρόνια τηλεοπτικής αποκολοκύνθωσης, μια Αριστερά που κατά μέρος της χρεώθηκε μια ιδεολογική κυριαρχία στην κοινωνία χάριν μιας δεξιάς διακυβέρνησης κατά της κοινωνίας και ιδού η Σύγχυση με τις κόρες της, Προπαγάνδα και Λήθη, έστησαν χορό στο σαλονάκι μας.
Ο «Εκσυγχρονισμός» στη χώρα, δηλαδή η νεοφιλελεύθερη πολιτική, γέννησε δυο αναχρονιστικά τέρατα, το ένα άλλη όψη του άλλου στο ίδιο ακροδεξιό νόμισμα. Ο πρώτος αναχρονισμός, η αναβίωση δηλαδή ενός μείγματος χιτλεροχουντικής και παγανοχριστιανίζουσας ιδεολογίας που τώρα γιγαντώνεται με γεωμετρική πρόοδο (ώσπου να σκάσει σαν φούσκα), τροφοδοτήθηκε από έναν «αριστερό» αναχρονισμό όταν, αίφνης, ένα μέρος της Αριστεράς ανακάλυψε τον εξαμερικανισμό της. Στην πολιτική ορθότητα, στην αλήθεια του άλλου, στον πολυπολιτισμό, στο σχέδιο Ανάν, στους ανθρωπιστικούς βομβαρδισμούς και άλλα τέτοια, που έδωσαν την εντύπωση σε ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας ότι η Αριστερά είναι συνένοχη στις θεοστυγίες της Νέας Τάξης και συστηματικό συστατικό της παγκοσμιοποίησης.
Πρόκειται για μεγάλο ψέμα και μισή αλήθεια. Μισή αλήθεια διότι ένα μέρος της Αριστεράς «έδωσε πάτημα» για να καλλιεργήσει η καθεστωτική Δεξιά ομού μετά της ακροδεξιάς τη θεωρία ότι καθ’ όλην τη μεταπολίτευση αυτή που «κυριάρχησε ήταν η Αριστερά» και ότι η Δεξιά (είτε ως Ν.Δ. είτε ως ΠΑΣΟΚ ) δεν κυβέρνησε καλά «διότι την εμπόδιζε η Αριστερά». Ουρανομήκης μπούρδα, αλλά συνήθως οι μπούρδες τυγχάνουν πιστευτές - «όσον πιο μεγάλα ψέματα λες, τόσον πιο εύκολα τα χάφτουν οι μάζες» συμβούλευε ο Χίτλερ τον Γκαίμπελς.
Αλλά αν η αναβίωση της ακροδεξιάς ιδεολογίας, μάλιστα με ολόφρεσκο νεκροζώντανο χιτλερισμό στη σαλάτα της, συνιστά αναχρονισμό (που παρήγαγε ο «εκσυγχρονισμός»), γιατί συνιστά επίσης αναχρονισμό ο εκμοντερνισμός του μέρους εκείνου της Αριστεράς που ενσωματώθηκε στην απολογητική της ομογενοποίησης και της ενιαίας σκέψης; (Μάλιστα, με έναν βάναυσα ειρωνικό τρόπο, έρχεται αυτό το προσαρτημένο στον «εκσυγχρονισμό» κομμάτι της Αριστεράς να υπονομεύσει την ενόραση του Ποιητή όταν συνδέει ένα αίτημα προσωπικής ελευθερίας, όπως το Ζάλογγο, με ένα αίτημα εθνικής εξέγερσης, όπως η Επανάσταση του 1821).
Διότι φονταμεντάλεψε! επέστρεψε δηλαδή η «εκσυγχρονισμένη» Αριστερά σε μια εποχή πριν από τις πατριωτικές της περγαμηνές, εκφυλίζοντας τον διεθνισμό της σε κοσμοπολιτισμό, τη διαλεκτική ανάλυση σε αποδομισμό και τη σύνδεσή της με τον λαό σε ακκισμούς με τις αστικές ελίτ.
Με έναν λόγο, ο ακροδεξιός αναθεωρητισμός (π.χ. για το Ολοκαύτωμα) συμπίπτει με την «αριστερή» αποδόμηση (π.χ. για τη Γενοκτονία των Ποντίων). Ή για το θέμα του χορού του Ζαλόγγου. Από τη μία μεριά ο εθνικισμός της ακροδεξιάς νοθεύει την εθνική αξία του γεγονότος με φυλετισμό και ανιστορική αμορφωσιά, ενώ απ’ την άλλη μεριά ο «αριστερός» αποδομισμός καθαιρεί σε «εθνικό φαντασιακό» ένα γόνιμο, εις ό,τι αφορά τον προσδιορισμό των αξιών για τους πολίτες, γεγονός.
Πολύπλοκα κάπως όλα αυτά, αλλά το αποτέλεσμά τους στην κοινωνία απλό. Την έχουν κόψει στα δύο. Συσκοτίζοντας τις ταξικές διαφορές σε καταγωγικές, πολιτισμικές, ακόμα και φυλετικές.
Η χαρά του καπιταλισμού δηλαδή, με τη Σύγχυση και τις κόρες της, την Προπαγάνδα και τη Λήθη, να χορεύουν στο σαλονάκι μας το χορό της ταραντούλας. Δηλαδή της παράλυσης και του πόνου μας.
Πλην όμως, αν όλα αυτά έχουν έτσι ή κάπως έτσι, τι κάνουμε; κι εν προκειμένω τι κάνει η Αριστερά - τουλάχιστον το μεγάλο εκείνο μέρος της που δεν εξώμωσε, ούτε πέρασε απέναντι, αλλά προσπαθεί σήμερα να εκφράσει τον λαό;
Αμηχανία και ζάλη.
Κατ’ αρχήν, για το ΚΚΕ δεν υπάρχει Αριστερά. Απ’ την άλλη, ο κ. Κουτσούμπας καλεί τον λαό σε κοινή δράση παρά τις διαφορές μας - πάω κι εγώ, αλλά δεν με θέλουν διότι έχουμε διαφορές. Κάπως κωμικόν το θέμα, αλλά η τραγωδία (που όσον πάει και βαθαίνει) ενίοτε καθιστά την κωμωδία φάρσα μπούφα, ήγουν όχι και τόσο διδακτική. Οψόμεθα.
Αν όμως ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ, όλα τα σχήματα της Αριστεράς έχουν μάθει να ψειρίζουν ο ένας την παθογένεια του άλλου ή το κάθε σχήμα αφήνεται να κατατρύχεται απ’ τις εσωτερικές του αντιθέσεις, οι καιροί ου μενετοί. Ου μενετοί...
ΣΤΑΘΗΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου