Tης Μαρίας Ρεπούση*
Ηταν το 2006-2007 που η υπόθεση του βιβλίου της 6ης Δημοτικού βρισκόταν στο απόγειο της δημοτικότητας. Ενα από τα...
βασικά επιχειρήματα για την απόσυρση του βιβλίου ήταν τότε ότι οι ιστορικές απόψεις που το συγκεκριμένο βιβλίο εξέφραζε ήταν μειοψηφικές στην ελληνική κοινωνία, ανήκαν μόνο σε ένα μικρό κύκλο διανοουμένων που έτυχε να είναι πανεπιστημιακοί ιστορικοί αλλά δεν ήταν σωστό η άποψή τους να διδάσκεται στα σχολεία. Μας πήραν τα πανεπιστήμια έγραφαν τότε, δεν θα μας πάρουν και τα σχολεία. Η κυρία Ρεπούση, πάντα με το κυρία βεβαίως βεβαίως, δικαιούται να έχει όποιες απόψεις θέλει, δεν μπορεί όμως να γράφει τα βιβλία ιστορίας που διδάσκονται στα σχολεία μας. Μάλιστα. Το περιβόητο βιβλίο ιστορίας με τη βοήθεια του ατυχούς «συνωστίζονται» αποσύρθηκε τελικά από τα σχολεία και οι σχολικές τάξεις επέστρεψαν στο καθεστώς εθνικής ορθότητας στο οποίο οφείλουν να λειτουργούν τα σχολεία της χώρας.
Πέρασαν από τότε κάποια χρόνια. Χρόνια δύσκολα για τον κόσμο και την Ελλάδα. Χρειάστηκε να ξανασκεφθούμε τον τρόπο που πορευθήκαμε, να ξαναδούμε τα κεκτημένα και μαζί με τα ξερά να καούν και πολλά χλωρά ή ακόμα χειρότερα να καίγονται τα χλωρά και τα ξερά να παραμένουν άκαυστα. Ανάμεσα τους και το καθεστώς της εθνικής ορθότητας που έγινε πια καθεστώς τρομοκρατίας. Τώρα δεν πρόκειται για την ιστορία που διδάσκονται τα παιδιά στο σχολείο αλλά τι γράφει κάποιος/α σε μια επιστολή που στέλνει σε συναδέλφους του, τι υπονοεί αναφερόμενος/η σε εθνικούς μύθους που στοιχειώνουν τις ιστορίες όλων των χωρών, τι πιστεύει για όσα οι κοινότητες ή οι εργολαβίες της μνήμης πέρασαν από τη μια γενιά στην άλλη, τι ερευνά και τι γράφει στα βιβλία του. Οχι γιατί ενδιαφέρεται για την άποψη. Καθόλου. Η ομολογία ενδιαφέρει, η θετική ή η αρνητική ομολογία για να αποδοθούν τα δέοντα.
Από το καθεστώς της εθνικής ορθότητας περάσαμε σε καθεστώς εθνικής τρομοκρατίας. Κινδυνεύεις πραγματικά αν δεν συμφωνήσεις με την επικρατούσα άποψη. Κυρίως αν είσαι εκπαιδευτικός και είχες, για παράδειγμα, την έμπνευση να τραγουδήσουν τα παιδιά στην τάξη τραγούδι του Χατζιδάκι με τον ύποπτο τίτλο «Κεμάλ». Αν είσαι πολιτικός καλύτερα ή χειρότερα δεν ξέρω ακριβώς. Νομίζω χειρότερα. Γι’ αυτό και μεγάλη η προσέλευση προσκυνήματος και ομολογίας. Ούτε ένα ερωτηματικό, ένα δεν ξέρω βρε αδελφέ, ας αφήσουμε τους ειδικούς να μας πουν, να μας διαφωτίσουν τι έγινε, πώς έγινε, γιατί έγινε. Οχι, έτσι έγιναν τα πράγματα και όλοι οφείλουν έτσι να τα αφηγούνται. Σε κάποιες χώρες, στις οποίες ελπίζω να μη συμπεριληφθεί τελικά και η δική μας, αλίμονο για όσους και όσες υπάρχουν τεκμήρια από διαφορετικές αφηγήσεις...
*Καθηγήτρια Ιστορίας στο ΑΠΘ, βουλευτής Α΄ Πειραιά ΔΗΜΑΡ
efsyn.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου