Ώρες – ώρες αναρωτιέμαι γιατί έχανα τον καιρό μου στα αμφιθέατρα της Φιλοσοφικής ακούγοντας τις διαλέξεις καθηγητών της Ιστορίας. Κακώς. Στον...
Αμβρόσιο και λοιπούς Αγίους έπρεπε να αποτανθώ ή σε φωτεινούς παντογνώστες πολιτικούς και βεβαίως δημοσιογράφους – διαμορφωτές της κοινής γνώμης. Σαν τον Χατζηνικολάου!
Για να μου εξηγήσουν πώς γίνεται, π.χ., ο Παλαιών Πατρών Γερμανός να κηρύσσει και να ευλογεί τον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα στην Αγία Λαύρα, χωρίς ο ίδιος να είναι παρών, σύμφωνα με τις ιστορικές πηγές. Με τηλεδιάσκεψη το έκανε; Ή, για να μου εξηγήσουν πώς είναι δυνατόν να επιδεικνύονται ως «τουριστικές ατραξιόν» υπόγεια όπου δήθεν λειτούργησε το «κρυφό σχολειό», σε περιοχές της Ελλάδας, στις οποίες δεν πάτησε ποτέ το πόδι του Τούρκος.
Από τους πολιτικούς, όχι μόνο της συντηρητικής παράταξης, είναι μάλλον αναμενόμενη η αντίδρασή τους. Γι΄ αυτούς, ο Κολοκοτρώνης, ο Καραϊσκάκης και ο Ανδρούτσος είναι εκλογικά πελατάκια. Η αντίδραση όμως ορισμένων δημοσιογράφων και μάλιστα «πρώτης γραμμής», ξεπερνά τα όρια όχι μόνο της δεοντολογίας (τι είναι αυτό;) αλλά και της στοιχειώδους αξιοπρέπειας και σεβασμού στο δικαίωμα της διαφορετικής άποψης.
«Αει χάσου… συνωστισμένη», έγραψε στο twitter o Νικος Χατζηνικολάου, αναφερόμενος στη Μαρία Ρεπούση και στο θέμα σχετικά με τη Γενοκτονία των Ποντίων. Και συνέχισε ο media perfomer: «Η μισή οικογένεια της μητέρας μου χάθηκε στη Σμύρνη. Δεν θα κάνω συνέδριο για τον…. συνωστισμό. Ντροπή της!»
Βλέπετε, η τεχνολογία της αμεσότητας επιβάλει το τσιτάτο -συνέδρια θα κάνουμε τώρα;- και έτσι, χωρίς κρίση, κάθε σκέψη κάθε άποψη, κάθε επιστημονική προσέγγιση που πάει κόντρα στο ρεύμα, φιλτράρεται από τον διαμορφωτή της κοινής γνώμης και δίνεται ως αμάσητη αλλά εύπεπτη τροφή στον οπαδό, στον follower. Και βέβαια, «πιστοποιείται» από το ISO της σοβαρότητας ή για να ακριβολογούμε της σοβαροφάνειας του κάθε μεγαλοδημοσιογράφου.
Eιλικρινά, είναι ντροπή για τη δημοσιογραφία. Κάπως έτσι ξυπνάμε το πρωί και βλέπουμε στον καθρέφτη τον Μέγα Αλέξανδρο και ποτέ τον Καραγκιόζη. Ο Χατζηνικολάου μπορεί να βλέπει τον Λάρι Κινγκ...
Μιχάλης Πολυδώρου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου