Αντίο στη γηραιότερη Μικρασιάτισα πρόσφυγα ...

skopelosonline.gr
Tο τέλος μιας ζωής γεμάτης περιπέτειες, πολέμους, πείνα και βάσανα, αλλά και πολλές χαρές...
Μια γλυκιά γιαγιά, που είχε μια ανοιχτή αγκαλιά για όλους.
Ένα φιλόξενο σπίτι και μικρασιατικά κεράσματα πάντοτε έτοιμα για φίλεμα, αποχαιρέτησαν σήμερα για τελευταία φορά στη Νέα Ιωνία του Βόλου. Η...


γηραιότερη πιθανότατα, πρόσφυγας, η Κωνσταντινιά Μάνθου - Κασάμπαλη έκλεισε τα μάτια της χθες σε ηλικία 103 ετών, γράφοντας το τέλος μιας ζωής γεμάτης περιπέτειες, πολέμους, πείνα και βάσανα, αλλά και πολλές χαρές.

Στα προσφυγικά όλοι αποχαιρετούν με τις πιο συγκινητικές αναμνήσεις την Κωστούλα τους. Την προσφυγοπούλα, σε ηλικία 12 ετών, που εγκατέλειπε τα Λίγδα έξω από το Οδεμήσιον της Μικράς Ασίας το 1922, μαζί με τους γονείς της και τον αδερφό της Αντώνη Κασάμπαλη, από τους ιδρυτές της Νίκης και βασικό τερματοφύλακα της ομάδας για πολλά χρόνια.

Εκείνη την ημέρα του Αυγούστου που κατευθύνθηκαν για Σμύρνη ως ξεριζωμένοι πρόσφυγες και στο λιμάνι, μέσα στους καπνούς της καταστροφής και το αιματοκύλισμα από τη σφαγή των Τούρκων, έχασε την οικογένειά της για να βρεθεί μόνη της σε στρατώνα της Θεσσαλονίκης, μέχρι τη στιγμή που κατάφεραν να την εντοπίσουν και να βρεθεί στην αγκαλιά των δικών της, στο προσφυγικό τους σπίτι, στη Νέα Ιωνία.

Η Κωνσταντινιά Μάνθου-Κασάμπαλη απέκτησε δύο κόρες, χάνοντας τη μία στην κατοχή. Για τη δεύτερη κόρη της, την κ. Αλίκη, η απώλεια της μητέρας της είναι μεγάλη, καθώς η ζωή τους ήταν κοινή από την ημέρα που γεννήθηκε. Δεν χώρισαν ποτέ, επί 82 χρόνια, μένοντας στο ίδιο σπίτι της οδού Δορυλαίου, όπου η κόρη της Μικρασιάτισσας απέκτησε δύο παιδιά και τρία εγγόνια.

Η πρόσφυγας εργάστηκε επί 16 χρόνια στα Καπνά Ματσάγγου. Ήταν η μητέρα όλων, λένε οι δικοί της άνθρωποι. Δεν μεγάλωσε μόνο τα δικά της παιδιά. Η αγκαλιά της ήταν ανοιχτή για τα εγγόνια και δισέγγονά της, για τα παιδιά των συγγενών της, για τα παιδιά των γειτόνων.

Όποιος έψαχνε προσωρινό «καταφύγιο» στην πόρτα της κυρά Κωστούλας χτυπούσε. Και εκείνη την άνοιγε ακόμη και στις τρεις το πρωί για να στρώσει για ύπνο. Με ένα γλυκό χαμόγελο, με ιστορίες να εξιστορεί με τις ώρες, με συμβουλές και νουθεσίες σε όποιον της έλεγε το πρόβλημά του, ακόμη και να διαβάζει το φλιτζάνι λέγοντας τα μελλούμενα σε όποιον αγωνιούσε για το μέλλον, θα τη θυμούνται.

Μέσα σε μια κουζίνα, που πάντοτε μύριζε φρεσκομαγειρεμένο φαγητό και γλυκά, να κερνά τηγανίτες, λουκουμάδες. Πάντα με φιλέματα, πάντοτε να χαιρετά όποιον περνούσε από το δρόμο της.

Ήταν μια γυναίκα δυναμική, της προσφοράς και της αγάπης, μέσα σε ένα σπιτικό γεμάτο από κόσμο και πολλά μοδιστράκια που θήτευαν γύρω από την λατρεμένη της κόρη, την Αλίκη, η οποία ήταν μοδίστρα. Ποτέ της δεν είχε αρρωστήσει, δεν γνώριζε τι ήταν Νοσοκομείο. Μέχρι πριν από τρεις περίπου μήνες, όταν μια ίωση ήρθε να εξασθενήσει τον υπέργηρο οργανισμό της. Έμεινε στο κρεβάτι, μέχρι χθες που «έσβησε» μετά από μια γεμάτη ζωή, έχοντας όμως τις αισθήσεις της μέχρι τελευταία, μπορώντας να βλέπει και να μιλά με τα αγαπημένα της πρόσωπα που βρίσκονταν δίπλα της να της χαϊδεύουν τρυφερά το προσκεφάλι της...
 ΒΑΣΩ ΣΑΜΑΚΟΒΛΗ