Προσευχές για ένα καλύτερο αύριο...

...ζωγραφισμένες στους απόμακρους τοίχους της Αθήνας (ΦΩΤΟ)...
Οταν η ανάγκη γίνεται τέχνη. Και η τέχνη ...προσευχή. 
Χέρια ενωμένα σφιχτά, προσεύχονται οχι μόνο προς τα πάνω, αλλά και προς τα κάτω.
 Δυο ιδιαίτερα γκράφιτι που...
συναντάμε στο κέντρο της Αθήνας και απεικονίζουν  προσευχές ανθρώπινες, αλλά και θεϊκές, για ένα καλύτερο αύριο.



 «Χέρια που προσεύχονται»

Ο τίτλος του συγκεκριμένου γκράφιτι είναι Praying for us και τα χέρια δεν κοιτάνε προς τον ουρανό, αλλά προς τα κάτων προς το χώμα. Το έργο είναι καλλιτεχνική πρόταση του φοιτητή της Ανωτάτης Σχολής Καλών Τεχνών Παύλου Τσάκωνα και υλοποιήθηκε από τους ζωγράφους Μανώλη Αναστασάκο και τους αδελφούς Δημήτρη, Μπάμπη και Θανάση Κρέτση.

Χρειάστηκαν 20 μέρες πάνω στη σκαλωσιά για να ολοκληρωθεί το γκράφιτι.Το έργο δημιουργήθηκε στο πλαίσιο της δράσης του ΥΠΕΚΑ «Τέχνη και δημόσιος χώρος, ζωγραφική επί τυφλών όψεων κτιρίων της Αθήνας». Μιλώντας στην Athens Voice ο Μανώλης Αναστασάκος, είπε:

«Η τοιχογραφία της οδού Πειραιώς παρουσιάζει δύο χέρια σε στάση προσευχής, αντεστραμμένα, σαν να γύρισε όλος ο κόσμος ανάποδα. Μια άλλη οπτική του θέματος (και η πιο έγκυρη, πιστεύω) είναι σαν να προσεύχεται ο Θεός για εμάς. Προσθέτοντας το σχόλιο ότι αν έφτασε μέχρι και ο Θεός να προσεύχεται για εμάς, τότε όντως όλα έχουν πια αναστραφεί. Το έργο τις πρωινές ώρες έχει την ίδια τονική διαβάθμιση με τον ουρανό, με αποτέλεσμα να βλέπει ο θεατής τα χέρια σαν να βγαίνουν όντως από τον ουρανό. Ένα έργο που κάνοντας ένα ιστορικό ταξίδι μέσα από τα μάτια του αρχικού εμπνευστή του Albrecht Durer το 1508, φτάνει σε εμάς αναμορφωμένο, αναδομημένο και με μνημειακές διαστάσεις. Κάποιοι είπαν πως είναι σαν να κάνει ο θεός βουτιά ως έκπτωτος, κάποιοι άλλοι πως, αν είναι τα χέρια του θεού, τότε σε ποιόν άραγε προσεύχεται; Οι απόψεις πολλές, όταν όλοι ξέρουμε πως για την τέχνη του δρόμου, οι τοιχογραφίες, είναι έργα με διαφορετικό αντίκτυπο για κάθε έναν από εμάς . Είναι πολλές φορές αμφίσημες και πολυεπίπεδες, πολυπαραγοντικές , με μόνο σκοπό ίσως να αφυπνίσουν τον θεατή και την κριτική του σκέψη. Σε μια εποχή, που όλοι πρέπει να αφυπνιστούμε πάσχοντας από έλλειψη συγκέντρωσης, χαμένοι μέσα στην απροσεξία, αξίζει να κοιτάξει κανείς ψηλά και να αναρωτηθεί. Επειδή η τέχνη μπορεί να εκφράσει και να εκφραστεί χωρίς να αναρωτιόμαστε τι σημαίνει το σημαίνει"».

Το σιωπηλό κοριτσάκι

Μικρότερης κλίμακας, υποβλητικό, τρυφερό είναι το γκράφιτι με το μικρό κορίτσι που προσεύχεται στην οδό Φιλελλήνων. Πάνω στον τοίχο του υπαίθριου parking στην Φιλελλήνων 12. Το συγκεκριμένο γκράφιτι είναι αγνώστου δημιουργού και δεν γνωρίζει η πόλη την ιστορία πίσω από αυτό. Γεγονός που το κάνει ακόμη πιο συναρπαστικό καθώς ο καθένας προσαρμόζει τη δική του αφήγηση σε αυτό...