«Ποτάμια» γράφτηκαν μεσοβδόμαδα για την παρανόηση (;) που δημιουργήθηκε με την Κική Δημουλά. Σεντόνια ύβρεων και κατεβατά αγανάκτησης, για το πώς ένας άνθρωπος των γραμμάτων είχε «μετωπική» με μια...
τόσο άτυχη διατύπωση.
Και μετά το «ξεγόφιασμα» της ποιήτριας στα socialmedia, αυτόν τον σύγχρονο αυγοδάρτη του δημόσιου λόγου, σειρά είχε η δημοσιογράφος Άννα Δαμιανίδη,
που είχε να αντιπαλέψει το απομαγνητοφωνημένο κείμενο των όσων
(«πραγματικά») είπε η Δημουλά με τα όσα μετέφερε στην εφημερίδα της. Που
για την ιστορία, ας γραφτεί τελοσπάντων, ότι σπανίως ένας συντάκτης
αυτο-υπονομεύεται και σπανίως “δεν ακούει καλά”.
Βέβαια, από τα «σεντόνια» που γράφτηκαν και
εναντίον της ποιήτριας και εναντίον της δημοσιογράφου, πουθενά δεν
βρέθηκαν δυο τρεις αναγκαίες επισημάνσεις, που όλες θα έλεγαν το εξής
απλό: όλη αυτή η χολή που μέρες εκτοξεύεται εναντίον της μίας ή
της άλλης πλευράς, απλώς υπογραμμίζει το πόσο σκοτισμένη είναι η κοινή
γνώμη και πόση έχει ανάγκη κάπου να ακουμπήσει, αλλά δεν βρίσκει και
ίσως και γι’ αυτό επιτίθεται και αγανακτά με τέτοια ένταση.
Τι δεν εννοεί, λοιπόν, ο… ποιητής;
Πρώτον, ας
δεχθούμε, ότι η κ. Δημουλά – υπερεκτιμημένη ή όχι θα το κρίνει ο
χρόνος, που τόσο αγαπά ως θεματική στην ποίηση της – δεν είπε αυτά που
της καταλογίζει η «Εφημερίδα των Συντακτών». Το politicallycorrect κείμενο που δόθηκε στη δημοσιότητα λίγο μετά, δεν είναι περισσότερο υπεύθυνο. Είναι όμως, ένας ρέοντας λόγος άποψης και η κ. Δημουλά σαφώς και έχει δικαίωμα να λέει την άποψη της. Τώρα,
αν αυτός ο λόγος μικροαστίζει και δεν εναρμονίζεται ακριβώς με τις
υψηλές έννοιες που αποτυπώνονται στην ποίηση της, αυτό είναι άλλο. Ωστόσο, κατά τον ίδιο τρόπο και οι ακόλουθοι και πιστοί αναγνώστες της έχουν το δικαίωμα να απογοητεύονται, όταν ο λόγος του ποιητή τους δεν συμβαδίζει με τη σπουδή που εμφανίζουν τα γραπτά του.
Είτε αρέσει είτε όχι έτσι είναι: όταν γραπτώς συνομιλείς με το ιδανικό
και προφορικώς συνδιαλέγεσαι με την πεζότητα και το αναμενόμενο, ναι,
μπορεί κάποιους να τους αγανακτήσεις. Και στο απύλωτο καφενείο του
διαδικτύου να δεις γραμμένες και ακρότητες και χυδαιότητες και
πρόστυχους συμψηφισμούς.
Δεύτερον, μέσα στην αντάρα και τη
βιασύνη του καθενός να ταχθεί σε Δημουλικά και αντι-Δημουλικά
στρατόπεδα, χάθηκε η συνολική εικόνα που τη φτιάχνουν επιμέρους
συμβάντα.
Επί παραδείγματι, τί έπαθε ο Γιώργος Χρονάς και
επιτέθηκε στην παιδίσκη Μόνικα; Τί έπαθε ο Σταμάτης Κραουνάκης και ώρες
μετά τον θάνατο του Λευτέρη Βογιατζή έγραψε στο Facebook«έφυγε ο βασανιστής»; Είναι
ξεκάθαρο ότι η κρίση δεν είναι μόνο στις τσέπες. Είναι κρίση που
«νυχτώνει» ακόμη και τα φερόμενα ως μεγάλα και φωτεινά μυαλά και
βοηθιέται από το φθηνό ίντερνετ…
Γιατί, τρίτον, ναι, είναι απαίτηση από τέτοιου βεληνεκούς προσωπικότητες να συμβαδίζει το «μέσα» τους με το «έξω» τους. Να υπάρχει τουλάχιστον αντανάκλαση του έργου στον δημόσιο λόγο.
Και στις τρεις περιπτώσεις, ο… «σάλος» δεν προκλήθηκε από φθόνο (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων). Ούτε από διάθεση ισοπέδωσης. Αγανάκτηση ήταν, επειδή προκύπτει πια ότι μέσα στο γενικότερο χάος δεν υπάρχει κάποιος να κρατάει ψηλά το φανάρι.
Που ακόμη και οι ευρισκόμενοι στα ψηλά των Ακαδημιών και του πνεύματος,
δεν μπορούν να εμπνεύσουν εμπιστοσύνη, να εκφέρουν αν όχι έναν σοφό
λόγο, τουλάχιστον μια κουβέντα παρηγοριάς, εμψύχωσης.
Τα υπόλοιπα, οι «υπέρ» και οι «κατά», οι
«αριστεροί» και οι «φασίστες», οι «αφισσοκολλητές» και οι… «γεννήτριες
τίτλων», τραβάνε για εκεί, όπου έτσι κι αλλιώς προορίζονταν: στο κουτί
με τις «ταμπέλες», εκεί που υπάρχει μόνο βιασύνη σαματά, καθόλου
ψυχραιμία και διάθεση για διαίρεση.
* Και μια υποσημείωση, άσχετη με το παραπάνω θέμα, απολύτως σχετική, ωστόσο, με τα “περί απογοήτευσης”
Είναι θλίψη σκέτη, άνθρωπος που κάποτε θαύμαζες, να «σερβίρει» κείμενα που δημοσιεύτηκαν εδώ,
«ελαφρώς τροποποιημένα», όπως επισήμανε και σχόλιο αναγνώστη, με την
υπογραφή του φαρδιά πλατιά. Όχι κάτι που δεν έχει ξαναγίνει, δηλαδή.
Σωστά; Με την ελπίδα ότι ο… καλλιτεχνίζοντας πλαγιαρισμός, τα βγάζει τα
λεφτά του, ευχές για για έμπνευση. Άμεσα.πηγη mediablog.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου