«Η διαφήμιση είναι τεχνική προβολής και επηρεασμού, στενά συνδεδεμένη με τις δημόσιες σχέσεις και την προπαγάνδα...» - όταν ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ξιφουλκούσε εναντίον της...
πολιτικής διαφήμισης με άρθρο του στο περιοδικό «Αντί»
«Η όλο και εντονότερη πολιτική διαφήμιση προάγει τον κίνδυνο της ανειλικρίνειας, της υποκατάστασης της γνώσης των κοινωνικών καταστάσεων με τεχνητά καλλιεργημένες ιδεολογίες. Η διαφήμιση, όπως στο χώρο της παραγωγής έτσι και στην πολιτική, προκαλεί καταστάσεις κρίσεως, πολλαπλασιάζει τις δυσκολίες ένταξης του ατόμου στο κοινωνικό περιβάλλον με το να δημιουργεί και να καθιερώνει εικόνες που δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Γι' αυτό και είναι επιβεβλημένος ο περιορισμός της».
Ποιος τα έγραψε όλα τα ανωτέρω; Κάνας Παναγιώτης Λαφαζάνης μήπως, σε έκρηξη επαναστατικής αγανάκτησης; Κάνας Δημήτρης Κουτσούμπας, για να ξεκαθαρίσει μια και καλή τις προθέσεις του τώρα που ανέλαβε γραμματέας; Κάνα στέλεχος της ΑΝΤΑΡΣΥΑ που τα πήρε στο κρανίο και δεν μπορεί να κρατηθεί; Δικαιολογημένοι και δικαιολογημένες θα ήσασταν αν λέγατε «ναι» σε κάποιο από τα τρία ερωτήματα. Το έχει άλλωστε παράδοση η Αριστερά να ανεβάζει στροφές με τους διαφημιστές και τις σοφιστείες τους στον πολιτικό στίβο. Και να προτείνει περιορισμούς για να μην εκτραχύνεται η κατάσταση. Ελα όμως που τα παραπάνω δεν τα υπέγραψε κανένας «βαμμένος» αριστερός, με ένσημα στα μετερίζια του λαϊκού αγώνα. Τα έγραψε ο Κώστας Σημίτης!
Το άρθρο
Μάλιστα, μάλιστα, δεν σας γελούν τα μάτια σας! Ο πρώην πρωθυπουργός ήταν τόσο έξαλλος (όσο μπορούσε τέλος πάντων αυτός ο άνθρωπος να γίνει έξαλλος...) με την πολιτική διαφήμιση και τα τερτίπια της. Οχι βέβαια όταν κυβερνούσε και μασουλάγαμε όλοι το παραμύθι της «ισχυρής Ελλάδας» (χώρια η αφαίρεση των ελαιών από το πρόσωπό του στις προεκλογικές αφίσες!), αλλά πριν από καμιά τριανταριά χρόνια. Τότε που δεν είχε περάσει και τόσος πολύς καιρός από την εποχή που έβαζε βόμβες κατά της χούντας. Και διατηρούσε ανοιχτούς τους διαύλους με παλαιούς συντρόφους από την Αριστερά. Με τον αείμνηστο Χρήστο Παπουτσάκη, για παράδειγμα, στο αλήστου μνήμης «Αντί» του, στο περιοδικό όπου δημοσιεύτηκε το πολυσέλιδο κείμενο του Κώστα Σημίτη υπό τον τίτλο «Διαφήμιση και πολιτική».
Το «πολυσέλιδο» υποθέτω ότι κάπως σας υποψίασε. Ως πρώην ακαδημαϊκός ανήρ, ο Κώστας Σημίτης θεώρησε καλό να αναλύσει σε βάθος το φαινόμενο προτού προχωρήσει στο «διά ταύτα».
Η τεχνική...
Την ανάλυση την παραλείπω, μια και ούτως ή άλλως αναφερόταν σε φαινόμενα της εποχής, και προχωράω στο ψητό. Εκεί που γράφει, μεταξύ άλλων, τα εξής: «Η διαφήμιση είναι τεχνική προβολής και επηρεασμού, στενά συνδεδεμένη με τις δημόσιες σχέσεις και την προπαγάνδα. Προσπάθειες διαφοροποίησης όμως ανάμεσα σε αποδεκτές και καταδικαστέες μορφές διαφήμισης με τη βοήθεια του όρου προπαγάνδα δεν οδηγούν πουθενά. Στόχος μιας δημοκρατικής πολιτικής διαδικασίας πρέπει να είναι η λήψη αποφάσεων μέσα από διαδικασίες πληροφόρησης και διαλόγου χωρίς καταναγκασμούς. Η πολιτική διαφήμιση στο μέτρο που αποτελεί καταναγκασμό και όχι πληροφόρηση αποτελεί αρνητικό στοιχείο για τη δημοκρατική διαμόρφωση της κοινωνίας».
Είμαι σίγουρος ότι τα είχε υπόψη του όλα αυτά ο Κώστας Λαλιώτης όταν έπαιζε το χαρτί Γιώργος Καρατζαφέρης και «τα δικά μας τα παιδιά» το 2000. Ας καταλήξω όμως με ένα τουρ ντε φορς επαναστατικής φρασεολογίας από τον πρώην πρωθυπουργό: «Το πολιτικό μήνυμα δεν μπορεί να υποκατασταθεί από τη διαφημιστική τεχνική. Η πολιτική δεν είναι προϊόν που μπορεί να πουληθεί όπως ένα εμπόρευμα. Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε τον κίνδυνο που αποτελεί η διαφήμιση, τις δυνατότητες παραπλανητικής πολιτικής επικοινωνίας που ανοίγει»...
Από τα "Μέσα & Media", Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου