Ο Δημήτρης Καταλειφός συνδέθηκε με τον Λευτέρη Βογιατζή στην περίφημη «Σκηνή», που συνδημιούργησαν με τον Βασίλη Παπαβασιλείου, τον Τάσο Μπαντή, τη Ράνια Οικονομίδου, την Αννα Κοκκίνου και τη ...
Σμαράγδα Σμυρναίου το 1980, έχοντας ως έδρα το Θέατρο της Οδού Κυκλάδων.
Τον ίδιο χώρο, δεύτερο σπίτι του Λευτέρη Βογιατζή επί τρεις δεκαετίες, όπου σήμερα, από τις 12 το μεσημέρι ώς τις 4 το απόγευμα, θα βρίσκεται η σορός του για λαϊκό προσκύνημα, πριν από την ταφή του, στις 5 μ.μ. στο Α' Νεκροταφείο.
Τι θα θυμάται ο Καταλειφός απ' τη συνεργασία τους, που άλλαξε την ιστορία του σύγχρονου θεάτρου; «Την υψηλή αισθητική, τις εξαιρετικές μεταφράσεις των έργων, τις δουλεμένες σε απίστευτο βαθμό ερμηνείες των ηθοποιών, την επιμονή στη λεπτομέρεια, κάτι που, κατά τη γνώμη μου, συμβάλλει στο άρτιο αποτέλεσμα της σκηνοθεσίας. Πιστεύω πως τα τελευταία 30 χρόνια η δημιουργία της "Σκηνής" και οι παραστάσεις της επηρέασαν πολλούς και δημιούργησαν κάτι που ακολουθήθηκε από πολλές ομάδες. Τι έκανε η "Σκηνή"; Εδωσε μεγάλη προσοχή στο ρεπερτόριο. Οι φωτισμοί ήταν κάτι διεκπεραιωτικό έως τότε. Από τη "Σκηνή" και μετά, το φως άρχισε να αποτελεί αυτόνομο παράγοντα. Το ίδιο επηρέασε η "Σκηνή" και στο θέμα των μεταφράσεων. Αλλαξε πολύ τα πράγματα και στο θέμα του ρεπερτορίου και στο θέμα των προβών. Αρχισαν και οι άλλοι να κάνουν περισσότερες πρόβες, περισσότερων ωρών, μετά τα δικά μας δεκάωρα. Ο Λευτέρης σαφώς και άλλαξε πολύ τα πράγματα, ανέβασε τον πήχυ».
Αλ. Σακελλαροπούλου, Ηλ. Ζερβός, Κ. Κλεφτόγιαννης, Ρ. Οικονομίδου και Δ. Καταλειφός στο «Συμφορά από το πολύ μυαλό»
Ο Καταλειφός συνεργάστηκε μαζί του σε δυο παραστάσεις.
Συγκεκριμένα, στη «Σπασμένη στάμνα» του Κλάιστ και στο «Συμφορά από το
πολύ μυαλό» του Γκριμπογέντοφ. «Δεν δουλεύαμε το ρόλο μόνο την ώρα της
πρόβας. Θυμάμαι, μια μέρα που περπατάγαμε στο δρόμο μαζί, πέρασε ένα
σκυλί και τρόμαξα. "Δεν πρέπει να φοβάσαι", μου είπε ο Λευτέρης. Επαιζα
στο έργο ένα αγροτόπαιδο. "Τι φοβάσαι; Το αγροτόπαιδο θα έσκυβε, θα το
έπιανε το σκυλί, θα το χάιδευε, θα έπιανε τη μουσούδα του", πρόσθεσε,
δίνοντάς μου ένα τεράστιο κλειδί για το ρόλο. Ηταν μια θαυμάσια
παρατήρηση, η οποία με βοήθησε να πλησιάσω το χαρακτήρα μέσα από μια
λεπτομέρεια. Το θυμάμαι σαν μια πολύτιμη στιγμή. Γενικά, ο Λευτέρης
ήθελε να τολμάς να εκτεθείς, να τολμάς να βρεθείς στο μηδέν, να τολμάς
να μην ξέρεις πώς να παίξεις το ρόλο σου. Ηθελε να σε φέρει σε μια
ακρότητα για να βγάλεις κάτι που να αξίζει. Ηταν μια μέθοδος πολύτιμη».
Η τελευταία παράσταση στην οποία τον απόλαυσε ως ηθοποιό ήταν το «Θερμοκήπιο» του Πίντερ, στον πρώτο και μοναδικό, τελικά, κύκλο του. «Ηταν, θεωρώ, η καλύτερη ερμηνεία του. Μου άρεσε πολύ αυτό που έκανε. Θεωρώ ότι σεβόταν πάρα πολύ τον θεατή του. Πίσω από κάθε παράστασή του υπήρχε η μανία, υπήρχε ο μόχθος, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα. Δεν μπορούσε να μη σε συγκινήσει. Δεν μπορούσε να μη σε συναρπάσει».
enet.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου