Μνήμες υπό επιτήρηση...

Με καθυστέρηση διάβασα το άρθρο του Μιχάλη Μητσού στα "Νέα" του περασμένου Σαββάτου με τον τίτλο "Δεοντολογία υπό επιτήρηση". Δεν θέλω να αναφερθώ στις απόψεις του για το θέμα αν υπάρχει "διαπλοκή" και "κόμμα του Μνημονίου". Οι απόψεις είναι...
ελεύθερες, λέει η δημοσιογραφική δεοντολογία, την εγγύηση της οποίας φοβάται ο καθ' όλα συμπαθής συνάδελφος. Ούτε στο αν "ο Σίμος Κεδίκογλου στέλνει γράμματα" για τα βραδινά δελτία ειδήσεων. Βιντεάκια παραποιημένα όμως στέλνει. Ο καθένας μπορεί να ζει τον μύθο του για το πώς λειτουργεί η ενημέρωση. Όλοι έχουμε δικαίωμα να ονειρευόμαστε μια χώρα τού "πουθενά - πουθενά" και να δραπετεύουμε σε αυτήν. Αυτό όμως που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι στη χώρα τού "πουθενά - πουθενά" ο αγαπητός (και το εννοώ) Μ. Μητσός έχασε τη μνήμη του. Ή μάλλον ένα μέρος της μνήμης του.



Γράφει ότι δυσκολεύεται να αναγνωρίσει τη σημερινή "Αυγή", "στην οποία εκτελώ χρέη προέδρου", την "Αυγή" της νιότης του, στην οποία ξεκίνησε την "πολύχρονη δημοσιογραφική περιπέτειά" του. Κατηγορεί τη σημερινή "Αυγή" για "φανατικούς τίτλους", "προσβλητικά σχόλια" και "βαθύ, βαθύτατο παρτιζανισμό στην παρουσία της επικαιρότητας". Και συμπεραίνει ότι αυτό είναι το "μοντέλο του πλουραλισμού που θέλει να επιβάλει ο ΣΥΡΙΖΑ".



Φαίνεται ότι στη χώρα τού "πουθενά - πουθενά" ο Μ. Μητσός δεν βλέπει τηλεόραση, δεν διαβάζει ούτε τα ρεπορτάζ για τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε τους αρθρογράφους του διπλανού του γραφείου στην εφημερίδα που εργάζεται, ούτε ανοίγει άλλες εφημερίδες. Όπως επίσης φαίνεται, στη "χώρα του Μ. Μητσού" είναι "αυτονόητο η ΕΡΤ να κάνει κριτικές στην κυβέρνηση", γι' αυτό του φάνηκε ύποπτο ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει μια ΕΡΤ που θα κάνει κριτική και σε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ.



Τον διαβεβαιώ ότι το πλαίσιο λειτουργίας που καταθέσαμε για την ΕΡΤ δεν είναι τόσο "σκληρό" όσο το σημερινό. Θα απαγορεύει π.χ. το "μαστίγωμα" των υπουργών και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, μαρτύριο στο οποίο η σημερινή ΕΡΤ (και τα ιδιωτικά κανάλια) υποβάλλουν τους υπουργούς της τρικομματικής κυβέρνησης.



Δεκτή, λοιπόν, όλη η κριτική του αγαπητού συναδέλφου. Έτσι είναι αν έτσι νομίζει, όπως θα έλεγε και ο Πιραντέλλο. Αλλά υπάρχει ένα κενό στη μνήμη του και στην κριτική που ασκεί στην "Αυγή" της προεδρίας Μουλόπουλου, για τους τίτλους, τα σχόλια, τα ρεπορτάζ που δημοσιεύει. Και για τα πρώτα βήματα της "δημοσιογραφικής περιπέτειάς" του. Κι εγώ θυμάμαι. Και θυμάμαι έναν Μιχάλη Μητσό να υπογράφει ένα σχόλιο στον "Σχολιαστή" για τις εκλογές στη Νικαράγουσα όταν τις είχαν χάσει οι Σαντινίστας και είχαν παραδώσει την εξουσία. Ένα σχόλιο με το οποίο εγώ, σεσημασμένος αριστεριστής, είχα διαφωνήσει κάθετα, οριζόντια και διαγώνια, θεωρώντας ότι οι εκλογές και η παράδοση της εξουσίας από τους Σαντινίστας ήταν ηθική νίκη της Αριστεράς και όχι προδοσία. Του το παραθέτω:



"Αφέλεια ή έγκλημα;



Ένα από τα δύο συμβαίνει. Είτε ο Ντανιέλ Ορτέγκα και η ηγεσία των Σαντινίστας δεν είχαν συνειδητοποιήσει ότι η λαϊκή τους στήριξη είχε διαβρωθεί τόσο πολύ, ώστε κινδύνευαν πραγματικά να χάσουν τις εκλογές -οπότε πρέπει να τους αποδοθεί ανεπάρκεια ή αφέλεια. Είτε γνώριζαν ότι σ' αυτές τις εκλογές διακυβεύονται τα επιτεύγματα της επανάστασης εξαιτίας του ωμού βορειοαμερικάνικου επεμβατισμού, οπότε διέπραξαν έγκλημα προκηρύσσοντάς τες, και μάλιστα εννιά μήνες νωρίτερα.



(...) Με ποιο δικαίωμα παραδίδουν οι Σαντινίστας ως βορά στις ορέξεις του Μπους αυτόν το λαό, που ένα κομμάτι του νομίζει ότι τα δολάρια θα του λύσουν το πρόβλημα και δεν καταλαβαίνει ότι σε λίγο καιρό θα τον πυροβολούν όταν διαδηλώνει, θα τον συλλαμβάνουν όταν φλερτάρει (σχετικός νόμος ψηφίστηκε την περασμένη εβδομάδα στο Ελ Σαλβαδόρ), θα τον απολύουν όταν περισσεύει στην πολυεθνική, θα του πάρουν τη γη που κέρδισε με το αίμα του; Τι μπορούν να πουν στις χήρες των θυμάτων των 'κόντρας', που πίστευαν ότι τουλάχιστον τα παιδιά τους θα μεγαλώσουν σε συνθήκες και όχι σε προτεκτοράτο; Πώς θα παρηγορήσουν τους πιτσιρικάδες που τα έδωσαν όλα για την επανάσταση και ακόμα κι όταν είχε ανακοινωθεί το 30% των ψήφων πίστευαν ότι 'θα νικήσει το Μέτωπο, αλλά με μικρή διαφορά' και τώρα δεν μπορούν να χωνέψουν ότι στις θέσεις τους 'θα 'ρθουν οι εγκληματίες, που σκότωσαν και βίασαν";



Και πού μπορούν να ελπίζουν οι αντάρτες του Ελ Σαλβαδόρ, που είχαν μέχρι τώρα να επικαλεστούν στο δίκαιο αγώνα τους ένα γειτονικό παράδειγμα μιας πραγματικά λαϊκής δημοκρατίας;

(...)

Μιχάλης Μητσός"



Γιατί η μνήμη δεν πρέπει να είναι επιλεκτική. Εγώ, πάντως, τον διαβεβαιώ ότι μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και εκλογές θα προκηρύξει και θα αποχωρήσει αν χάσει.



* Το άρθρο είχε γράψει ο Μιχ. Μητσός στο περιοδικό "Σχολιαστής" (τεύχος 85, Μάρτιος 1990) ως απεσταλμένος του περιοδικού.

Βασίλης Μουλόπουλος

 left.gr