Το λάθος του Γκάτσμπι...

Είναι παράξενο αλλά δεν είχα εντοπίσει το «λάθος» του Γκάτσμπι ούτε όταν είδα την παλιά ταινία με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ, ούτε όταν...


–λίγο αργότερα- διάβασα το υπέροχο βιβλίο του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ. Το εντόπισα στην νέα εκδοχή του Μπαζ Λούρμαν, με πρωταγωνιστή τον Λεονάρντο Ντι Κάπριο.

Αυτό δεν οφείλεται στην οπτική του σκηνοθέτη της νέας μεταφοράς στον κινηματογράφο του βιβλίου «Ο Υπέροχος Γκάτσμπι», ούτε στην ερμηνεία του Λεονάρντο Ντι Κάπριο, ο οποίος, αν και είναι σπουδαίος ηθοποιός, δεν έχει την ευκαιρία να κάνει την καλύτερη ερμηνεία της –μέχρι τώρα- καριέρας του, εξαιτίας της μεταμοντέρνας αισθητικής του σκηνοθέτη που επιλέγει τις εντυπωσιακές εικόνες, την παράταιρη μουσική και την διαρκή κίνηση της κάμερας, οπότε η εσωτερικότητα του Γκάτσμπι –που φλέγεται εντός του αλλά παραμένει cool –περνάει σε δεύτερη μοίρα.

Οφείλεται στο ότι εγώ μεγάλωσα. Απέκτησα εμπειρίες. Και άλλαξα.

Όταν είχα δει την ταινία με τον Ρόμπερτ Ρέντφορντ στον ρόλο του Γκάτσμπι, είχα καταλήξει στο οριστικό και βαθυστόχαστο συμπέρασμα «Τι καριόλες που είναι οι γυναίκες».

Όταν διάβασα τον «Υπέροχο Γκάτσμπι», παραδόθηκα στο μαγικό τρόπο γραφής του Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ και με ταξίδεψε στη δεκαετία του 1920, στο κυνήγι του αμερικάνικου ονείρου και στον υπερβολικό πλούτο και την χλιδή λίγο πριν από το κραχ του ’29.

Στον «Υπέροχο Γκάτσμπι» του Λούρμαν, ένιωσα τον βαθύ έρωτα του Τζέι Γκάτσμπι για την Ντέιζι, που θα του πει «αγάπησα ΚΑΙ εσένα, αυτό δεν είναι αρκετό;», την Ντέιζι που δεν θα στείλει ούτε ένα λουλούδι στην κηδεία του άνδρα που πήρε πάνω του την δική της ευθύνη για το αυτοκινητιστικό δυστύχημα, του άνδρα που –στην πρώτη τους συνάντηση μετά από πέντε χρόνια- θα την περιμένει σε ένα δωμάτιο που ο ίδιος έχει πλημμυρίσει με λουλούδια.

Είδα, επίσης, την έκπληξη του Γκάτσμπι όταν ο αφηγητής –που αποδεικνύεται ο μοναδικός του φίλος και είναι ουσιαστικά ο Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ- του λέει πως δεν θέλει τίποτα σε αντάλλαγμα για τη «χάρη» που του κάνει να καλέσει την Ντέιζι στο σπίτι του, ώστε να την συναντήσει «τυχαία» ο Γκάτσμπι.

Ο γενναιόδωρος Γκάτσμπι εκπλήσσεται από την γενναιοδωρία του φίλου του, μια γενναιοδωρία που μπορεί να δείξει σε έναν άνδρα μόνο ένας άλλος άνδρας που έχει ερωτευτεί και ο ίδιος. Και ο Φιτζέραλντ είχε ερωτευτεί ολοκληρωτικά τη Ζέλντα αν και η ίδια ήταν σχιζοφρενής.

Αυτό, όμως, που δεν είχε διακρίνει ο νεότερος εαυτός μου ήταν πως ο ευγενικός και υπέροχος Γκάτσμπι είχε ξεχάσει την ταπεινή καταγωγή του.

Αυτό ήταν το λάθος του. Αν και είχε πάνω του τα πιο όμορφα στοιχεία που μπορεί να έχει ένας άνθρωπος.

Ο υπέροχος Γκάτσμπι χάθηκε μέσα στην επιθυμία του να κατακτήσει τον κόσμο και ξέχασε από πού ξεκίνησε.

Ο Γκάτσμπι έγινε πλούσιος αλλά ξέχασε πως γεννήθηκε φτωχός. Θέλησε να το ξεχάσει.

Το αποτέλεσμα είναι ο Γκάτσμπι να βρεθεί στο χώμα ξεχασμένος από όλους, εκτός από τον φίλο του τον αφηγητή, και η Ντέιζι, η γυναίκα-τρόπαιο να φύγει με τον άνδρα που γεννήθηκε βαθύπλουτος και την αγόρασε.

Υπέροχε και γενναίε Γκάτσμπι, εγώ μαζί σου θα είμαι πάντα. Σε παραδέχομαι.

Αλλά, old sport, όποιος ξεχνάει από πού έρχεται, δεν ξέρει πού πηγαίνει...

pitsirikos