Την προηγούμενη φορά που είχα έρθει στις Βρυξέλλες «για δουλειές» κι όχι για αναψυχή, ήταν πριν από περίπου δυο χρόνια, πριν καν ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, τότε που ακόμα ο Αντώνης Σαμαράς ύψωνε το ... λάβαρο του αντιμνημονιακού αγώνα.
Τότε, θυμάμαι χαρακτηριστικά έναν αξιόλογο...
...Έλληνα ευρωβουλευτή να μου τονίζει ότι ο χρόνος για την Ελλάδα μοιάζει να τελειώνει κι ένας συνάδερφος του συμπλήρωσε την περιγραφή, λέγοντας μου ότι στους διαδρόμους της Ευρωβουλής «μας φτύνουν». Τότε, το ερώτημα ήταν ένα: πότε θα αποχωρήσει η Ελλάδα από την Ευρωζώνη;
Σήμερα, δυο χρόνια μετά, στις Βρυξέλλες κανείς δεν αναρωτιέται μονάχα αυτό. Το βασικό ερώτημα που κυριαρχεί είναι ένα: θα αντέξει η Ευρωζώνη αυτή την κρίση; Θα συνεχίσει να υπάρχει;
Κανείς δεν υπερασπίζεται πια με θέρμη τις πολιτικές επιλογές...κανενός. Όλοι παραδέχονται ότι η αρχιτεκτονική του ευρώ δημιούργησε σε μεγάλο βαθμό την κρίση, κανείς δεν αντιλέγει στο ότι απαιτείται μια ευρύτερη πολιτική και οικονομική ενοποίηση για να προχωρήσει η Ευρωζώνη ένα βήμα παρακάτω.
Επιχειρώντας να σας μεταφέρω μια πρώτη γεύση των διαφόρων συζητήσεων που γίνονται εδώ, νομίζω ότι βρισκόμαστε έναντι ενός παραδόξου: περίπου όλοι συμφωνούν με όλους αλλά κανείς δεν είναι φοβερά σίγουρος για το τι πρέπει να γίνει ή για το αν αυτό αξίζει τον κόπο.
Η Γερμανία δέχεται τα πυρά όλων αλλά ταυτόχρονα κανείς δεν διστάζει να παραδεχθεί ότι οι μόνοι που διαθέτουν κάποιο σχέδιο για την Ευρώπη, είναι οι...Γερμανοί. Οι υπόλοιποι αγνοούνται, οι Γάλλοι μοιάζουν να τα έχουν χαμένα. Είναι από εκείνες τις φορές που η επινόηση ενός εχθρού δεν αρκεί για να διευκολυνθεί η επίλυση των προβλημάτων.
πηγη parapolitiki.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου