Η Κυριακή του Βαγγέλη Μαρινάκη...

"Για να επιβιώσεις στη θάλασσα χρειάζεται τσαμπουκάς, αλλά και ανθρωπιά"...
kourdistoportocali

Όπως μας πληροφόρησε ο Lykavitos.gr το Σάββατο το απόγευμα ο Πρόεδρος του Ολυμπιακού Βαγγέλης Μαρινάκης γιόρτασε με Κρητικούς μεζέδες τα... προεόρτια για την κατάκτηση του φετινού Πρωταθλήματος σε ταβέρνα της περιοχής Χίλτον που ανήκει σε γνωστό τηλεοπτικό δημοσιογράφο.

Οι καμπάνες της "αθλητικής Κυριακής" της 10ης Μαρτίου θα ηχήσουν χαρμόσυνα για τον Ηρακλειώτη μεγαλομέτοχο του Ολυμπιακού στον οποίο είναι αφιερωμένο το πολύ ενδιαφέρον ρεπορτάζ της εφημερίδας Νέα Κρήτη.

Όταν ο Βαγγέλης Μαρινάκης ανέλαβε τον Ολυμπιακό, οι περισσότεροι Ηρακλειώτες έμαθαν και οι παλιότεροι θυμήθηκαν ότι ο πατέρας του σημερινού μεγαλομετόχου του Ολυμπιακού, ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, γεννήθηκε στο Ηράκλειο στα 1930. Όμως και η μητέρα του, η Ειρήνη Καρακατσάνη, από το Ηράκλειο επίσης κατάγεται, και οι δύο γονείς του όταν αποφάσισαν να ενώσουν τις τύχες τους, σε πείσμα και των οικογενειακών αντιδράσεων, έφυγαν από το Ηράκλειο και "έχτισαν" την οικογένεια και τον προσωπικό τους μύθο στον Πειραιά.
Γόνος οικογένειας με επαγγελματική παράδοση στα χυτήρια και ειδικότερα στις καμπάνες που κατασκευάζονταν για τις εκκλησίες. Η επιχείρηση την εποχή του πατέρα του, παππού του σημερινού μεγαλομετόχου του Ολυμπιακού, κατασκεύαζε καμπάνες που χωρίς υπερβολή κάλυψαν τις περισσότερες εκκλησίες από το ένα άκρο στο άλλο της Κρήτης.
Κατά μία εκδοχή κάποιες εξ αυτών κοσμούν την εκκλησία του Αγίου Μηνά κατευθείαν από τα χυτήρια Μαρινάκη, άλλες εκκλησίες της Σητείας αλλά και του Ρεθύμνου και των Χανίων. Η τέχνη των χυτηρίων Μαρινάκη ήταν τόσο πλέον ονομαστή, που για ένα διάστημα έφτασαν να κάνουν εξαγωγές σε Ιταλία, Γαλλία και Δαλματικές ακτές, με επίκεντρο την Τεργέστη. Για τα χυτήρια αυτά γράφει και ο Καζαντζάκης στον "Ζορμπά".
Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης από τα νεανικά του χρόνια εργαζόταν σε διάφορες δουλειές σε όλη την Κρήτη και, αν στα μέσα της δεκαετίας του ’70 έγινε ένας από τους πιο γνωστούς εφοπλιστές, ο ίδιος στα νεανικά του χρόνια βρέθηκε να δουλεύει ακόμη και εργάτης στο φημισμένο για την εποχή του πυρηνελαιουργείο "ΜΙΝΩΣ" της Ιεράπετρας.
Σε κάθε περίπτωση, παλιοί Ηρακλειώτες ακόμη θυμούνται ότι ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, έχοντας φοιτήσει στη Σχολή Εμπορικού Ναυτικού ως μηχανικός, δούλευε το τμήμα του μηχανουργείου μαζί με τον αδερφό του Θεμιστοκλή, στην ιδιοκτησία του οποίου είχε περάσει το χυτήριο, συνεχίζοντας την οικογενειακή παράδοση.

Το χυτήριο

Το χυτήριο ήταν εγκατεστημένο βόρεια από την εκκλησία του Αγίου Δημητρίου στο κέντρο του Ηρακλείου, στην οδό Λοχαγού Μαρινέλη, λίγο πιο κάτω από το "Βαρελάδικο" του Φαρσάρη. Σήμερα ο χώρος φέρεται να λειτουργεί περιστασιακά ως έκθεση κάποιων από τις καμπάνες που κατασκευάζονταν. Την περίοδο της γερμανικής κατοχής η οικογένεια θα καταστραφεί οικονομικά, αλλά ήδη τα δύο αδέρφια, εμφορούμενα από το κλίμα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, έχουν προσχωρήσει στο ΕΑΜ και στην Αντίσταση.

Ο Μιλτιάδης μάλιστα, πατέρας του σημερινού μεγαλομετόχου του Ολυμπιακού, του Βαγγέλη, θα γίνει και μέλος, λόγω του νεαρού της ηλικίας του, της ΕΠΟΝ, οργάνωσης νέων του ΕΑΜ. Παρότι τα εμφυλιακά πάθη στο Ηράκλειο, όπως και στην Κρήτη γενικότερα, ήταν κατά πολύ ηπιότερα από την υπόλοιπη Ελλάδα, οι διώξεις και οι πιέσεις σε οικογένειες αριστερών φρονημάτων δεν έλειψαν ούτε εδώ, ανάμεσά τους και τα δύο αδέρφια.

Όμως αυτό που ίσως είναι ακόμη πιο άγνωστο είναι πως τα δύο αδέρφια ήταν ακόμη και τις ταραγμένες περιόδους αυτές από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της ποδοσφαιρικής ομάδας του Εργοτέλη, ομάδας που ταυτίστηκε όσο λίγες διαχρονικά με την Αριστερά στην Κρήτη, οδηγώντας δεκαετίες αργότερα τη Χούντα των Συνταγματαρχών να φτάσει μέχρι και τη διάλυσή της.
Παλιοί Εργοτελίτες υποστηρίζουν ότι τα δύο αδέρφια δεν έχαναν ούτε έναν αγώνα του Εργοτέλη, ενώ κάποιοι εξ αυτών υποστηρίζουν πως στο διάστημα 1946-1947 ο Μιλτιάδης Μαρινάκης φόρεσε τη φανέλα του Εργοτέλη σε αγώνες τόσο στο σημερινό στάδιο Ελευθερίας, όσο και στο Μαρτινέγκο, που ήταν και η τελική έδρα του συλλόγου. Κάποιοι τον θυμούνται έφηβο να δίνει το "παρών" και ως θεατής σε δύο-τρεις αναμετρήσεις στο γήπεδο του "Χάνδαξ" το 1945, πριν αυτό "καταληφθεί" από "μαυραγορίτες".
Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι αργότερα ο Μιλτιάδης Μαρινάκης, προοδεύοντας οικονομικά και φτάνοντας στα υψηλότερα σκαλοπάτια του ελληνικού εφοπλιστικού λόμπι, την ιδιαίτερη πατρίδα του δεν την ξέχασε και ανέκτησε ένα πολύ σημαντικό τμήμα μεγάλης ακίνητης περιουσίας, που η οικογένεια είχε χάσει στην Κατοχή, αλλά που πλέον σήμερα διατηρείται στο όνομα του μοναχογιού του και μεγαλομετόχου του Ολυμπιακού, Βαγγέλη Μαρινάκη.
Στα 1958-1959 ο Μιλτιάδης Μαρινάκης φεύγει από το Ηράκλειο, οι δρόμοι με τον αδερφό του επαγγελματικά χωρίζουν και ο ίδιος εγκαθίσταται στον Πειραιά. Με την εμπειρία του χυτηρίου-μηχανουργείου από το Ηράκλειο, θα κάνει αυτό που ξέρει, θα ανοίξει μηχανουργείο και θα επισκευάζει πλοία. Παντρεύεται την Ειρήνη Καρακατσάνη. Σιγά-σιγά θα μπει στην ποντοπόρο ναυτιλία. Το 1967 θα έρθει και το μοναχοπαίδι του Μιλτιάδη και της Ειρήνης, ο Βαγγέλης.
Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης ασχολήθηκε και με την πολιτική, στην ουσία προοριζόταν, μετά την εκλογή του Ανδρέα Ανδριανόπουλου ως δημάρχου Πειραιά το 1986, ως ο άνθρωπος που θα τον αντικαθιστούσε στη Βουλή, αφού πολιτικά είχε συνδεθεί με το συμπατριώτη του Χανιώτη πολιτικό Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που το 1984 είχε αναλάβει την προεδρία της Ν.Δ. Η πρώτη φορά που εξελέγη βουλευτής ήταν το 1985. Συμμετείχε στη Βουλή όταν σχηματίστηκε η κυβέρνηση Τζαννετάκη. Πολιτεύτηκε με τη Νέα Δημοκρατία και ήταν προσωπικός φίλος του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη. Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης εξελέγη βουλευτής Πειραιά και Νήσων το Νοέμβριο του 1989.
Διετέλεσε για αρκετά χρόνια γενικός αρχηγός του ποδοσφαιρικού τμήματος του Ολυμπιακού. Το 1979 μετείχε στην ομάδα των εφοπλιστών, με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά, που ίδρυσαν την ΠΑΕ με τη δημιουργία του επαγγελματικού ποδοσφαίρου στην Ελλάδα. Ο Βαγγέλης Μαρινάκης δεν είναι κανένας όψιμος οπαδός του Ολυμπιακού.
Ίσα-ίσα που η οικογένειά του έχει τη δική της ιστορία στον πειραϊκό σύλλογο. Ο πατέρας του Μιλτιάδης, από το Ηράκλειο, όπως είπαμε, ήταν μεταξύ των 11 εφοπλιστών που στα πρώτα χρόνια του επαγγελματικού ποδοσφαίρου αγόρασαν και δημιούργησαν την ΠΑΕ Ολυμπιακός με πρόεδρο τον Σταύρο Νταϊφά. Διετέλεσε μάλιστα και γενικός αρχηγός των «ερυθρόλευκων», ενώ την εποχή του Νίκου Γουλανδρή ασχολήθηκε και με το πόλο ως έφορος. Αυτό που ελάχιστοι ίσως θυμούνται είναι πως από εκείνη την 11άδα των εφοπλιστών ο Μιλτιάδης Μαρινάκης και ο Νίκος Ευθυμίου ήταν οι μοναδικοί οι οποίοι αρνήθηκαν να πουλήσουν τις μετοχές τους στον Γιώργο Κοσκωτά!
Όταν πέθανε ο Μιλτιάδης Μαρινάκης σε ηλικία 70 ετών το 2000, η εταιρεία του αριθμούσε 8 πλοία. Σήμερα, η Capital Ship Μanagement, με το γιο του Βαγγέλη στο τιμόνι, διαθέτει στόλο 28 πλοίων, εκ των οποίων τα 26 είναι δεξαμενόπλοια, ενώ η Capital Ρroduct Ρartners αριθμεί 18 δεξαμενόπλοια. Όλα τα δεξαμενόπλοια της Capital Ρroduct Ρartners είναι ναυλωμένα με συμβόλαια από παγκόσμιους πετρελαϊκούς κολοσσούς, όπως η ΒΡ και η Shell. Όλα αυτά σήμερα μπορεί να έχουν μικρή σημασία, όμως μπορεί να εξηγούν και εν μέρει τη στάση του σημερινού προέδρου του Εργοτέλη Απόστολου Παπουτσάκη να ταυτιστεί με το μεγαλομέτοχο του Ολυμπιακού Βαγγέλη Μαρινάκη στην επιλογή του προσώπου για την ηγεσία στη Super League, ιδίως αν ισχύει η πληροφορία ότι λίγο πριν την ψηφοφορία, αυτή τη σχέση του Μιλτιάδη Μαρινάκη με τον Εργοτέλη υπενθύμισε ο γιος του Βαγγέλης στο σημερινό πρόεδρο της κιτρινόμαυρης ΠΑΕ της Κρήτης.
Κάπου εκεί ξεκινάει και η όμορφη ρότα της προσωπικής του ζωής και ανέλιξης. Ένας βέρος Ηρακλειώτης από το Ατσαλένιο ανεβαίνει σκαλί-σκαλί την εφοπλιστική κορυφή και συνάμα συνδέει την πορεία του με την ιστορική ομάδα του Πειραιά, για να φτάσουμε στις μέρες μας ο Ηρακλειώτης στην καταγωγή γιος του να είναι το «μεγάλο αφεντικό» του Ολυμπιακού. Όπως σημειώνει η διαδικτυακή σελίδα «Gazzetta.gr» και αναδημοσιεύουμε: «Ο Μιλτιάδης Μαρινάκης εμπνέει σεβασμό και εισπράττει την αγάπη φίλων και απλών ανθρώπων στον Πειραιά. Είναι απλός, μπεσαλής - κιμπάρης λένε όσοι τον έζησαν από κοντά - και βοηθάει, χωρίς να το διατυμπανίζει, όσους έχουν ανάγκη.

Το 1979, όταν μετά την αποχώρηση του Γουλανδρή παίρνουν τον Ολυμπιακό οι εφοπλιστές (Μαρινάκης, Νταϊφάς, Χανδρής, Χατζηιωάννου, Νομικός, Γουρδομιχάλης κ.ά.), ο Μιλτιάδης πρωτοστατεί στην κίνηση στήριξης της ομάδας. Το σχήμα είναι πολυμετοχικό και ο Μιλτιάδης αναλαμβάνει γενικός αρχηγός της ομάδας. Έχει και μάτι σκάουτερ. Έχει ήδη ανακαλύψει τον Νίκο Βαμβακούλα - που έπαιζε στην ομάδα του Λαυρίου - και τον κάνει δώρο στην ομάδα. Το 1981, στο πρώτο ματς του πρωταθλήματος, με προπονητή τον Παναγούλια, ο κόουτς αποφασίζει να χρησιμοποιήσει ως βασικό τερματοφύλακα τον Νίκο Σαργκάνη, που είχε έρθει στον Ολυμπιακό με μεταγραφή το ίδιο καλοκαίρι.
Ο τότε βασικός τερματοφύλακας Χρήστος Αρβανίτης αντιδρά και γκρινιάζει αρνούμενος να δεχτεί την απόφαση του Παναγούλια. Ο Μιλτιάδης αρχίζει να εκνευρίζεται και κάποια στιγμή τον πιέζει με το χέρι για να τον καθίσει στην καρέκλα στο λόμπι του ξενοδοχείου που βρίσκεται η ομάδα. Από την πίεση σπάει η καρέκλα και ο Αρβανίτης πέφτει στο πάτωμα. Ο Αρβανίτης κάνει τον τραυματισμένο για να μην κάτσει στον πάγκο. Για να διασκεδάσει ο Μιλτιάδης την ανησυχία του Παναγούλια, που φοβάται ότι αν δεν πάει καλά ο Σαργκάνης δε θα έχει πλέον αλλαγή, του λέει: «Μη φοβάσαι! Αν χρειαστεί να τον βγάλεις θα βάλουμε τερματοφύλακα τον Βαμβακούλα». Δε χρειάστηκε. Ο Σαργκάνης σκίζει από το πρώτο ματς και καθιερώνεται στην ομάδα!».

Η εταιρεία

«Στις αρχές της δεκαετίας του '70, η ναυτιλιακή εταιρεία με την επωνυμία Vanimar θα αποκτήσει το πρώτο της πλοίο. Όταν ο Μιλτιάδης θα έφευγε από τη ζωή το 2000 η εταιρεία θα αριθμούσε οκτώ πλοία... Ο Μιλτιάδης, ήδη εφοπλιστής από τη δεκαετία του ‘70, πιστεύει στη δημόσια εκπαίδευση και στέλνει το μοναχογιό του (και μοναχοπαίδι) στο δημόσιο σχολείο. Το κάνει και για έναν επιπλέον λόγο: θεωρεί ότι ο γιος του, τον οποίο προετοιμάζει μεθοδικά για να τον διαδεχτεί κάποτε στις επιχειρήσεις του, θα πρέπει να μάθει τη ζωή "και από την καλή και από την ανάποδη". Πιστεύει δηλαδή ότι τα ακριβά και "αποστειρωμένα" ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν σαν φυτώρια αναπαραγωγής της καλής κοινωνίας, χάνοντας την πραγματική ζωή. Και η ζωή στη ναυτιλία είναι οπωσδήποτε πιο σύνθετη και κυρίως πιο απρόβλεπτη. Για να επιβιώσεις στη θάλασσα χρειάζεται τσαμπουκάς, αλλά και ανθρωπιά».