«Εκ παιδείας άρξασθαι» ...

Στάθης

«Θα ξανάρθουμε και η Γη θα τρέμει» έλεγε ο Γκαίμπελς λίγο πριν αυτοκτονήσει κι αφού είχε κάνει συντρίμμι τη μάνα του Γερμανία.
«Ερχόμαστε κι είμαστε χιλιάδες» κραυγάζει σήμερα η Χρυσή Αυγή, μιμούμενη το...

στιλ του ναζιστή μέντορά της. Διότι μπορεί η Χρυσή Αυγή να ντρέπεται να ομολογήσει ότι είναι ναζιστική, αλλά η χαρά της που είναι ναζιστική δεν την αφήνει να κρυφτεί.
Τώρα οι ιδεολογικοί επίγονοι του Χίτλερ, οι πολιτικοί επίγονοι των δωσίλογων και οι εξ αίματος (!!) κάργα απόγονοι των αρχαίων Ελλήνων θέλουν να μάθουν στα παιδάκια ιστορία.
Για την οικονομία της συζήτησης, ας δεχθούμε ότι δεν πρόκειται για παιδομάζωμα αλλά για κρυφό σχολειό. Τι ιστορία μπορούν να μάθουν στα παιδάκια οι φασίστες;
Από την ιστορία ο φασισμός και ο ναζισμός αναζήτησαν τον μύθο. Τον μύθο που θα μπορούσε να δικαιώσει τον αμοραλισμό των διανοουμένων τους και να εδραιώσει τον φανατισμό των οπαδών τους.
Ανήθικοι οι ίδιοι (διότι οι φασίστες «απελευθερώνουν» ως «υπεράνθρωποι» τον εαυτόν τους από κάθε συμβατική υποχρέωση προς τους συνανθρώπους τους - τους, εν πολλοίς, «υπανθρώπους»), ανήθικοι λοιπόν οι ίδιοι, ηθικοποιούν την ιστορία, εξιδανικεύουν κατά το δοκούν κι επιλέγουν - λες και η ιστορία αποτελείται από μεζέδες που μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν.
Κι έτσι απ' την ιστορία δεν καταλαβαίνουν τίποτα, άλλωστε αν καταλάβαιναν δεν θα ήταν φασίστες.
Οι φασίστες και οι ναζί απλώς πουλάνε ιστορία. Πάλι σε δύο επίπεδα. Η μεν φασιστική ελίτ απολαμβάνει, μυστικιστική καθώς είναι, τη μεταφυσική προσέγγιση της ιστορίας, λες και η ιστορία είναι «αφήγηση», οι δε οπαδοί, πάλι μέσω της μεταφυσικής, παρηγορούν με το ψεύδος το αίσθημα αδικίας που τους προκαλούν κυρίως οι ταξικές αντιθέσεις, όταν δεν μπορούν να τις κατανοήσουν. Κι έτσι ο μύθος γίνεται το όπιο του απόκληρου, του περιθωριοποιημένου, του παρία, του λούμπεν.
Αντί η ιστορία ως γνώση, άρα ως όπλο, να δίνει πολιτική υπόσταση σε αυτούς που το σύστημα περιθωριοποιεί κι εκμεταλλεύεται, τους πασάρει (πάλι το σύστημα) στη θέση της τον μύθο και τους χειραγωγεί όπως θέλει.
Εξ ου και η σύγχυση των εννοιών που διαπερνά τα φασιστικά μορφώματα, όπως ανάμεσα στον πατριωτισμό και τον εθνικισμό ή το εθνικό και το εθνικιστικό ή το έθνος και τη φυλή.
«Ολβιος όστις της ιστορίης έσχεν μάθησιν», αντιμετωπίζει τα πράγματα φιλοσοφημένα, αντιθέτως οι φασίστες εξακοντίζουν αφορισμούς, αρές και κατάρες, εξιδανικεύσεις και ονειδισμούς. Εξ ου και ο φανατισμός τους. Ο φανατισμός του κατατρεγμένου (εις ό,τι αφορά τα λαϊκά στρώματα και τους οπαδούς) καθώς και του διώκτη (εις ό,τι αφορά την ελίτ, συχνά αστική, του φασισμού).
Η σοφία της ιστορίας για όσους την αντιλαμβάνονται επιλεκτικώς γίνεται δοκησισοφία, δίνοντας έτσι την ευκολία στον στρεψία που παράγεται απ' αυτήν να έχει για κάθε ένα ερώτημα δέκα (και αλληλοσυγκρουόμενες) απαντήσεις. Για αυτό και τους «Χρυσαυγίτες» δεν τους «πιάνεις πουθενά», δεν χρειάζεται να αποδείξουν τίποτε, έχουν τη «δική τους αλήθεια» ακριβώς όπως οι αποδομιστές - οι μεγάλοι τους (τάχα) εχθροί, οι κήνσορες της «αλήθειας του άλλου».
Προέρχονται και οι δύο, εθνικιστές και εθνομηδενιστές, από την ίδια μήτρα: την αλήθεια άνευ της αποδείξεώς της. Κι έτσι η αμάθεια του ενός, φέρ' ειπείν της ένδοξης Ρεπούση, γίνεται το άλλοθι της αμάθειας του άλλου.
Ιδιαιτέρως απ' την ελληνική ιστορία (για να μην πούμε για τα ελληνικά γράμματα) οι φασίστες δεν καταλαβαίνουν γρυ. Αν το μεγαλύτερο επίτευγμα του ελληνισμού ήταν (ή ίσως και να είναι) ο οικουμενισμός του, οι φασίστες απ' αυτόν καταλαβαίνουν στενόκαρδα και μισάνθρωπα τα σύνορα και την ξενοφοβία (πρώτο βήμα προς την ξενηλασία).
Αν η πεμπτουσία των ελληνικών γραμμάτων είναι ο ανθρωπισμός, απ' αυτόν οι Χρυσαυγίτες καταλαβαίνουν ότι το Πακιστανό είναι υπάνθρωπο, για δάρσιμο και γδάρσιμο.
Ποια αγάπη στην πατρίδα μπορούν να διδάξουν στα παιδιά αυτοί που μισούν την αγάπη στους ανθρώπους;
Ή μήπως η ανθρωπιά είναι θέμα αίματος; τι πάει να πει «αίμα και τιμή Χρυσή Αυγή»; να προδίδει ο γιατρός τον Ιπποκράτη και να μη φροντίζει τον ασθενή, αν δεν έχει ελληνικό αίμα;
Και τι είναι το ελληνικό αίμα; ρέζους αρνητικό ή ρέζους θετικό; Και πόσο ελληνικό αίμα ρέει στις φλέβες του κ. Κασιδιάρη, φέρ' ειπείν, όταν το ίδιο του το όνομα προέρχεται απ' το κράνος στα λατινικά που φορούσαν ρωμανόφωνοι μισθοφόροι και Σλάβοι φοιδεράτοι στα βυζαντινά χρόνια;
Αλλά για τον φασισμό ο μύθος αρκεί, η ιστορία (που θέλουν να διδάξουν, τρομάρα τους) περισσεύει. Για παράδειγμα, οι φασίστες στη θυσία του Λεωνίδα και των 300 βλέπουν τον ηρωισμό (μάλιστα των «υπερανθρώπων») κι όχι την υποταγή στους Νόμους της πατρίδας τους - πράγμα που είναι μεγαλύτερος ηρωισμός. Για αυτό, άλλωστε, σήμερα ο κάθε τραμπούκος θέλει να υποκαθιστά το κράτος, να καλύπτει το «κενό» που αφήνει.
Αλλά, αν υπάρχει η υπεράσπιση των νόμων (Λεωνίδας), υπάρχει και η καθαίρεσή τους (Αντιγόνη) - ψιλά γράμματα για τους φασίστες, που επιλέγουν κάθε φορά τις συμπεριφορές και όχι τις αιτίες που τις δημιουργούν. Για αυτό και δεν αντιλαμβάνονται την ταξική πάλη ως σύγκρουση της αστικής τάξης με την εργατική τάξη, αλλά ως διαταραχή του «νόμου και της τάξης», η οποία πρέπει να αποκαθίσταται, εν τέλει προς όφελος της αστικής τάξης, όπως η πορεία του Μουσολίνι και του Χίτλερ απέδειξαν. Οίτινες διέπρεψαν ως ραβδούχα (φάτσιο) μαντρόσκυλα του Γκρουπ, της Ζήμενς κι όλων όσοι έκαναν και κάνουν κουμάντο στον κόσμο.
Μιλούν για την ελληνική ιστορία οι φασίστες και «πίνουν νερό» στο όνομα προσώπων όπως ο Μεγαλέξανδρος. «Πίνει νερό» και ο ρατσισμός τους στο όνομα των 10.000 μεικτών γάμων που τέλεσε ο γιος του Φιλίππου ανάμεσα σε Μακεδόνες και Περσίδες για να θεμελιώσει έναν κόσμο που δεν θα βασιζόταν πλέον στην καταγωγή, αλλά στους νόμους;
Τι ιστορία θα διδάξουν στα παιδάκια οι ανιστόρητοι; Τι θα τους λένε; «Blut und Ehre» - «Αίμα και Τιμή», όπως λένε οι νεοναζί, μιμούμενοι τους ναζί; ή μήπως ούτε αυτό το έλεγαν οι ναζί; Ποιοι το έλεγαν; οι Ουρσουλίνες του Αλδεβαράν ή οι Ελ του Αλφα Κενταύρου;
Δεν είναι για τέτοια γράμματα τα παιδιά, ούτε από ραγιάδες, ούτε από γενίτσαρους. Δεν είναι η πατρίδα για μαγάρισμα από πατριδοκάπηλους, ρατσιστές και ανιστόρητους.
Ούτε είναι ο αφρός του λαού για να διαπαιδαγωγείται εξ απαλών ονύχων πώς να βαράει γυναίκες, όπως ο κ. Κασιδιάρης. Ή να δέρνει αλλοδαπούς, να μισεί τους μουσουλμάνους όπως μισούσαν οι ναζί τους Εβραίους, να φοβάται τους άλλους ανθρώπους και να εθίζεται σε έναν μιλιταρισμό επιπέδου «εγέρθητου» και γκάου.

«Την δε προς αρετήν εκ παίδων παιδείαν», παιδεία είναι η διαπαιδαγώγηση προς την αρετή απ' τα παιδικά χρόνια, έλεγε ο Πλάτων κι όχι η εκπαίδευση στον ρατσισμό, τον εθνικισμό και την υποταγή στους φύρερ πάσης φύσεως.