Σε πόσα «πρέπει» πρέπει να χωρέσεις...

Αυτοκριτική σε 366 λέξεις...

Στο καθημερινό σοκ που ο καθένας μας υφίσταται παρακολουθώντας τη βίαιη επίθεση λόγων και μέτρων, έρχεται δυναμικά η αναγκαιότητα επανατοποθέτησης προτεραιοτήτων, αξιών, αναγκών και σχέσεων.

Στον...

καταιγισμό αποφασίζεις ποιοι πρέπει να είναι αντάμα και προς ποιο προορισμό.

Ποιοι σε αντέχουν και ποιους αντέχεις.

Ποιους αγαπάς και ποιοι θα ήθελες να σε αγαπούν.

Σε πόσα «πρέπει» πρέπει να χωρέσεις.

Στην κρίση καλείσαι -καλούμαστε- να επιλέξεις όχι μόνο στρατόπεδο, αλλά στάση και θέση που θα καθορίσει την ποιότητα και τον προσανατολισμό του νέου περιβάλλοντος.

Μάθαμε να μιλάμε χωρίς να ακούμε, να ζητάμε χωρίς να δίνουμε, να ασκούμε σκληρή κριτική χωρίς αυτοκριτική.

Μερικές φορές νιώθω ότι οι ιδεολογικές προσεγγίσεις ήταν εξ αποστάσεως και εκ του ασφαλούς. Με μια άμετρα εγωιστική θέση ισχύος από μερικά βιβλία που διαβάσαμε ή ακόμα και από τις νεανικές διαδρομές σε οργανώσεις που κουτσά στραβά μάς «έμαθαν» να αποκωδικοποιούμε πιο εύκολα γεγονότα και καταστάσεις.

Είμαστε πολύ θυμωμένοι με αυτούς που δεν κατάλαβαν ή καθυστέρησαν να καταλάβουν. Είμαστε συχνά περισσότερο θυμωμένοι με τους αδύναμους κρίκους του συμβιβασμού, αντί για τους πραγματικά ένοχους.

Το συμφέρον έπαιζε ρόλο προεπιλογής των ανθρώπων που είχαμε κοντά μας, ενώ το «θέλω» περιοριζόταν ηττημένο στις παρυφές του γραφικού. Η πολιτική του άθλιου παρόντος μάς έβαλε ξεκάθαρα στον δικό της στενό χώρο, σε μια αντιπαράθεση κενού.

Οι υπεύθυνοι τοποθετούνται…

Οι χαμένοι αλληλοσπαράσσονται…

Σε μια πόλη όπου οι άνθρωποι κυκλοφορούν εδώ και καιρό με σκυμμένο κεφάλι.

Από την ήττα…

Ισως από ντροπή…

Ισως για να μην βλέπουν τα πρεζάκια που αργοσβήνουν…

Τους άστεγους που κρυώνουν…

Τους φασίστες που χτυπούν…

Τους αστυνόμους που παρατηρούν…

Την ουρά των ανέργων που μεγαλώνει και ίσως ξαφνικά φωνάξει το όνομά σου…

Θαρρώ ότι σε μια τέτοια απόφαση ζωής, μόνος δεν μπορείς να πας.

Αξίζει να αρχίσεις πάλι να μοιράζεσαι τα μικρά «θέλω», αλλά και τα μεγάλα όνειρα που θα χωρούν πολλούς, τους περισσότερους.

Για να αρχίσει πάλι ο χορός που σταμάτησε ξαφνικά στο μεσοδιάστημα της εφηβείας με την «ωριμότητα».

Εκεί που το «εγώ» προσπαθούσε να συναντήσει το «εμείς».

Και ο καθένας, πριν πάει στη συνάντηση, στο συμπόσιο της γιορτής, οφείλει να έχει ξεκαθαρίσει, πριν απαιτήσει τις αλλαγές στη στάση του άλλου.

Αλλάζω για να τα αλλάξω όλα…

Ηταν απλά μια μικρή προσπάθεια αυτοκριτικής σε 366 λέξεις.



Κώστας Αρβανίτης