Βία και τρομοκρατία...

"Ας αναρωτηθούμε γιατί είναι τάχα περισσότερο συγκλονιστικός ο τραυματισμός κάποιου σε μια βομβιστική ενέργεια από ό,τι η αυτοκτονία (κοντά πέντε χιλιάδες φτάνουν οι αυτόχειρες στην Ελλάδα) ενός απελπισμένου... "

Νίκος Β. Αποστόλου

Η βία και η τρομοκρατία, όπως κι αν εκφράζονται και κάτω από οποιαδήποτε δικαιολογία κι αν παρουσιάζονται, τροφοδοτούν την κοινωνική ανασφάλεια και...

προκαλούν έντονο ψυχικό άλγος. Οι πυροβολισμοί κατά των γραφείων της Νέας Δημοκρατίας, η κατάληψη της βίλας Αμαλίας και η έκρηξη του μηχανισμού στο Athens Mall είναι μερικά από τα βίαια γεγονότα που συνέβησαν πρόσφατα στην Αθήνα. Θα μπορούσε να αναφέρεται κάποιος για πολύ σε τέτοια περιστατικά, που εστιάζουν στον εντυπωσιακό χαρακτήρα των γεγονότων και τροφοδοτούν την ειδησεογραφία, προκαλώντας στον κόσμο μια πρόσκαιρη λήθη της επιβαρημένης καθημερινότητας,



Σε περιπτώσεις σαν τις παραπάνω πολιτικοί και μέσα ξεσηκώνονται και στιγματίζουν τα περιστατικά με τυποποιημένες φράσεις όπως: η βία δεν θα περάσει, η δημοκρατία θα νικήσει, η βία και η τρομοκρατία δεν πτοούν τη δημοκρατία, δεν υπάρχει καλή και κακή βία και άλλα παρεμφερή, χιλιοειπωμένα και βαρετά.



Υποθέτω πως κάθε νουνεχής άνθρωπος καταδικάζει αυτά τα βίαια και τρομοκρατικά γεγονότα. Η Ιστορία άλλωστε έχει δείξει ότι μεμονωμένες ενέργειες όπως αυτές που προαναφέρθηκαν, δεν έφεραν τα αποτελέσματα που ανέμεναν οι εμπνευστές τους σε άλλες χώρες όπου έδρασε το αντάρτικο πόλεων (Ιταλία, Γερμανία κ.α.). Ομως υπάρχουν και κάποια άλλα φαινόμενα, που ναι μεν δεν προκαλούν εντύπωση και ντόρο, όπως είναι μια έκρηξη σε δημόσιο χώρο, είναι όμως εξόχως βίαια, προκαλούν τον τρόμο, είναι βάρβαρα και ιδιαίτερα επιβαρυντικά για το κοινωνικό σύνολο και κυρίως χαίρουν – αλίμονο – της απόλυτης κρατικής νομιμότητας.



Ας αναρωτηθούμε γιατί είναι τάχα περισσότερο συγκλονιστικός ο τραυματισμός κάποιου σε μια βομβιστική ενέργεια από ό,τι η αυτοκτονία (κοντά πέντε χιλιάδες φτάνουν οι αυτόχειρες στην Ελλάδα) ενός απελπισμένου, που αδυνατεί να πληρώσει τα χαράτσια και τα δάνεια, που κάποτε η πολιτεία τον έσπρωχνε να παίρνει; Γιατί στην πρώτη περίπτωση ξεσηκώνεται το πολιτικό κατεστημένο και οι υποστηρικτές του (πλείστα των ηλεκτρονικών και έντυπων ΜΜΕ), ενώ στις άλλες περιπτώσεις σφυρίζουν αδιάφορα;



Οι απολύσεις των εργαζομένων από τη δουλειά τους δεν είναι μια τρομοκρατική και βίαιη ενέργεια; Δεν προκαλείται μετά από μια τέτοια εξέλιξη τρόμος σ΄αυτούς και στις οικογένειές τους; Δεν τους παραλύει η προοπτική και η αγωνία να μην έχουν τα προς το ζην απαραίτητα; Δε λύνονται τα γόνατα του άνεργου γονιού, όταν τον ειδοποιούν από το σχολείο ότι το παιδί του λιποθύμησε από την πείνα;



Δεν πιάνει τρέλα αυτόν που έχει μια μικρή ακίνητη περιουσία, που ουδέν εισόδημα του αποφέρει, αλλά την ίδια στιγμή καλείται να πληρώσει φόρο γι” αυτήν; Από πότε αλήθεια η κατοχή ενός ακινήτου γεννά αυτομάτως εισόδημα; Τι σόι κτηνώδης και παρανοϊκός τσαμπουκάς διακατέχει αυτούς που βγάζουν τέτοιους φετφάδες, τρομοκρατώντας τον κάθε φουκαρά, που πολλές φορές αναγκάζεται με πόνο ψυχής να πουλάει μπιρ παρά το ακίνητο, προκειμένου να γλιτώσει από τα νύχια των ανεγκέφαλων που πειραματίζονται ξεδιάντροπα στις πλάτες όλων;



Κι ύστερα δεν είναι βίαιο να στερείται ο συνταξιούχος τη σύνταξή του; Και δεν είναι εφιαλτικό και απάνθρωπο να μη μπορεί να προμηθευτεί ο βαριά άρρωστος τα φάρμακά του; Ο άνθρωπος αυτός δεν διαλύεται ψυχικά όταν συνειδητοποιεί ότι, ενώ η ζωή του παίζεται κορόνα γράμματα, αυτός δεν μπορεί να προστρέξει πουθενά για να βοηθηθεί εξαιτίας της ανήθικης πολιτικής των υπευθύνων; Γιατί δεν προβάλλονται και γιατί δεν καταγγέλλονται αυτές οι μορφές βίας και τρομοκρατίας; Και –κυρίως– γιατί δεν διώκονται και δεν οδηγούνται στον εισαγγελέα οι υπεύθυνοι, όπως –ορθώς– θα συνέβαινε με όσους βάζουν βόμβες και χτυπούν τυφλά;



Αραγε οι βόμβες στο Mall και οι πυροβολισμοί στα γραφεία τής Ν.Δ. επιβαρύνουν πιο πολύ την κοινωνία από ό,τι η ανικανότητα όσων μας κυβερνούν, που με την πολιτική τους στεγνώνουν την ελπίδα; Τι μέλλον θα μας ξημερώσει άραγε, όταν ουδεμία διορθωτική κίνηση γίνεται, ακόμα και για όσα οι πάτρωνες των κυβερνώντων (ΔΝΤ, Ευρωπαϊκή Τράπεζα και Κομισιόν) δηλώνουν ότι έχουν κάνει λάθος σε βάρος μας;



Πού θα μας οδηγήσει αυτή η άθλια τακτική τους; Ας προσέχαμε τι ψηφίζαμε, θα μας έλεγε ένας εξωτερικός παρατηρητής.



Και θα είχε δίκιο.



Εφημερίδα των Συντακτών