Με τις υγείες μας...

Εξ όσων ενθυμούμαι, ο Διόνυσος έπινε το κρασί και γινόταν ντίρλα, όχι η Αθηνά - παρά ταύτα, το σχέδιο «Αθηνά» του υπουργείου Παιδείας, εις ό,τι αφορά (και) τον...

οίνο ου μην και την οινοποίηση, «βαδίζει και παραμιλά», αλλοιώς τέτοιες ανοησίες δεν δικαιολογούνται, παρά μόνον αν αποδοθούν εις μέθην τινά και κρασοκατάνυξη με τον οίνον άκρατον και τη δίψα για το δώρο αυτό των θεών ακράτητη.
Ας πάρουμε τα πράγματα απ' την αρχή. Στην απίθανη αυτή χώρα που καλείται ακόμα Ελλάς, έστω και με τον απαξιωτικό τρόπο των Φράγκων: «δεν είμαστε Ελλάδα», το υπουργείο Παιδείας, όπου, όπως πλειστάκις έχει αποδεχθεί, συνωστίζεται πλήθος καρεκλοκενταύρων, γραφειοκρατών και άμουσων, απεφάσισε και διέταξε την κατάργηση του Τμήματος Οινολογίας και Τεχνολογίας Ποτών του ΤΕΙ Αθήνας και την απορρόφησή του στο Τμήμα Τεχνολογίας Τροφίμων.
Με το διάταγμα αυτό, στην πραγματικότητα ο υπουργός Παιδείας κ. Κώστας Αρβανιτόπουλος καταργεί την ανώτατη οινολογική εκπαίδευση στην Ελλάδα!
Γιατί;
Το επιχείρημα από πλευράς υπουργείου ότι η Σχολή αυτή είναι υπερεξειδικευμένη δεν θα έπρεπε να συνιστά λόγω κατάργησης, αλλά αντιθέτως ενίσχυσης.
Προσέτι, το γνωστικό αντικείμενο του Τμήματος που καταργείται, αμπελουργία, οινολογία, αποσταγματοποιία, ζυθοποιία και τεχνολογία ποτών, χλωμιάζει, χάνεται κι εξαερώνεται μέσα σε ένα Τμήμα με τελείως διαφορετικό γνωστικό αντικείμενο γενικώς περί τροφίμων...
Τρίτον, στα τριάντα χρόνια που έχει λειτουργήσει το Τμήμα Οινολογίας, έχει αποσπάσει διεθνείς πιστοποιημένες διακρίσεις, έχει παράξει επιστήμονες που, ώς την εποχή του, δεν διέθετε η χώρα, κι έχει φανεί πολύτιμος αρωγός στην προσπάθεια των οινοποιών για την ανάπτυξη του φερώνυμου κλάδου.
Τι συμβαίνει λοιπόν; «πάλι τον καύκον έπιες, πάλιν τον νουν απώλεσας;» θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς το υπουργείο, «πάλι τα 'πιες, πάλι τα 'χασες;», αν δεν είχαν ρωτήσει το ίδιο οι Πράσινοι τον Αυτοκράτορα Φωκά στον Ιππόδρομο, με αποτέλεσμα ώς το τέλος της ημέρας τρεις χιλιάδες πράσινες ψυχές να εκδημήσουν σφαγμένες. Τώρα σφάζεται η επιστήμη της οινοποίησης στη χώρα.
Γιατί;
Παρά τις δυσκολίες και τη δυσπραγία στην οποία έχει περιέλθει η Ελλάδα (με ευθύνη εκείνων που τώρα καταργούν τη σχολή οινοποίησης), παραμένει 12η διεθνώς στην παραγωγή κρασιού.
Μόνον το 2012 η οινική μας παραγωγή συνέλεξε περισσότερα από 300 διεθνή βραβεία και διακρίσεις, ενώ η χώρα διαθέτει 680 οινοποιεία και 40 συνεταιρισμούς. Πολλές και καλές ετικέτες εξάγονται και μεταφέρουν το όνομα, το άρωμα και το αίμα της ελληνικής γης στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, σ' όλην την οικουμένη.
Κι όλα αυτά με αφάνταστες δυσκολίες, με την κρατική γραφειοκρατία απέναντι, με το τραπεζικό σύστημα να μην υποστηρίζει τις παραγωγικές προσπάθειες - κι όμως το θαύμα να γίνεται βασισμένο κυρίως (ή μάλλον μόνον) στο μεράκι και τον έρωτα αμπελουργών, γεωπόνων, οινολόγων, οινοποιών - ένας ολόκληρος μικρός μέγας κόσμος. Κι έρχεται τώρα το σχέδιο «Αθηνά» (τρομάρα μας) να του αφαιρέσει άσοφα την επιστημονική υποδομή.
Γιατί;
Ολοι ξέρουν ότι στην Ελλάδα η πρώτη ύλη, η άμπελος, είναι άριστη. Υπάρχουν γηγενείς, αλλά και φερτές ποικιλίες που εδώ ανθούν, απροσμάχητες κατά την ποιότητα και τις δυνατότητές τους.
Υστερούμε ακόμα στην αξιοποίηση αυτού του όντως χρυσού, κατά την οινοποίηση για ιστορικούς λόγους. Στη νεότερη Ελλάδα, λόγω της τουρκοκρατίας, το κρασί έμενε κυρίως στα βαρέλια, δεν έφθανε στα μπουκάλια, όπως στη Γαλλία ή την Ιταλία, ώστε η επιλογή να ωθήσει την οινοποίηση σε τέχνη κι ύστερα σε επιστήμη.
Τώρα, όμως, τα τελευταία χρόνια, με πολλούς Ελληνες οινολόγους σπουδασμένους στην Εσπερία να φέρνουν τα φώτα της και της γνώσεις της οίκαδε, η οινοποίηση στη χώρα μας έχει κάνει άλματα! Γιατί λοιπόν το κράτος έρχεται να κόψει εκ νέου τα πόδια στην ελληνική οινοποίηση; Οι αρχαίοι και οι βυζαντινοί οινοποιούσαν τα αμπέλια, το βάρος τους σε χρυσάφι, γιατί τώρα που σε δέκα - είκοσι χρόνια θα μπορούσε να συμβεί το ίδιο, έρχονται τα ανδρείκελα της τρόικας να ανακόψουν την καλή εξέλιξη; Αυτό εννοούν ανάπτυξη; αυτό εννοούν παραγωγικότητα;
Απ' όταν, όπως τραγουδούν οι μύθοι, έφερε ο Ηρακλής την άμπελο απ' τη Φρυγία και τη φύτεψε παρά τον Αλφειό στην Ηλεία, ο τόπος αυτός, όπως όλοι οι τόποι άλλωστε, τα έχει δει όλα! Ηρωες και μαλάκες, αγίους και προδότες, δόξα και καταισχύνη. Ητανε να το δούμε κι αυτό, μια μεταρρύθμιση (που είναι μεταρρύθμιση όσον εκσυγχρονισμός ήταν ο «εκσυγχρονισμός») με το όνομα της θεάς της σοφίας να κάνει άλλη μια ανοησία (αν δεν είναι έγκλημα). Ομως, ο τρώσας και ιάσεται. Κι αν δεν διορθώσει το κακό ο κ. Αρβανιτόπουλος, θα το διορθώσει άλλος. Το καλό και το ωφέλιμο θα βρει τον δρόμο του, το ερώτημα όμως ποιος πάει να ωφεληθεί με το κακό και το ανώφελο θα παραμείνει, ώσπου να απαντηθεί.
Και θα απαντηθεί. Και αυτό.

ΥΓ.: Καλλιεργούσα κι εγώ για δώδεκα χρόνια ένα αμπέλι και γνωρίζω από πρώτο χέρι τα βάσανα, τις χάρες και τις χαρές του αθλήματος. Αναγκάστηκα να το ξεριζώσω (ευτυχώς στη θέση του έβαλα καστανίτσες), αλλά την αμαρτία της πράξης μου την παραδίδω (και την αποδίδω) στους καρεκλοκένταυρους των Δυνατών• που δεν αφήνουν τίποτα να ευδοκιμήσει, αν δεν πίνουν λίγο ή περισσότερο (αναλόγως) απ' το αίμα του, ωσάν κοινοί νταβατζήδες...

Και βαμπίρ...


Στάθης